Στις μητέρες που γέννησαν με καισαρική

«Δεκατέσσερα χρόνια πριν, όταν ήρθε η στιγμή να φέρω στον κόσμο το πρώτο μου παιδί, νόμιζα ότι ήξερα τα πάντα για την εγκυμοσύνη. Είχα διαβάσει βιβλία εγκυμοσύνης, εκατοντάδες άρθρα, είχα πάρει τις πολύτιμες συμβουλές της μητέρας και της αδελφής μου… Αισθανόμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω οτιδήποτε θα μπορούσε να προκύψει!

Μόλις έφτασα στο νοσοκομείο, μπήκα στο δωμάτιο και οι γιατροί μου έκαναν επισκληρίδιο(η μαμά και η αδερφή μου επέμεναν οτι χρειάζεται) και έτσι ξεκίνησε ο μακρύς και επίπονος δρόμος του τοκετού. Οι επόμενες 25 ώρες ήταν οι πιο δύσκολες της ζωής μου. Δεν μπορούσα να φάω. Να κοιμηθώ. Να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι. Είχα ναυτία, πονοκέφαλο, κράμπες στο στομάχι και παρακαλούσα τον Θεό να σταματήσει το μαρτύριό μου. Οι γιατροί έκαναν ό,τι μπορούσαν για να με βοηθήσουν αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Μετά από μια ημέρα που ένιωθα λες και μου κάνουν βασανιστήρια, μου είπαν ότι τα επίπεδα οξυγόνου του μωρού μου ήταν επικίνδυνα χαμηλά. Η καισαρική ήταν η μόνη λύση. Και εγώ ήμουν καταρρακωμένη. Η καισαρική ήταν το κεφάλαιο που δεν διάβασα στα βιβλία και στα άρθρα… Το μόνο που δεν μελέτησα. Νόμιζα ότι ήμουν μια απολύτως υγιής γυναίκα. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα κατέφευγα εκεί. Για πολλούς, είναι κάτι κακό και δυστυχώς είχα υιοθετήσει και εγώ την ίδια άποψη. Έτσι, όταν μου έτυχε δεν ήξερα πώς να αντιδράσω.

Μετά τη γέννα, έμαθα ότι η ανατομία του σώματος μου με εμπόδιζε να κάνω ένα φυσιολογικό τοκετό. Έμαθα, επίσης, ότι ανήκω στο 1% του γυναικείου πληθυσμού που δεν μπορεί να παράγει γάλα. Η ζωή μου γύρισε τα πάνω – κάτω. Ένιωθα πληγωμένη. Δεν μπορούσα να κάνω δύο από τα πράγματα που κάνουν όλες οι γυναίκες. Που χαρακτηρίζουν όλες τις μαμάδες. Αλλά όχι εμένα.

Ήδη ένιωθα χάλια και σαν να μην έφτανε αυτό, η κοινωνία έδειχνε να συμφωνεί μαζί μου. Κάποιοι με κατέκριναν γιατί δεν προσπάθησα να γεννήσω φυσιολογικά το δεύτερο παιδί μου. Όμως, εγώ επέλεξα ν’ ακολουθήσω τα λόγια του γιατρού μου αντί γι’αυτούς. Όταν καθόμουν δίπλα σε γυναίκες που θήλαζαν και εγώ έβγαζα το μπιμπερό για να ταΐσω το μωρό μου, ένιωθα ότι με κοίταγαν επικριτικά και ψίθυροι ακούγονταν. Αισθανόμουν ντροπή που δεν μπορούσα να κάνω αυτό που έκαναν εκείνες. Για χρόνια, πίστευα ότι ήμουν λιγότερο μητέρα από εκείνες, επειδή δεν γέννησα φυσιολογικά και επειδή εξαρτιόμουν από το μπουκάλι.

Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να καταλάβω ότι ο τρόπος που τα παιδιά έρχονται στον κόσμο δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι καταφέραμε να τα φέρουμε στον κόσμο. Πέρασα επι εννιά μήνες εγκυμοσύνης, ό,τι ακριβώς πέρασε κάθε άλλη μητέρα. Ένιωσα κάθε κίνηση του μωρού μου, κάθε κλωτσιά του, κάθε ανάγκη του. Και είτε τα θηλάζεις είτε όχι, σημασία έχει να τρέφονται. Πολλά μωρά σε ολόκληρο τον κόσμο πεθαίνουν απ’ την πείνα, αλλά τα δικά μου ήταν τυχερά γιατί μπορούσα να τα ταΐσω. Μεγαλώνουν γιατί έχουν μια μητέρα που τα αγαπάει, θυσιάζεται γι’ αυτά και καταλαβαίνει τι πραγματικά έχει σημασία. Το να είσαι μητέρα σημαίνει πολλά περισσότερα από το να γεννάς και να παράγεις γάλα.

Το να είσαι μια καλή μητέρα σημαίνει πολλά παραπάνω από τον τρόπο που γέννησες και τον τρόπο που τα ταΐζεις. Σημαίνει ότι παρέχεις στα παιδιά σου μια ισορροπημένη και σωστή ζωή γεμάτη αγάπη.

Έχω κάνει πέντε καισαρικές και σήμερα έχω πέντε όμορφα παιδιά. Η επιστήμη μου έδωσε τη δυνατότητα να γίνω μητέρα και ν’ αποκτήσω πέντε υγιή παιδιά. Αισθάνομαι υποχρεωμένη στους επιστήμονες που δούλεψαν ατέλειωτες ώρες για και δημιούργησαν μια φόρμουλα που είναι ό,τι πιο κοντινό στο μητρικό γάλα. Τάισαν τα μωρά μου όταν εγώ δεν μπόρεσα να το κάνω.

Ευχαριστώ όλες τις μητέρες που με ενθάρρυναν και με βοήθησαν να καταλάβω ότι η μητρότητα δεν καθορίζεται από την ώρα του τοκετού ή από το τι τρώει το μωρό σου τον πρώτο χρόνο της ζωής του. Η μητρότητα απαρτίζεται από κάθε στιγμή, κάθε ώρα και κάθε λεπτό – τις στιγμές που προσπαθείς να δώσεις στα παιδιά σου ό,τι έχεις και δεν έχεις.

Τα παιδιά μου είναι χαρούμενα, υγιή και πανέμορφα. Είναι έξυπνα και σέβονται τους υπόλοιπους. Είναι ευγενικά, ειλικρινή και δίνουν απλόχερα όπου μπορούν. Χαρακτηρίζονται από τις πράξεις τους, από αυτά που κάνουν και από αυτά που είναι. Και η υπέροχη σχέση που έχω μαζί τους με βοηθάει να τους μάθω πώς να είναι καλοί άνθρωποι.

Μανούλες, μην αφήνετε την κοινωνία  να καθορίζει το ποιος  είναι ο σωστός τρόπος να φέρετε στον κόσμο τα παιδιά σας και τις επιλογές που κάνετε για να τα ταΐσετε. Και φυσικά, μην γίνετε εσείς αυτή που κατακρίνει τις άλλες μαμάδες. Όλοι κάνουμε αυτό που θεωρούμε καλύτερο. Οι «λιγότερο παραδοσιακοί» γονείς δεν σημαίνει ότι αγαπάμε λιγότερο τα παιδιά μας ή ότι είμαστε λιγότερο «μαμάδες» από τις υπόλοιπες.

Στο τέλος, ο τρόπος που τα φέραμε στον κόσμο, δεν καθορίζει το μέλλον τους. Είναι οι επιλογές τους αυτές που καθορίζουν τη ζωή τους – και αυτό έχει να κάνει με όσα τους μαθαίνεις όλες τις υπόλοιπες στιγμές μετά τη γέννα.»