Θέλω να σε ακούω να λες ευχαριστώ.

Της Στεύης Τσούτση.

Θέλω να σε ακούω να λες ευχαριστώ. Πες το ιδιοτροπία. Πες το όπως θες, ποσώς με απασχολεί. Εγώ θέλω να το ακούω το ευχαριστώ. Δεν είναι αυτονόητο για να το παραλείπεις. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο στη ζωή μα εσύ δε λες να το καταλάβεις. Δε είμαι υποχρεωμένος να σε βοηθήσω, να σε στηρίξω, να σου χαρίσω οτιδήποτε. Δε με υποχρεώνει κανείς να σε νοιαστώ ή να σε σκεφτώ. Μόνος μου το κάνω. Από φιλότιμο, από αγάπη, από καλοσύνη. Και το κάνω με την καρδιά μου και σίγουρα δεν περιμένω αντάλλαγμα.Είπαμε, δεν είναι ζυγαριά οι σχέσεις των ανθρώπων, πόσα βάζω, πόσα θες…

Αλλά θέλω να το εκτιμήσεις αυτό που κάνω για σένα. Θέλω να μου πεις ευχαριστώ και να το εννοείς. Αυτή είναι η αμοιβή μου κι ένα χαμόγελο. Αυτή είναι η ευχαρίστησή μου για την όποια προσφορά αποφάσισα να σου κάνω, την όποια στήριξη θέλησα να παρέχω. Μια καλή πράξη με αντάλλαγμα ένα ευχαριστώ. Όχι τυπικό αλλά από καρδιάς. Κι εγώ θα σου πω παρακαλώ. Ή μπορεί να σου πω και “Μην το συζητάς” ή “Χαρά μου” ή ότι άλλο τέλος πάντων μου έρθει εκείνη την ώρα. Αμήχανο και τρακαρισμένο αλλά ευτυχές. Όπως ακριβώς ευτυχής θα είμαι κι εγώ που κατάφερα να κάνω κάτι για σένα. Απογοητεύομαι όταν προσφέρω ό,τι έχω κι εσύ σωπαίνεις. Με πειράζει η σιωπή σου, σε ενοχοποιεί στα μάτια μου. Σε κάνει αδιάφορο. Σε κάνει εγωιστή. Λες και έπρεπε να το κάνω. Λες και το φιλότιμο ή η αγάπη μου δεν έπαιξαν κανένα ρόλο. Έπαιξαν όμως και με πειράζει που αδιαφορείς.

Αποσιωπείς το κάθε τι και προχωράς βουβά παρακάτω. Κι εγώ ξενερώνω. Ξενερώνω που όλα αυτά που εμένα με γέμισαν θετική ενέργεια, εσένα σου πέρασαν ξυστά.Με ενοχλεί που τα προσπερνάς δίχως λέξη. Με ενοχλεί πολύ. Κι έτσι ενοχλημένα κάνω δεύτερες σκέψεις. Σκέφτομαι για την αχαριστία των ανθρώπων. Σκέφτομαι για την αδιαφορία τους στα συναισθήματα των άλλων, των γύρω, των οικείων. Σκέφτομαι πως δε θα ξανακάνω καμία καλή πράξη αν είναι να πέσει σε ένα γιαλό αυτονόητων. Δεν τα χωνεύω τα αυτονόητα, πώς αλλιώς να το πω; Οι καλές πράξεις, οι πράξεις εκείνες που μαρτυρούν ενδιαφέρον κι όμορφες σκέψεις, χρειάζονται ένα ρημάδι ευχαριστώ.

Όχι για τα τυπικά. Όχι για να σφραγίσουν κάποια υποχρέωση. Απλά ανθρώπινα. Ένα ευχαριστώ από καρδιάς που θα σφραγίσει την έννοια και την εκτίμηση δύο ανθρώπων. Καταλαβαίνεις; Ένα ευχαριστώ είναι. Λιτό και ειλικρινές. Ένα ευχαριστώ που οφείλει να λέγεται όταν πρέπει. Και δεν είναι αυτονόητο. Δεν είναι επιβαλλόμενο. Είναι απλά όμορφο κι ανακουφιστικό.Είναι ευλογημένο.