Τα καλά κορίτσια που ποτέ δεν αγάπησες, δεν γυρίζουν ποτέ

Τα καλά κορίτσια που ποτέ δεν αγάπησες, δεν γυρνάνε ποτέ

Ακούω φίλους και γνωστούς να παραπονιούνται συνεχώς για τις γυναίκεςπου τους φέρθηκαν σκάρτα, όταν αυτοί έδιναν τα πάντα σε αυτές και πάνω από όλα την καρδιά τους. Το ξέρω ότι το έκαναν, όπως το κάνουν καθημερινά πολλοί άνδρες σε πολλές γυναίκες και στο τέλος καταλήγουν «χώμα» να τα πίνουν και κάνοντας τον Βασίλη Καρρά κολλητό τους. Αυτό που επίσης ξέρω όμως, είναι ότι από τη ζωή όλων αυτών των ανδρών πέρασε έστω από μια φορά ένα κορίτσι, μια γυναίκα που ενώ άξιζε να πάρει όλη τους την αγάπη και την προσοχή πήρε το απόλυτο τίποτα… Τα γνωστά αυτά κορίτσια, τα λεγόμενα «καλά κορίτσια»…

Και αν απορείς ποια είναι αυτά τα κορίτσια και προσπαθείς να θυμηθείς πότε πέρασαν από την ζωή σου, όταν εσύ ακόμα τα ψάχνεις μέσα στο συρφετό από ψεύτικες κούκλες, θα σου πω ευθύς αμέσως εγώ ποια είναι αυτά τα κορίτσια και ίσως αναγνωρίσεις κάποια από τα στοιχεία!

Ήταν αυτή κοπέλα που γνώρισες ξαφνικά  ένα βράδυ μέσω κοινών γνωστών. Η όμορφη και γλυκιά κοπέλα που όταν χαμογελούσε, γελούσαν και τα μάτια της. Δεν την έλεγες εντυπωσιακή, αλλά δεν περνούσε απαρατήρητη γιατί είχε την αύρα μια πρωτοκλασάτης γυναίκας.

Δεν ήταν ντυμένη πρόστυχα αλλά ούτε και συντηρητικά, διατηρούσε το φυσικό των μαλλιών της, τα φρύδια της δεν ήταν σαν τατουάζ, ενώ ήξερε πως να βαφτεί τονίζοντας τα φυσικά της χαρακτηριστικά.

Ήταν αυτή που γελούσε με τα αστεία σου γιατί ήταν αυθόρμητα, γιατί μαζί της δεν ήσουν στημένος, γιατί πολύ απλά δεν σκεφτόσουν ότι θα γίνει άμεσα κάτι μεταξύ σας. Βλέπεις για σένα κάποια πράγματα ήταν πιο σίγουρα και γρήγορα  στην περίπτωση που σε πλησίαζε η ξανθιά στην πόρτα ή η χορεύτρια με το φανταχτερό βρακί.

Ήταν αυτή που όταν την έβγαζες ραντεβού ακόμα το σκεφτόσουν αν πρέπει να το προχωρήσεις συναισθηματικά. Ήταν αυτή με την οποία το σeξ ήρθε «όμορφα», ανεξαρτήτως χρόνου αναμονής, γιατί τα καλά κορίτσια δεν το παίζουν «μυξοπαρθένες», υποστηρίζουν τις επιλογές τους και είναι υπεύθυνες για αυτές. Ήταν αυτή που όσο περνούσε ο καιρός δενόταν μαζί σου, γιατί δεν ήταν ρομπότ και όσο αυτή δενόταν εσύ όλο και πιο πολύ δήλωνες, ότι δεν ήσουν σε «φάση» ή ότι ήσουν περίεργα εκείνη την περίοδο.

Ήταν αυτή που της συμπεριφερόσουν σαν να είχατε χρόνια σχέση, αλλά όταν οι φίλοι σου σε «δούλευαν» την απαρνιόσουν πανεύκολα… Ήταν αυτή που την αρνήθηκες πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη. Ήταν αυτή που με τα λεγόμενα σου (για να δείξεις το αντριλίκι σου) την  προσέβαλες μπροστά σε άλλους, χωρίς όμως ποτέ αυτή να σε μειώσει αντίστοιχα και να σου κάψει το παραμυθάκι. Γιατί βλέπεις  ήταν αυτή που μπροστά της δεν μπορούσες να κρυφτείς, γιατί σε διάβαζε πολύ καλά και σου την έδινε αυτό.

