“Το παιδί χωρισμένων γονιών είναι ένα τυχερό παιδί!”

Κατηφορίζω το δρόμο, ούτε ξέρω πόσες δουλειές έχω. Τις μέρες αυτές το μόνο που γυρίζει στο κεφάλι μου είναι το παιδί. Πώς θα πάρει το διαζύγιο, τί ξεσπάσματα θα κάνει, πόσο θα με βρίζει μεγαλώνοντας. Με παίρνει τηλέφωνο μια πολύ καλή μου φίλη και της τα λέω.

«Το παιδί σου από εδώ και πέρα δεν θα το αντιμετωπίζεις σαν ένα παιδί χωρισμένων γονιών αλλά σαν ένα τυχερό παιδί. Γιατί σε αντίθεση με πολλά άλλα παιδιά, δεν θα ζει μέσα στους καυγάδες και στη μιζέρια για τα μάτια του κόσμου.

Γιατί μεγαλώνοντας θα νιώσει τυχερό για τη μάνα του που βρήκε τη δύναμη να φύγει απ” τα βρισίδια του πατέρα του.

Γιατί όταν στο μέλλον ένας άνθρωπος δεν του κάνει, θα μιμηθεί τη μητέρα του και θα έχει τη δύναμη να φύγει και όχι να κάθεται με τον καθένα να του ξεφτιλίζει την αξιοπρέπεια!».

Τα λόγια της με γύρισαν πίσω στις εποχές που η μάνα μου έκανε υπομονή με τον πατέρα μου. Ανεχόταν τα μεθύσια του, τα νεύρα του, ακόμα και το ξύλο που μου έριχνε. Έκανε τα πάντα για να κρατήσει ο γάμος της με κάθε κόστος, ακόμα και αν το κόστος βάραινε το παιδί της.

Και η υποκρισία είναι πως ακόμα και σήμερα, αν ένας άνθρωπος πάρει διαζύγιο τον λένε εγωϊστή ενώ αν καταστρέφει τη ζωή και τα πρότυπα του παιδιού του σε έναν δυστυχισμένο γάμο, τον λένε «οικογενειάρχη που έκανε τα πάντα για να μη διαλύσει το σπίτι του». Ναι τα πάντα αλλά μέχρι ποιό σημείο;

Που σταματάει το πάντα και ξεκινάει η κακοποίηση; Τί παράδειγμα δίνεις στο παιδί όταν του λες «Πρόσεχε τις επιλογές σου» τη στιγμή που οι δικές σου είναι οι χειρότερες; Δεν το λέω για να δικαιολογηθώ.

Το λέω γιατί κι εγώ λάθος πρότυπα είχα κι αυτά με οδήγησαν σήμερα εδώ. Ο γάμος κάθε ανθρώπου είναι κυρίως δύο πράγματα: Ο τρόπος που μεγάλωσε και ο γάμος των γονιών του. Πονάει μα είναι αλήθεια!

Και να΄μαι εδώ. Ελεύθερη, να πετάω τα πρότυπά μου στα σκουπίδια και να φέρνω στο σπίτι μας καινούρια. Σκέφτομαι «αν ήμουν παιδί πως θα ήθελα να ήταν οι γονείς μου μεταξύ τους;» και αυτή μου τη σκέψη, προσπαθώ να κάνω πράξη στα μάτια του παιδιού μου. Για να μην έρθει αύριο και πετάξει τα δικά του πρότυπα, στον κάδο των αχρήστων.

Και του εύχομαι όταν μεγαλώσει, να διαλέξει έναν άνθρωπο που να τον αγαπάει. Δεν με νοιάζει η ηλικία, το φύλο ή η καταγωγή. Έναν ανθρώπινο άνθρωπο να αγαπάει το παιδί μου θέλω ώστε όταν φύγω απ” αυτή τη ζωή να ξέρω πως τον αφήνω στα καλύτερα χέρια!

Γιάννα