5 πράγματα που σταματούν να σε νοιάζουν μετά τα 40!
Όσο τα χρόνια περνούν οι άμυνες της εκάστοτε προσωπικότητας βελτιώνονται, τα σημαντικά αρχίζουν να ξεχωρίζουν από τα ασήμαντα και, με δυο λόγια, γίνεσαι πιο σίγουρος για τον εαυτό σου και πιο ισορροπημένος. Μπορεί το σώμα να φθείρεται (λίγο), αλλά το πνεύμα διαρκώς βελτιώνεται. Κι αυτό μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι ίσως ο χρόνος δεν είναι και τόσο κακός τελικά.
5 πράγματα που σταματούν να σε νοιάζουν μετά τα 40
Όσο είσαι ακόμη μικρός το μυαλό σου απασχολούν ένα σωρό ασήμαντα -ή, τουλάχιστον, λίγο σημαντικά- πράγματα, όπως το πόσο επιτυχημένος είσαι εpωτικά, πόσα κεφάλια γύρισαν να σε κοιτάξουν, ποιο μπαρ άνοιξε, ποιος σε συμπαθεί και ποιος όχι. Ο καλός μας φίλος ο χρόνος, όμως, έρχεται για να μας απαλλάξει από τέτοιες σκέψεις. Ποια είναι λοιπόν τα πράγματα για τα οποία δεν σου καίγεται καρφί όταν φτάσεις τα σαράντα;
Τι πιστεύουν οι άλλοι για ‘σενα
Όσο είναι κανείς μικρός, στη διαδικασία αναζήτησης της ταυτότητάς του, μπερδεύεται και νομίζει ότι τις απαντήσεις που ψάχνει θα του τις δώσουν οι άλλοι. Η γνώμη που έχουν σχηματίσει για ‘σένα οι συμμαθητές σου, οι συμφοιτητές σου κι αργότερα οι συνάδελφοί σου, είναι εξαιρετικά σημαντική και νιώθεις ότι πρέπει να αρέσεις σε όλους. Όταν ήμασταν μικροί (και γλυκά αφελείς) η κακή γνώμη κάποιου για εμάς μπορούσε να μας τσακίσει ψυχολογικά. Ο χρόνος όμως μας έκανε πιο «φιλοσοφημένους». Το σκεφτήκαμε, το ζυγίσαμε και καταλήξαμε ότι η γνώμη που πραγματικά μετράει είναι πρώτα η δική μας γνώμη για τον εαυτό μας και η δική μας έγκριση ή απόρριψη των επιλογών μας και, δευτερευόντων, η γνώμη αυτών που πραγματικά αγαπάμε και νοιαζόμαστε.
[squareadv]
Έτσι, στα σαράντα, μπορεί κανείς να διαχειριστεί με τη σωστή δόση αναισθησίας τα αρνητικά σχόλια των τρίτων και να επεξεργαστεί με τη σωστή δόση προβληματισμού την κακή γνώμη των ανθρώπων που εκτιμά. Φαίνεται να είναι γεγονός για τους περισσότερους ανθρώπους: όσο μεγαλώνεις, πληγώνεσαι δυσκολότερα.
Ποιο καινούριο μπαράκι άνοιξε και πόσες συναυλίες έχει το Σαββατοκύριακο
Θυμάστε όταν ήσασταν μικροί (και άτεκνοι) που κυνηγούσατε σαν λαγωνικό τα καινούρια μπαρ, τα δημοφιλέστερα πάρτι και τις συναυλίες της πόλης; Όσο είσαι ακόμη μικρός, προσπαθείς να έχεις την πλήρη εποπτεία των καινούριων events και χώρων στην πόλη σου. Ξεψαχνίζεις περιοδικά και σελίδες που ενημερώνουν για το τι καινούριο συμβαίνει στην πόλη και κυνηγάς την διασκέδαση σαν παλαβός χωρίς να αφήνεις καμία ευκαιρία να πάει χαμένη.
Μεγαλώνοντας, κατ’ αρχάς βγαίνεις εκ των πραγμάτων λιγότερο.
Οι αντοχές στου στο αλκόολ και την ορθοστασία είναι μειωμένες και βρίσκεις πια ανούσιο το να στριμωχτείς σε ένα μπαρ, όπου δεν θα μπορείς να ανταλλάξεις μια κουβέντα της προκοπής με το διπλανό σου. Ταυτόχρονα, ο χρόνος που διαθέτεις είναι πια πολύ περιορισμένος και οι ευκαιρίες για εξόδους λιγότερες, επομένως μαθαίνεις να εκτιμάς την καλή παρέα, το καλό φαγητό και τα σίγουρα κι αγαπημένα στέκια.