Το καλό κορίτσι ήταν αυτό που όταν έβγαινες μόνος με τους φίλους σου δεν το σεβόσουν ποτέ, γιατί φερόσουν σαν εργένης με όλα όσα περιλαμβάνει αυτό. Ήταν αυτή που όταν έβγαινε αντίστοιχα με τις φίλες της, ενώ είχε κάθε ευκαιρία να κάνει τα ίδια, γιατί πραγματικά της την έπεφταν, φερόταν όπως μια πραγματική κυρία. Ήταν αυτή που άλλοι άνδρες της έκαναν χειροφίλημα, ενώ εσύ «σαλιάριζες» με την δευτερότριτη που σου έδωσε σημασία (μετά από μήνες φτυσίματος) μόνο και μόνο επειδή ήσουν «πιασμένος» (και νόμιζες εσύ κακομοίρη ότι μετράς σαν άνδρας…) .

Ήταν αυτή που οι φίλοι σου δεν την υπολόγιζαν σαν σοβαρή σου σχέση (κυρίως όταν ήταν φίλοι-singles), γιατί έτσι τους έμαθες εσύ να κάνουν. Ήταν αυτή που την έβαζες δεύτερη και τρίτη προτεραιότητα, ενώ όποτε εσύ είχες πρόβλημα κανένας φίλος σου δεν έφτανε πρώτος, παρά μόνο αυτή.

Ήταν αυτή που όταν οι φίλοι σου σε μείωναν σου κρατούσε το χέρι, ήταν αυτή που όταν προσπαθούσε να σου μιλήσει για το καλό σου, ένιωθες ότι σε έπνιγε (έτσι είναι όταν ακούς αλήθειες…). Ήταν αυτή που όταν ένα βράδυ μέθυσες, την κοίταξες στα μάτια και της είπες πόσο σημαντική είναι για σένα. Ήταν αυτή που όταν ξύπνησες νηφάλιος, βρέθηκες πάλι σε περίεργη φάση.

Ήταν αυτή για την οποία χρησιμοποίησες πολλάκις τη φράση «δεν σου έχω υποσχεθεί τίποτα», γιατί φοβόσουν τη δέσμευση (μαζί της… για καμία άλλη με duck face δεν είχες θέμα). Ήταν αυτή που ανέχτηκε κάθε βλακεία σου, αυτή που πάντα σου άνοιγε την πόρτα όταν γυρνούσες μετανιωμένος.

Ήταν αυτή που σε αγάπησε και δεν το εκτίμησες. Ήταν αυτή που μια μέρα απλώς την πέταξες σαν την τρίχα από το ζυμάρι, χωρίς καμία σοβαρή δικαιολογία (πως να δικαιολογήσεις άλλωστε το ότι οι φίλοι σου είπαν «φτάνει ρε μ@@@@α χώρισε την»). Ήταν αυτή που όταν την παράτησες δεν της έδωσες καν έναν χωρισμό που να της αξίζει. Γιατί βλέπεις ήταν αυτή που δεν τολμούσες να την κοιτάξεις στα μάτια γιατί ήξερες ότι θα έβλεπες τον πραγματικό εαυτό σου.

Ήταν αυτή στην οποία φέρθηκες σαν 5χρονο αγοράκι και όχι σαν άνδρας όπως έλεγες ότι ήσουν. Ήταν αυτή που έγινε κομμάτια, έπεσε στα πατώματα, έκλαψε, αρρώστησε, χωρίς να το μάθεις ποτέ… Είναι αυτή που μια μέρα θα γίνει κάτι και θα την θυμηθείς… Είναι αυτή που οσο και αν δεν το πιστεύεις έχει ακόμα μια τυπική επικοινωνία με ανθρώπους δικούς σου που της φέρθηκαν υποδειγματικά, όχι για τα μούτρα σου βέβαια, αλλά γιατί έχει μεγαλώσει και έχει ανατραφεί με αρχές και ήθος και ξέρει να φέρεται με αξιοπρέπεια. Είναι αυτή που μετά από σενα προχώρησε στη ζωή της καλύτερα από πριν, χωρίς να σου «τρίβει» στα social media την νέα και ωραία της ζωή. Απλώς αδιαφορεί για σένα! (Και σταμάτα να φαντασιώνεσαι ότι είναι κάπου και σε περιμένει…). Είναι αυτή που κάποτε θα εκτιμήσεις, αλλά θα είναι αργά.

Γιατί τα καλά κορίτσια ποτέ σου δεν τ’ αγάπησες…