Θλίψη για τον Δημήτρη Ήμελλο: Ήταν τρία χρόνια κλεισμένος σε ίδρυμα – Η ιστορία που έκρυβε πίσω από το χαμόγελό του

Ο Δημήτρης Ήμελλος μετά από μια σκληρή μάχη με τον καρκίνο έφυγε από την ζωή λίγες ώρες πριν, στα 57 του, αφήνοντας μια αβάσταχτη θλίψη, όχι μόνο στους δικούς του ανθρώπους αλλά και στο κοινό που τον είχε γνωρίσει και αγαπήσει μέσα από τις συμμετοχές του σε πολύ γνωστές παραγωγές, όπως αυτή του Σασμού.

Ο ηθοποιός ήταν πάντα χαμογελαστός και ευχάριστος παρά τα όσα κουβαλούσε στην πλάτη του. Τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, το οικοτροφείο… Όλα!

Δημήτρης Ήμελλος: Η συγκινητική του ιστορία

Πολλοί θα πίστευαν πως ο ηθοποιός κατάγεται από την Κρήτη, ωστόσο γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα, μεγάλωσε στην Κυψέλη και τα Εξάρχεια και κατάγεται από τη Νάξο. Ήταν μέλος πολύτεκνης οικογένειας και για τρία χρόνια από τα 12 μέχρι τα 15 του, ήταν εσώκλειστος σε οικοτροφείο.

Όπως είχε πει, το γεγονός πως γεννήθηκε σε μεγάλη οικογένεια κι έζησε σε οικοτροφείο του έδωσε την αίσθηση ότι υπάρχουν κι άλλοι γύρω μας, και πως δεν είναι ποτέ μόνος. «Πέρασα τρία χρόνια εσώκλειστος σε οικοτροφείο. Ήταν πολύ ιδιαίτερη συνθήκη για ‘μένα, όντας σε πολύτεκνη οικογένεια. Βέβαια, από μικρός μου άρεσε να φεύγω από το στενό πλαίσιο του σπιτιού. Ήταν σπουδαστικό οικοτροφείο».

Τότε γεννήθηκε η αγάπη του για το θέατρο, καθώς ξεκίνησε να παίρνει μέρος σε θεατρικές παραστάσεις για να γλιτώνει τις αγγαρείες.

Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος και μόλις τελείωσε το σχολείο, σπούδασε στη Νομική Σχολή με σκοπό να αναλάβει το γραφείο του. Εκείνη την περίοδο αντιλήφθηκε ότι δεν ήθελε να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του.

«Τη δουλειά αυτή την έκανα για να την απολαύσω, όχι σαν μόχθο, ούτε την έκανα για να μαζέψω χρήματα. Όταν ξεκινάς αυτή τη δουλειά είσαι γεμάτος όνειρα και φιλοδοξίες. Αν χαθεί αυτό, γίνεται βάρβαρη η δουλειά. Τόσα χρόνια προσπαθούσα να αποφύγω την αναγνωρισιμότητα, τώρα δυστυχώς μου έτυχε. Έχει να κάνει με την επικαιρότητα. Διάλεξα την ησυχία μου. Συνέπεσε να είμαι ο πρώτος που πήρα το «βραβείο Χορν». Με βοήθησε γιατί ο πατέρας μου ήταν αντίθετος με αυτή τη δουλειά. Ο πατέρας μου κοντά στο τέλος της ζωής του μου είπε ”καλά έκανες”», είχε αναφέρει σε συνέντευξή του.

Ο άνθρωπος που τον έκανε να ασχοληθεί σε βάθος με την τέχνη του θεάτρου ήταν ο Στάθης Λιβαθινός, ο οποίος μόλις επέστρεψε από τη Ρωσία, έκανε ένα εντατικό σεμινάριο. Ο ηθοποιός τότε εντάχθηκε στο Θεατρικό Εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου και τη δεκαετία του ’90 φοίτησε στην Ακαδηµία Θεατρικής Τέχνης της Μόσχας.

Ο ίδιος είχε περιγράψει την τότε εμπειρία του από τη Ρωσία: «Το 1996 πήγα στη Ρωσία εν µέσω πολέµου µε την Τσετσενία και εξαιτίας της εµφάνισής µου ήµουν ο συνήθης ύποπτος Τσετσένος αυτονοµιστής. ∆εν υπήρχε µέρα να µη µε ξαπλώσουν πάνω σε ένα περιπολικό για έλεγχο µέχρι να τους εξηγήσω ότι είµαι φοιτητής και δεν κουβαλάω βόµβες».