Τον εαυτό μου, θα τον εμπιστευτώ σε εκείνον που οι πράξεις του θα μιλάνε πιο πολύ από τα λόγια του..

Γράφει η Λία Ευαγγελίδου

Παίρνω τα κρυμμένα μου όνειρα και αποχωρώ. Δεν σου τα μαρτύρησα ποτέ γιατί ήξερα πως θα τα προδώσεις.
Δεν σου εμπιστεύτηκα ποτέ τα πιο βαθιά μου μυστικά, γιατί δεν ήσουν ικανός να τα κρατήσεις.
Μπορεί να τα έδωσα όλα αλλά τελικά φάνηκα και κάπου έξυπνη. Κράτησα κάτι και για μένα. Τα όνειρα μου.

Τα όνειρα τα οποία θα τα μοιραστώ με έναν.
Με εκείνον που θα θελήσει να τα κάνει πραγματικότητα.
Εκείνον που θα με κρατάει στην αγκαλιά του και όταν θα του λέω εγώ ονειρεύομαι, θα με διορθώνει και θα μου λέει εμείς ονειρευόμαστε, μαζί θα τα καταφέρουμε να μην μείνουν μόνο όνειρα.
Εκείνον που στα μάτια του θα δω την αλήθεια του.

Εκείνον τον έναν, που το δάκρυ μου θα το σκουπίσει με τα χείλη του και θα φροντίσει να μη ξανακυλήσει ποτέ.

Εκείνον που θα με αποκαλεί κοpιτσάκι του κι έτσι θα με κάνει να νιώθω, κοpιτσάκι.

Εκείνον που θα μου κράτα το χέρι και θα βαδίζει δίπλα μου περήφανος. Εκείνον που δεν θα με κάνει ποτέ να νιώσω μόνη.

Εκείνον που οι πράξεις του θα μιλούν πιο πολύ από το στόμα του.

Αυτός και μόνο αυτός θα έχει το δικαίωμα να ακούσει τα μυστικά μου, να μοιραστεί τα όνειρα μου και να είναι δίπλα μου.

Γιατί πραγματικά θα το αξίζει.