Το να είσαι «στην τρίχα» 24 ώρες το 24ωρο
Εδώ η υπόθεση είναι κυρίως γυναικεία. Στην εφηβεία και τα νεανικά μας χρόνια, τα περισσότερα κοpιτσάκια παθαίνουμε έναν μίνι παροξυσμό με την εμφάνιση μας. Περνάμε ώρες μπροστά τον καθρέφτη επιλέγοντας το σωστό χτένισμα και άλλες τόσες μπροστά στην ντουλάπα μέχρι να βρούμε το ιδανικό σύνολο που μας κολακεύει. Λίγο από ανασφάλεια και λίγο από ματαιοδοξία, οι νεαρές γυναίκες αφιερώνουν πολλή σκέψη (ίσως περισσότερη απ’ όση πρέπει) στο πώς φαίνονται και στο πώς θα βελτιώσουν την εμφάνισή τους.
Μεγαλώνοντας ξεμπερδεύεις με πολλές απ’ αυτές τις περιττές διαδικασίες.
Μπορεί να μην σταματά ποτέ να σε ενδιαφέρει το αν είσαι όμορφη ή όχι, είσαι όμως πια συμφιλιωμένη με την εικόνα σου και -ευτυχώς- οι ατελείωτες ώρες μπροστά στον καθρέφτη σου φαίνονται πια χαμένος χρόνος. Ξέρεις ποια ρούχα σου ταιριάζουν και έχεις φροντίσει να εξοπλιστεί με λίγα, αλλά απαραίτητα και νιώθεις άνετα να πας στο super market με την φόρμα σου και τα μαλλιά πιασμένα σε κότσο-μπιφτέκι γιατί πια ξέρεις ότι, μάλλον, δεν θα γνωρίσεις τον έpωτα στο διάδρομο με τις κονσέρβες.
[squareadv]
Να είσαι ευγενικός με όλους
Προσπαθώντας να ορθοποδήσεις (και να βρεις τον εαυτό σου, που λέγαμε και προηγουμένως), όταν είσαι μικρός αποφεύγεις τις συγκρούσεις όπως ο διάβολος το λιβάνι. Δεν θες να τσακώνεσαι με κανέναν και πιστεύεις ακράδαντα ότι πρέπει να είμαστε ευγενικοί και χαμογελαστοί με όλους. Τα χρόνια μας κάνουν πιο σκληρούς και απαιτητικούς (και καλά μας κάνουν). Αν η κυρία που μας εξυπηρετεί στην δημόσια υπηρεσία έχει τα νεύρα της και θέλει να σχολάσει (παρά το ότι είναι ακόμη δύο παρά), δεν θα διστάσουμε να της υπενθυμίσουμε ότι πρέπει να μας εξυπηρετήσει. Αν το φαγητό που παραγγείλαμε είναι προχτεσινό, έχει δυο τρίχες ή, απλούστερα… δεν είναι αυτό που παραγγείλαμε, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να ζητήσουμε από τον σερβιτόρο να το αλλάξει. Πατάμε πιο γερά στα πόδια μας, ξέρουμε από προσωπική εμπειρία ότι ο κόσμος είναι χειρότερος απ’ αυτό που πιστεύαμε μικροί και προχωράμε με περισσότερη αυτοπεποίθηση -και ίσως περισσότερα νεύρα.
Πόση «πέραση» έχεις στο άλλο φύλο
Εντάξει, το αν είσαι ή όχι ποθητή μάλλον δεν σταματάει να σε νοιάζει εντελώς, όσο κι αν μεγαλώσεις. Δεν υπάρχει όμως καμία σύγκριση του πόσο σημαντικό ήταν για ‘σένα όταν ήσουν 20 το να αρέσεις, με το πόσο σε νοιάζει πια που έχεις οικογένεια και ένα, δύο, τρία παιδιά που απασχολούν το 99% των εγκεφαλικών σου διεργασιών. Οι περισσότερες γυναίκες θέλουν λίγο-πολύ να είναι εμφανίσιμες και να έχουν πέραση στο άλλο φύλο, απλώς μεγαλώνοντας σε νοιάζει πολύ λιγότερο πόσα κεφάλια γύρισαν και πόσα βλέμματα θαυμασμού έπεσαν πάνω σου.
Το είπαμε και πριν: ο χρόνος σκοτώνει λίγο-λίγο την (περιττή) ματαιοδοξία. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να είναι ευτύχημα! Επομένως, χαλάλι η χαλάρωση στους μηρούς, το κάπως σπασμένο δέρμα στον λαιμό ή το μετώπο και τα μαλλιά που γκρίζαραν πια για τα καλά. Ο χρόνος μας κάνει σοφότερους, πιο προσγειωμένους και πιο σίγουρους κι αυτό είναι η βάση της ευτυχίας -δεν είναι;
