Η ζωή ενός Έλληνας ντελιβερά στο κέντρο της Αθήνας

Η ιστορία του Οδυσσέα Σίτη όπως τη διηγήθηκε στην Κορίνα Πετρίδη

Στα 18 μπήκα σε μία σχολή στο Ηράκλειο Κρήτης και για τρία χρόνια σπούδαζα εκεί. Μέχρι να φύγω από την Κρήτη, δεν μπήκα στη διαδικασία να βρω δουλειά. Έκανα φοιτητική ζωή. Στο τρίτο έτος σταμάτησα τη σχολή, πήγα για έναν χρόνο στρατό στην Κύπρο και μετά μπήκα πάλι στη διαδικασία των Πανελλαδικών, για να περάσω σε κάποια σχολή στην Αθήνα, κυρίως για οικονομικούς λόγους.

Όταν τελείωσα τον στρατό, στα 22, έπιασα δύο δουλειές σε delivery, μία πρωινή και μία βραδινή. Τον Φεβρουάριο που ξεκίνησα τα ιδιαίτερα για τις Πανελλαδικές, έκοψα την πρωινή δουλειά για να προλαβαίνω να διαβάζω. Η περίοδος εκείνη ήταν παρανοϊκή: Το πρωί πήγαινα στο μάθημα,  γυρνούσα σπίτι, έλυνα τις ασκήσεις και μετά πήγαινα για δουλειά. Φέτος, μπήκα στο Τμήμα Ψηφιακών Συστημάτων στο πανεπιστήμιο του Πειραιά.

Δεν επέλεξα να γίνω ντελιβεράς

Ξεκίνησα να ψάχνω για δουλειά, επειδή ο πατέρας μου ήταν άνεργος και έπρεπε να καλύπτω τα δικά μου έξοδα. Προτού καταλήξω στο delivery, έψαξα για διάφορες δουλειές, αλλά χωρίς επιτυχία. Προτιμούσα να δουλεύω σερβιτόρος, μπουφετζής ή σε εξωτερικές δουλειές κτλ. Δεν ήταν επιλογή μου να γίνω ντελιβεράς.

Κλείνω σχεδόν ένα χρόνο που δουλεύω σε delivery. Το ωράριο που δουλεύω δεν είναι φιξ. Το καλοκαίρι υπήρχαν μέρες που δούλευα μέχρι και 12 ώρες. Τώρα δουλεύω έξι μέρες την εβδομάδα, περίπου πέντε με έξι ώρες την ημέρα. Συνήθως, πιάνω δουλειά στις 7 και τελειώνω κατά τις 12:30 το βράδυ. Δεν είναι εύκολα. Μου λείπει πολύ η φοιτητική ζωή.

O δρόμος

Υπάρχουν ημέρες που γυρίζω σπίτι και σκέφτομαι ότι είμαι τυχερός που τη γλίτωσα. Η αδιαφορία που υπάρχει στον δρόμο για τα μηχανάκια, είναι πολύ πιο έντονη όταν δουλεύεις ως ντελιβεράς.

Έχω φοβηθεί πάρα πολλές φορές για τη ζωή μου. Το χειρότερο που θυμάμαι, είναι που οδηγούσα με 50 χλμ./ώρα και ένα αυτοκίνητο έστριψε, εκτοπίζοντάς με στο περιθώριο του δρόμου. Χρειάστηκε να κάνω ένα πολύ μεγάλο ελιγμό για να γλιτώσω.

Το βράδυ

Το βράδυ έχει πολλές δυσκολίες. Λόγω της μειωμένης κυκλοφορίας, ο κίνδυνος στο δρόμο αυξάνεται. Πηγαίνουν ανάποδα, στρίβουν παράνομα, περνάνε με κόκκινο και το χειρότερο, οδηγούν μεθυσμένοι.

Σε κάποιους συναδέλφους έχει τύχει να τους κλέψουν το ταμείο απειλώντας τους με μαχαίρι και να χρειαστεί να τα βάλουν από την τσέπη τους. Σε άλλoυς έχουν κλέψει τις παραγγελίες μέσα από το κουτί.

Ο καιρός

Η κακοκαιρία είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα σε αυτή τη δουλειά. Φέτος που ο χειμώνας είναι βαρύς, αναγκάζομαι να πηγαίνω στη δουλειά με διπλές φόρμες, διπλές μπλούζες και διπλά φούτερ, για να την παλέψω. Χρειάζονται επίσης γάντια και ένα καλό αδιάβροχο μπουφάν, για να μην περνάει το νερό.

Ο εξοπλισμός, από το μηχανάκι μέχρι τα γάντια, είναι δικός μας. Σχεδόν κανένα μαγαζί δεν παρέχει στους ντελιβεράδες εξοπλισμό. Τα περισσότερα μαγαζιά δεν πληρώνουν καν τις βενζίνες.

