Της μαμάς μου η μαμά είναι 3 φορές μαμά μου

Οι γονείς μας είναι αναμφισβήτητα από τα πιο σημαντικά πρόσωπα στη ζωή των παιδιών μας και αρκετά συχνά οι γιαγιάδες έχουν τη θέση της δεύτερης μάνας για εκείνα. Αν το καλοσκεφτούμε, όμως, οι γιαγιάδες από την πλευρά της μαμάς είναι ακόμα πιο κοντά στα παιδιά σε σχέση με τη γιαγιά από την πλευρά του μπαμπά. Κάθε οικογένεια είναι διαφορετική και σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ πιθανό να ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Ωστόσο, σε γενικές γραμμές, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, η γιαγιά από την πλευρά της μαμάς… ξεχωρίζει. Γιατί, όμως;

Το δέσιμο με τα εγγόνια ξεκινά από πολύ νωρίς

Από πάρα πολύ νωρίς για την ακρίβεια! Μετά τη γέννηση του παιδιού, η μητέρα πολύ πιο εύκολα θα απευθυνθεί για βοήθεια στη δική της μαμά γιατί είναι πολύ πιο κοντά της. Και δεν είναι παράλογο: όσο καλή σχέση κι αν έχει με την πεθερά της, η μητέρα της θα είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα σκεφτεί για να της λύσεις απορίες (πόσες από εμάς δεν έχουμε πάρει αμέτρητα τηλέφωνα τις μαμάδες μας τους πρώτους μήνες μετά τη γέννα;), να «κρατήσει» το παιδί και να τη βοηθήσει με τη φροντίδα του. Μία γυναίκα μετά τη γέννα νιώθει έτσι κι αλλιώς πολύ πιο ευάλωτη λόγω του νέου της ρόλου, γι’ αυτό και χρειάζεται δίπλα της ένα από τα άτομα που ξέρει κι εμπιστεύεται περισσότερο: τη δική της μητέρα. Έτσι, σχεδόν… αυτόματα η γιαγιά θα αναπτύξει μία ιδιαίτερη σχέση με τα εγγόνια ήδη από την βρεφική τους ηλικία, γι’ αυτό και ίσως έχει ένα προβάδισμα σε σχέση με την άλλη γιαγιά.

Αφού, λοιπόν, συμμετέχει ενεργά στη φροντίδα των εγγονών της από τόσο μικρή ηλικία είναι λογικό να συνεχίσει να το κάνει κι όταν εκείνα μεγαλώνουν αφού «ξέρει». Για του λόγου το αληθές, σύμφωνα με σχετική έρευνα, οι έφηβοι νιώθουν πολύ πιο κοντά στη γιαγιά από την πλευρά της μαμάς τους- και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολη είναι η περίοδος της εφηβείας! Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως οι γιαγιάδες από την πλευρά του μπαμπά δεν ασχολούνται με τη φροντίδα και τη διαπαιδαγώγηση των εγγονών τους αλλά ενδεχομένως το κάνουν λιγότερο.

Τα γονίδια τα… λένε όλα

Η διαφορά ανάμεσα στο δέσιμο που αναπτύσσουν οι γιαγιάδες των δύο πλευρών με τα εγγόνια μπορεί να εξηγείται από τα γονίδια και συγκεκριμένα από τα χρωμοσώματα. Δεν θα σας κουράσουμε με πολλές επιστημονικές κουβέντες. Σύμφωνα με άρθρο του Πανεπιστημίου του Cambridge, οι γιαγιάδες από την πλευρά της μαμάς «περνούν» τα χρωμοσώματά τους τόσο στους εγγονούς όσο και στις εγγονές  ενώ οι γιαγιάδες από την πλευρά του πατέρα «περνούν» τα αντίστοιχα χρωμοσώματα μόνο στις εγγονές. Σύμφωνα με τους ειδικούς, λοιπόν, αυτές οι γενετικές διαφορές μπορεί να παίζουν ρόλο στη σχέση γιαγιάς και εγγονών. Έτσι, ενώ η γιαγιά από την πλευρά της μαμάς συνδέεται τόσο με τα αγόρια όσο και με τα κορίτσια εγγόνια της, η γιαγιά από την πλευρά του μπαμπά ενδεχομένως νιώθει μεγαλύτερη σύνδεση με τα αγόρια. Δεν είναι μια άποψη που απαραίτητα ενστερνιζόμαστε όλοι, όμως στηρίζεται σε επιστημονικά δεδομένα κι αυτό δεν μπορεί παρά να την κάνει τουλάχιστο αποδεκτή.

Οι μαμάδες διατηρούν περισσότερο τους οικογενειακούς δεσμούς

Συνήθως οι μαμάδες είναι εκείνες που κρατούν μια οικογένεια δεμένη ή τουλάχιστον που προσπαθούν να το κάνουν. Με τον πατέρα να… μένει πίσω σ’ αυτόν τον τομέα, αφήνοντας τις οικογενειακές σχέσεις και υποχρεώσεις στα χέρια της συντρόφου του, είναι σχεδόν μοιραίο ότι η γιαγιά από τη δική της πλευρά θα είναι πιο κοντά στα παιδιά. Δεν σημαίνει ότι οι παππούδες από τη μεριά του άντρα παραγκωνίζονται αλλά ίσως περνούν λιγότερο χρόνο με τα εγγόνια. Συνήθως (χωρίς αυτό να είναι απόλυτο) μια γυναίκα θα σκεφτεί περισσότερες φορές να καλέσει τη μαμά της σπίτι για να δει το εγγονάκι της ή θα πάει στο δικό της.

Το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά παίζει ρόλο

Στη συνθήκη αυτή μπορεί να παίζουν ρόλο κι άλλες παράμετροι και κυρίως το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά. Όταν για παράδειγμα, οι γονείς παίρνουν διαζύγιο, τα παιδιά στη συντριπτική πλειοψηφία τους θα μείνουν με τη μητέρα τους. Αυτόματα αυτό σημαίνει ότι εκείνη θα ζητήσει πολλές φορές τη βοήθεια των γονιών της και κυρίως της μαμάς της για τη φροντίδα των παιδιών. Επιπλέον, στις ελληνικές οικογένειες στις οποίες συνηθίζεται η συμβίωση ζευγαριού και πεθερικών «πάνω- κάτω» και οι λεγόμενες «οικογενειακές» πολυκατοικίες, σε πολλές περιπτώσεις το ζευγάρι επιλέγει να μείνει με τους γονείς της μητέρας για να βοηθούν περισσότερο στην ανατροφή των παιδιών, ειδικά αν εργάζονται και οι δύο.