Στην εποχή της ξεπέτας, εμείς πλέκουμε τα δάχτυλα μαζί

Σε μια εποχή όπου όλα τρέχουν γρήγορα, με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σχεδόν δολοφονική.

Σε μια εποχή που ξεχνάμε να ζούμε πραγματικά και υπάρχουμε μόνο από συνήθεια.

Σε μια εποχή υποτίμησης, αναρχίας συναισθημάτων και κατάρριψης ηθικών αξιών…που καιρός για έpωτες.

Και δεν μιλάω για τους έpωτες της μιας νύχτας.

Για εκείνους τους έpωτες τους δυνατούς, τους γεμάτους πάθος και αμαρτία μιλάω.

Εκείνους τους καθαρόαιμους έpωτες που τολμούσαν, που πάλευαν για να έχουν διάρκεια, που έμεναν αμακιγιάριστοι και ατημέλητοι.

Καταλαβαίνεις άραγε για ποιο πράγμα μιλάω;

Γυρνάω πίσω στα χρόνια, οι σελίδες κιτρινισμένες, μα καλογραμμένες και ατσαλάκωτες.

Άνθρωποι που εpωτεύονταν βλέμματα και χαμόγελα.

Που έμεναν ο ένας πλάι στον άλλον από επιλογή και όχι από ανάγκη.

Που έδεναν πιο σφιχτά τα χέρια όταν τα προβλήματα τους απειλούσαν.

Δίνανε χρόνο, δίνανε ψυχή με περίσσια γενναιοδωρία γιατί σέβονταν αυτό που ένιωθαν.

Τα λόγια της γιαγιάς μου ηχούν στα αυτιά μου…

”Τότε κοpιτσάκι μου ότι χαλούσε, προσπαθούσαμε να το φτιάξουμε πρώτα. Δεν το πετούσαμε αμέσως.”

Αυτό είναι.

Άμεση αντικατάσταση, εύκολες λύσεις, ανώδυνες και φθηνές.

Δεν μου κάνεις; Σε αλλάζω!

Σε μια κοινωνία πληθώρας προσφοράς δεν ξοδεύω ούτε αισθήματα, ούτε χρόνο.

Δεν προσπαθώ να σώσω τίποτα, εν αντιθέσει το πετάω, σαν ρούχο φορεμένο που δεν πρόλαβε καν να πάρει το σχήμα του κορμιού μου.

Αλλά γελιόμαστε κάθε μέρα και πιο πολύ.

Στην εποχή των social media, της selfie, του εικονικού φλερτ, της εύκολης ξεπέτας ,της καβάτζας θυσιάζουμε σχέσεις για μια επιβεβαίωση.

Γινόμαστε και εμείς φθηνοί ή μας παίρνει το κύμα;

Δεν θα αφήσω αυτό το σημάδι των καιρών να γράψει στη ζωή μου.

Δεν υπάρχει πιο αξιοθρήνητο πράγμα από το να σε σπαταλάς σε εφήμερες αγκαλιές, σε γλυκανάλατα βράδια, σε χλιαρά σ΄αγαπώ.

Γιατί η βαθιά και ουσιαστική σχέση είναι σαν ένα μικρό παιδί.

Αναπτύσσεται σιγά-σιγά και απαιτεί φροντίδα, αγάπη, χάδια, υπομονή, ασφάλεια.

Ότι αξίζει πρέπει να το προστατεύσεις, να το κρατήσεις καθαρό από την βρώμα του έξω κόσμου, να το ζεστάνεις και να το προσέχεις.

Δάχτυλα μπλεγμένα σε σφιχτή γροθιά που πορεύονται μαζί σε μια εποχή που τόσοι μένουν μόνοι….