Ο χειρότερος καιρός για να δουλεύεις, για μένα, είναι η πολλή βροχή με κρύο. Η βροχή μειώνει την ορατότητα, το νερό ποτίζει τα ρούχα σου και τα χέρια σου σκάνε και ματώνουν από το κρύο.

Τα καλοκαίρια είναι επίσης ζόρικα. Έχει χρειαστεί πολλές φορές να πάω μακρινή παραγγελία με θερμοκρασία 40 βαθμούς Κελσίου. Παίρνω πάντα μαζί μου πέντε μπουκάλια νερό για το δρόμο. Στο τέλος της ημέρας με πιάνει ημικρανία από τον ήλιο και τη ζέστη.

Φέτος, πέρα από τα συνηθισμένα,  έπρεπε να διαχειριστούμε και το χιόνι. Έπρεπε να πηγαίνουμε σιγά, επειδή ο δρόμος ήταν ολισθηρός. Εμείς ήμασταν τυχεροί, καθώς οι εργοδότες μας εκείνες τις μέρες μας έδωσαν τα αμάξια τους για να κάνουμε κάποιες παραγγελίες.

Δεν υπάρχει κάτι που να μην είναι δύσκολο σε αυτήν τη δουλειά. Από τη στιγμή που δέχεσαι να κάνεις delivery είσαι προετοιμασμένος για τα πάντα.

Οι πελάτες

Δεν είναι όλοι οι πελάτες ίδιοι. Υπάρχουν εκείνοι που τις μέρες που έχει κακοκαιρία σε βρίζουν επειδή άργησες. Ή σε βρίζουν, επειδή παραγγέλνουν από το ίντερνετ και δεν ξέρουν ότι το μαγαζί βρίσκεται στην άλλη άκρη της πόλης. Σε αυτούς λέω ένα ξερό «καληνύχτα».

Κάποιοι, βέβαια, καταλαβαίνουν. Με αυτούς πιάνω κουβέντα και μερικές φορές κάνουμε και πλάκα. Μ’ αρέσει να μιλάω με αυτούς τους πελάτες.

Όσο κάνω αυτή τη δουλειά μου έχουν τύχει και διάφορα περίεργα πράγματα. Με έχουν καλέσει από ξενοδοχείο ημιδιαμονής. Έχω πάει παραγγελίες σε πελάτες που είναι μαστουρωμένοι και αρνούνται ότι παρήγγειλαν. Έχω πάει παραγγελία σε κότερο στη μαρίνα Φλοίσβου.

Η πιο περίεργη ιστορία όμως, ήταν αυτή: ανεβαίνω στον όροφο του διαμερίσματος που είχε παραγγείλει και βλέπω ανοιχτή την πόρτα. Από πίσω παίζει μία περίεργη μουσική. Χτυπάω το κουδούνι, χτυπάω την πόρτα, δεν έρχεται κανείς. Κάποια στιγμή φωνάζω, «Η παραγγελία σας» και εμφανίζεται ένας ολόγυμνος άνδρας, με κοιτάζει και μου λέει, «Ωχ, συγγνώμη, περίμενα παρέα. Δώστε μου μισό λεπτό». Επέστρεψε, πάλι γυμνός, για να μου δώσει τα λεφτά.

Οι συνάδελφοι

Το καλό είναι ότι δουλεύουμε πολλά παιδιά στο delivery και έτσι κανονίζουμε τις ημέρες και τις ώρες με τους υπόλοιπους συναδέλφους.  Έχουμε καλές σχέσεις μεταξύ μας και με διευκολύνουν στις περιόδους της εξεταστικής. Με πολλούς έχουμε γίνει και φίλοι.

Εντάξει, όπως σε όλες τις δουλειές, κάποιες φορές υπερισχύει και ο νόμος της ζούγκλας. Για παράδειγμα, μπορεί να υπάρχουν δύο έτοιμες παραγγελίες, μία μακρινή και μία κοντινή και να γίνεται χαμός για το ποιος θα πάρει την κοντινή. Δεν το παίζω αθώος, το έχω κάνει και εγώ.

Δεν υπάρχει κάτι που να μην είναι δύσκολο σε αυτή τη δουλειά. Από τη στιγμή που δέχεσαι να κάνεις delivery, είσαι προετοιμασμένος για τα πάντα. Από ένα σημείο και μετά συμβιβάζεσαι. Αυτό που δεν μπορώ να συνηθίσω όμως, είναι ότι θέτεις τη ζωή σου σε κίνδυνο για ψίχουλα.

Προς το παρόν, θα συνεχίσω να δουλεύω ως ντελιβεράς, αλλά αυτό που θέλω πραγματικά, είναι να ασχοληθώ με αυτό που σπουδάζω. Θέλω να αλλάξω επαγγελματικό προσανατολισμό, ακόμη και αν βγάζω λιγότερα χρήματα. Είναι διαφορετικό να δουλεύεις μέσα και με ασφάλεια.  Θέλω να κάνω κάτι πιο δημιουργικό, κάτι που να με εμπνέει.