Το μικρόβιο της αγορομάνας.

Δεν μπορούσα με τίποτα να καταλάβω τις γυναίκες που δήλωναν ότι ο γιος τους είναι ο άντρας της ζωής τους. Για να είμαι 100% ειλικρινής, ήταν μια ατάκα που μισούσα να ακούω. Αυτόματα κάτι με έκανε να μη θέλω περισσότερα πάρε δώσε με τη μαμά αυτή.

Σήμερα πια έχοντας στην αγκαλιά μου μέρα νύχτα τον 3 μηνών γιο μου, την ακούω με περισσότερη κατανόηση. Όχι, δεν πιστεύω ότι κάποια μέρα θα την ξεστομίσω, θέλω να πιστεύω πως ο άντρας της ζωής μου είναι ο Μάνος και μόνο αυτός και ελπίζω πως μόνο ο θάνατος θα μας χωρίσει. Ο γιος μου όμως ήρθε και από την πρώτη μέρα με έκανε να παραμιλάω.

Στην αρχή το απέδωσα στο ότι αυτή τη φορά ήμουν πιο «έτοιμη», πιο συνειδητοποιημένη. Η κόρη μου μού άνοιξε το δρόμο προς τη μητρότητα και μαζί της πέρασα απ’ όλα αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα (φόβος, άγχος, αγωνία, χαρά, ευτυχία, αγάπη) για να καταλήξω στο πιο δυνατό: τη λατρεία!

Το δεύτερο παιδάκι μου λοιπόν ήταν λογικό και επόμενο να το υποδεχτώ με λιγότερο άγχος, σχεδόν καθόλου φόβο και καμία αγωνία και να περάσω με τη μία στην αγάπη.

Όμως… σε δεύτερη σκέψη… κάτι άλλο παίζει εδώ. Είναι τα αντίθετα που έλκονται; Μπορεί. Αυτό το αγόρι με έχει κάνει ήδη να κάνω σαν χαζογκόμενα και ας είναι ακόμα τόσο δα μικρό.

Μπορεί να φταίνε τα ασταμάτητα χαμόγελά του… Ίσως είναι ο τρόπος που με κοιτάζει ναζιάρικα, λες και με φλερτάρει. Αλήθεια κορίτσια… 3 μηνών σκατούλι και μου ρίχνει κάτι τσαχπίνικες ματιές με ένα στραβό χαμογελάκι που λιώνω η μάνα.

Κάθε πρωί με το που ξυπνάω, βλέπω δυο μάτια να με κοιτούν με λατρεία. Θα μου πείτε «Και η κόρη σου έτσι δεν σε κοιτούσε;» Δεν ξέρω, εδώ μιλάμε για κάτι διαφορετικό…

Μιλάμε για τη φάση «Μαμά μου, είσαι η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο» που πολλές από εσάς με μεγαλύτερα αγόρια έχετε ακούσει. Τι στο καλό; Τόσα κομπλιμέντα μου έχουν κάνει στη ζωή μου, παράπονο δεν έχω… Από τον 3 μηνών γιο μου έφαγα την πετριά;

Κόλλησα αγορομανίτιδα; Τι έχω πάθει; Γιατί τον κοιτάζω και λιώνω; Και σαν να μην εφτανε αυτό, έχω αρχίσει και κάνω διάφορες σκέψεις… Για παράδειγμα: ως γνωστό, ο Μάνος είναι φαλακρός, κατά συνέπεια και ο γιος μας φαλακρός θα γίνει κατά 90%.

Τι σκέφτηκα λοιπόν η άτιμη; Μήπως φάει κάποια στιγμή χυλόπιτα από καμιά μουσίτσα και την αποδώσει στη… φαλάκρα του και κομπλάρει το παιδί μου! Ντροπή δηλαδή, τι είναι αυτά; Για την κόρη μου που είναι και κορίτσι, ακόμα δεν έχω αγχωθεί και με έπιασε η βλακεία για το μωρό;;;

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, πάντως εγώ το ομολογώ: αλλιώτικη είναι η αγάπη με την κόρη και αλλιώτικη με το γιο. Και για τους δυο είναι εξίσου τεράστια. Ίσα κομμάτια, ούτε ψίχουλο παραπάνω για τον έναν από τους δύο.

Αλλά το βλέπω… Όπως η Αθηνά αγκαλιάζει τον μπαμπά της με λατρεία και τον κοιτάζει στα μάτια λες και είναι και εγώ δεν ξέρω ποιος, έτσι και ο Αρχέλαος με έχει κάνει θεά, μου χαιδεύει το πρόσωπο με τα χεράκια του που τώρα έχουν αρχίσει να εξερευνούν τον κόσμο και σαν να μου… κλείνει το μάτι.

Τι να λέμε τώρα… Έχω κόρη, έχω γιο, πόσο πιο κομπλέ να νιώθω… Είναι η πριγκίπισσα και ο πρίγκιπας της ζωής μου!

(Μήνυμα προς τον άντρα μου: Σταμάτα να λες σε τρίτους ότι είμαι εpωτευμένη με το γιο μου. Δεν ισχύει. Παιδί μου είναι, να μην τον αγαπώ; χαχα)