Η ζωή είναι μικρή για να μην τη ζούμε όπως της πρέπει.

Της Στεύης Τσούτση.

Τελειώνει ο Ιούλης. Κι εμείς δεν καταφέραμε ακόμη να διώξουμε την Αθήνα από πάνω μας. Δεν καταφέραμε να απαρνηθούμε τον ήχο από το ξυπνητήρι. Προσπαθούμε, όμως. Προσπαθούμε για εκείνες τις μέρες των διακοπών που δικαιωματικά μας ανήκουν. Το πιστεύεις; Τόσος δύσκολος χειμώνας. Τόσες αναποδιές, ανατροπές, αναζητήσεις. Τόσα δάκρυα κι άγχη, τόσα ζόρια. Τρεις μέρες έχουμε στον Παράδεισο κι ακόμη η πίεση με κυνηγά. Μέχρι χθες βράδυ.Γιατί είναι στιγμές στη ζωή που ένα απότομο κλικ σε κάνει να τα δεις όλα αλλιώς. Κι εμάς ήταν ένα μπαλκόνι. Ένα απλό τσιμεντένιο μπαλκόνι στη μέση του πουθενά. Με φίλους και ντόπιο κρασί. Μια θάλασσα στο βάθος κι ένα φεγγάρι μισό να τη φωτίζει. Φως, όχι αστεία. Να λάμπει και να μην μπορούμε να διανοηθούμε τούτο το μεγαλείο. Κι αστέρια. Πολλά αστέρια.

Τόσα που είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχουν.Δεν έχει αστέρια στην Αθήνα, το πιστεύω πια. Κι αν έχει ξεχάσαμε να τα κοιτάμε. Χάθηκαν στα φώτα της πόλης. Χάθηκαν στη μέρα που δείχνει να μην τελειώνει ποτέ. Ίσως γιατί κι εμείς δουλεύουμε τόσο που δεν ξέρουμε πότε ήρθε και πότε έφυγε η νύχτα. Αυτά τα αστέρια ήταν χαστούκι. Ήταν μνήμη από ανέμελα νεανικά καλοκαίρια, με κιθάρες σε παραλίες, νυχτερινές βουτιές κι έpωτες από αλμύρα και γαλαζωπά κοχύλια. Θα μου πεις, τώρα γεράσαμε; Ίσως όχι εμφανώς. Μπορεί οι λεπτές γραμμές γύρω από τα χείλη και τα μάτια να μην είναι τόσο βαθιές. Αλλά η ψυχή μας γέρασε. Τη γέρασαν όλες οι υποχρεώσεις και οι ανησυχίες. Τη γέρασαν τα κυνήγια για δουλειές, ανθρώπους και κυρίως επιβίωση. Και κάπως έτσι, ανάμεσα σε λογαριασμούς που έπρεπε να πληρωθούν, ανθρώπους που έπρεπε να προσεγγιστούν, ευκαιρίες που έπρεπε να κυνηγηθούν, χάσαμε τα αστέρια.Χάσαμε τα αστέρια και μαζί με αυτά κι ένα κομμάτι από την ψυχή μας. Χάσαμε τον εαυτό μας έτσι όπως θα θέλαμε να είναι.

Εκείνο το παιδί που έψαχνε τους αστερισμούς και μέτραγε φωτεινά αστρικά σημάδια πριν κοιμηθεί. Κι έβλεπε όνειρα φωτεινά, χρωματιστά, ανέφελα. Εκείνο το παιδί θέλω να βρούμε πάλι. Και να το φυλάξουμε στα βάθη της ύπαρξης τόσο προσεκτικά ώστε να μη μας το ξανακλέψει ξανά κανείς. Δε θέλω να γυρίσουμε στην Αθήνα και να ξαναχάσουμε τα αστέρια. Τα θέλω πάνω μας, μέσα μας. Τα θέλω μνήμες, να μας θυμίζουν ότι μόνο το Σύμπαν είναι απέραντο. Η ζωή είναι μικρή. Μικρή για να ξεχνάμε να τη ζήσουμε όπως της πρέπει. Μικρή για να τη σπαταλάμε σε μικρά κι ασήμαντα. Εκεί έξω υπάρχουν σημαντικά που τα ξεχνάμε. Σημαντικά που όλοι οι άλλοι μπορεί να τα λένε και μικρά. Αλλά δεν είναι. Είναι η ισορροπία και η γαλήνη μας. Μην τα χάσουμε πάλι τα αστέρια που βρήκαμε ξανά. Υποσχέσου το τρεις φορές. Θα το υποσχεθώ κι εγώ.Στη χορευτική μου τιμή.