Συγγνώμη, μαμά

Πρέπει να κάνουμε μια κάπως θλιβερή παραδοχή: αν οι ανθρώπινες σκέψεις ήταν βασίλειο, οι ενοχές θα είχαν σίγουρα μια θέση υψηλού αξιωματούχου. Η δεύτερη Κυριακή του Μάη έχει οριστεί ως η Γιορτή της Μητέρας κι αυτό -είτε ανήκεις στους συναισθηματικούς που νοιάζονται για τέτοια επετειακά, είτε στους κυνικούς που αδιαφορούν για «γλυκανάλατες» γιορτές- δεν μπορεί παρά να σου θυμίσει τον άνθρωπο που σ’ αγαπάει όσο κανείς. Τη μαμά σου.

Φταίει που μεγαλώνουμε; Φταίει που ο προαναφερθείς ενοχισμός διέπει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις; Φταίει που κάνοντας και μεγαλώνοντας παιδιά μια εσωτερική φωνούλα μας ψιθυρίζει διαρκώς «Α, ρε μάνα. Πόσο δίκιο είχες;»; Δεν έχουν σημασία οι λόγοι. Σημασία έχει ότι φέτος, μας βγήκε το συναισθηματικό μας και ότι, με αφορμή την μαμαδοεπέτειο, νιώσαμε την ανάγκη να πούμε μια συγγνώμη στη μαμά μας. Ή πολλές.

Συγγνώμη, λοιπόν, μαμά που δεν σε παίρνω πιο συχνά τηλέφωνο. Συγγνώμη που σου λέω ότι «τρέχω και δεν φτάνω», όμως για τους άλλους βρίσκω λίγο χρόνο, ενώ για σένα -καμιά φορά- όχι.

Συγγνώμη που ξεχνάω τα γενέθλιά σου και, μερικές φορές, δεν σου παίρνω ούτε ένα λουλουδάκι.

Με συγχωρείς για όλες τις αυθαίρετες κατασχέσεις που έκανα στην ντουλάπα σου. Με συγχωρείς για τα άπειρα ρούχα και κοσμήματα που έχασα. Με συγχωρείς που σου είπα ψέματα ότι δεν ξέρω που είναι το μπορντώ σου το φουστάνι. Στην ντουλάπα μου είναι.

Συγγνώμη που, όταν ήμουν μικρή, έπαιρνα το πιάτο μου στο δωμάτιό μου και σ’ άφηνα να τρως μόνη σου παρέα με μια τηλεόραση που μουρμουράει.

Συγγνώμη που απέρριψα τόσες φορές το φαγητό που με αγάπη έφτιαξες για ‘μένα και προτίμησα να παραγγείλω «βλακείες που μου κάνουν κακό».

Με συγχωρείς, ρε μαμά, που απαξίωσα τόσες φορές τη συμβουλή σου. Που νόμιζα ότι είσαι υπερβολική και γραφική και υπερπροστατευτική και εκνευριστική και επιπόλαια διέγραψα τα σοφά κηρύγματά σου.

Συγγνώμη που είσαι ο κυματοθραύστης μου.

Χίλια συγγνώμη που αφήνω το μπάνιο και την κουζίνα στο μαύρο τους το χάλι και μετά εσύ καθαρίζεις.

Συγγνώμη που στην εφηβεία ήμουν τόσο σκληρή μαζί σου. Που έλεγα πάντα το αντίθετο από σένα, που πίστευα ότι είσαι η αιτία όλων μου των κακών, που σε κριτίκαρα χωρίς όριο και σε πλήγωνα. Ήμουν μικρή και χαζή.

Συγγνώμη που δεν φοράω ζακέτα και μετά κρυώνω και μετά αναγκάζεσαι να μου φτιάχνεις σουπίτσες.

Με συγχωρείς που καμιά φορά δεν σε καλώ στις συγκεντρώσεις σπίτι μου γιατί νιώθω ότι δεν ταιριάζεις με το σκηνικό της γιορτής μου.

Συγγνώμη που σ’ άφηνα να ξαγρυπνάς στην πολυθρόνα περιμένοντάς με να γυρίσω.

Συγγνώμη που ποτέ δεν σου είπα ότι είσαι, στ’ αλήθεια, μια πολύ καλή μαμά.

Με συγχωρείς;