Το φινάλε μιας φιλίας είναι χειρότερο απ’ το χωρισμό

Το τέλος μιας φιλίας κι ένας χωρισμός, το φινάλε δηλαδή μιας σχέσης, είναι δύο τελείως διαφορετικές αλλά και παράλληλα τόσο ίδιες καταστάσεις. Σε ένα χωρισμό σε πληγώνει το γεγονός πως ο έpωτας έχει τελικά ημερομηνία λήξης. Πονάς κι απογοητεύεσαι, σαφώς.

Σε μία φιλία, όμως, που δεν άντεξε στο χρόνο μετανιώνεις για την εμπιστοσύνη, έχεις μια πικρή αίσθηση προδοσίας, κι όλα αυτά που κάποτε εκμυστηρευόσουν τώρα αισθάνεσαι πως είναι όπλα στα χέρια του εχθρού σου.

Σε μια εpωτική σχέση είσαι πιο συνειδητοποιημένος, το περιμένεις πως το πιθανότερο είναι πως κάποια στιγμή όλο αυτό, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα τελειώσει. Σε μια φιλία, όμως, είσαι πιο επιλεκτικός και δεν την έχεις ποτέ στο μυαλό σου σαν κάτι εφήμερο. Έτσι, όταν αυτός ο άνθρωπος σε διαψεύδει, τα βάζεις και μαζί σου, καθώς –απ’ ό,τι φάνηκε– δεν έκρινες σωστά.

Σ’ ένα εpωτικό φινάλε ο πόνος είναι περισσότερο εγωιστικός, άρα και πιο επιφανειακός. Σ’ ενοχλεί η απόρριψη, ότι ο άλλος δε σε θέλει πια ή πως εσύ δεν κατάφερες να το κρατήσεις όλο αυτό. Μόλις, όμως, βρεις ξανά την αυτοπεποίθησή σου, το ξεπερνάς. Σε μια φιλία που ρίχνει τίτλους τέλους κι αφού είχες τη σιγουριά πως είναι στηριγμένη σε γερά θεμέλια, πως ήταν πραγματική και τα συναισθήματα ειλικρινή κι αμοιβαία, σοκάρεσαι αποσυντονίζεσαι, πικραίνεσαι απ’ τα ψέματα κι αναρωτιέσαι αν ήταν ποτέ όλο αυτό αληθινό. Γιατί ναι μεν οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται κι οφείλουμε να συγχωρούμε όσος αγαπάμε, όλα όμως έχουν ένα όριο. Συνήθως, λοιπόν, το άτομο που έχει φερθεί πιο ντόμπρα πληγώνεται και περισσότερο. Αυτός είναι που τις περισσότερες φορές επιλέγει και το τέλος.

Δε θέλει να έχει δίπλα του έναν άνθρωπο που έχει κλονίσει την εμπιστοσύνη του και ταυτόχρονα υποτιμά τη νοημοσύνη του, πιστεύοντας ότι επειδή τον αγαπά και τον νοιάζεται θα του συγχωρεί κάθε παράπτωμά του. Σε μια φιλία οι υποχωρήσεις και τα λάθη που γίνονται είναι πολλά, επιβάλλεται όμως η προσπάθεια να ‘ναι κοινή. Αν ο έpωτας ανέχεται το μονόπλευρο, η φιλία δεν το αντέχει.

Η εμπιστοσύνη είναι το άλφα και το ωμέγα κι η ειλικρίνεια, λοιπόν, είναι εκείνη που κρατάει μια φιλία πραγματική και την κάνει να επιβιώνει στα δύσκολα. Αν, όμως, στηρίζεται αυτή η φιλία σε ψέματα, σε ανασφάλειες, σε διπλωματίες, συμφέροντα και προσποιητό ενδιαφέρον, αποδεικνύεται λυκοφιλία κι έχει, φυσικά, ημερομηνία λήξης.

Κι αν στον έpωτα η απόφαση ενός τέλους παίρνεται κάποτε εν βρασμώ, εγωιστικά κι ελαφρά την καρδία, σε μια φιλία που ρίχνει αυλαία, εδώ έστω ο ένας –αν όχι κι οι δύο– έχει προσπαθήσει πολύ να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να σώσει αυτή τη σχέση, μέχρι που πια δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο.

Πονάει με την απόφαση αυτή, αλλά ξέρει πως έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. Επιλέγει να δώσει ένα τέλος, με μια δήθεν ψυχρή αδιαφορία, όσο και να πληγώνεται, κι απομακρύνει τους τοξικούς ανθρώπους από δίπλα του. Κι ας τον στοιχειώνουν οι κοινές αναμνήσεις και το πόσο έξω έπεσε, κι ας γίνεται, με τον καιρό, ένας άνθρωπος κάποτε πολύ δικός του, που ήξερε τα πάντα, ένας απλός γνωστός.

Όπως λέει και ένα τραγούδι «οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα, φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα…».