Στα 25 δεν ξέρεις τι σου γίνεται

Η ηλικία μας είναι ένας αριθμός που μας κυνηγά σε ολόκληρη τη ζωή μας. Απ’ την αρχή ως το τέλος. Η ημερομηνία της γέννησής μας είναι πάντοτε στοιχείο ταυτοποίησης. Βρίσκεται απ’ τα πιο επίσημα μέχρι τα πιο ανεπίσημα έγγραφα.

Η ερώτηση «πόσο είσαι;» παίρνει το βραβείο της πιο συχνής ερώτησης σε συζητήσεις γνωριμίας.

Η απάντηση δίνεται εξαιρετικά εύκολα κι αβίαστα μέχρι τα 20. Στη συνέχεια, καθώς τα κεράκια στην τούρτα πληθαίνουν, ίσως να δημιουργείται ένας δισταγμός κάθε φορά που πρέπει να απαντηθεί η επίμαχη ερώτηση. Μέχρι που φτάνουμε στα 25. Τότε τη θέση του δισταγμού παίρνουν βαθιές σκέψεις κι ένας εσωτερικός διάλογος με τον εαυτό σου δίχως τέλος.

Τα 25 είναι μια ηλικία ορόσημο. Έχεις ξεφύγει απ’ την τρέλα των 20. Έχεις ξεπεράσει τα χρόνια της νιότης κι οδεύεις ολοταχώς προς τα χρόνια της ωριμότητας, τα οποία σηματοδοτούνται με το πάτημα των πρώτων «-άντα».

«Γύρω στα 30 θέλω να παντρευτώ» θα ακούσεις πολλούς να λένε. «30 έφτασες. Πότε θα σοβαρευτείς;»∙ κλασική ατάκα γονέων ελληνικής οικογένειας. Στα 30 θες, λίγο-πολύ, να έχεις βάλει τη ζωή σου σε μια σειρά, σε μια τάξη. Θες επαγγελματικά και προσωπικά να έχεις κατασταλάξει. Και με λίγη προσπάθεια κι αρκετό σπρώξιμο –και ρευστό– απ’ τους δικούς σου είναι πολύ πιθανό κάτι να ‘χεις καταφέρει.

Στα 25, όμως, αυτά αρχίζουν τα τρυπώνουν στο μυαλό σου και να σε τρώνε λίγο-λίγο. Αρχίζεις να καταστρώνεις σχέδια, ώστε μέχρι τα 30 να ‘χεις προλάβει να τα υλοποιήσεις. Ψάχνεις απεγνωσμένα δουλειά. Αλλάζεις δέκα και πάλι ευχαριστημένος δεν είσαι. Ψάχνεις απελπισμένα σύντροφο. Αλλάζεις είκοσι –και σε αλλάζουν– και προκοπή δε βλέπεις.

Αναπολείς την ξεγνοιασιά των 20 σαν παππούς που νοσταλγεί τα παιδικά του χρόνια. Παίρνεις βαθυστόχαστο ύφος και λες στους κολλητούς: «Θυμάσαι τότε που κοιμόμασταν 7 το πρωί και ξυπνούσαμε 5 το απόγευμα και δε μας ένοιαζε κανείς και τίποτα;». Αρχίζουν να σε φωνάζουν ξαφνικά «κύριο» ή «κυρία» και με αγωνία ψάχνεις στο κεφάλι σου για άσπρες τρίχες -συνήθως βρίσκεις και μερικές.

Στα 25 δεν ξέρεις ποιος είσαι και πού πας. Προσπαθείς να βρεις τον εαυτό σου, ο οποίος θεωρείς πως χάθηκε κάπου στον δρόμο. Βασικά, στα 25, δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Όλα φαίνονται εύκολα και δύσκολα ταυτόχρονα. Δεν είσαι μεγάλος μα ούτε και μικρός. Νιώθεις ανεξάρτητος, αλλά κατά πάσα πιθανότητα μένεις με τους γονείς σου. Αν δεν έχεις σχέση, πιστεύεις ότι θα μείνεις μόνος για πάντα. Αν έχεις σχέση, αγχώνεσαι για το αν ήρθε η ώρα να την πας ένα βήμα παρακάτω ή να την λήξεις.

Ίσως και να σκας λίγο περισσότερο απ’ ό,τι πρέπει. Κάθε ανησυχία είναι κατανοητή. Δε λέμε να τα γράψεις όλα και να παρτάρεις ασταμάτητα. Πρέπει, όντως, να σκέφτεσαι κάποια πράγματα για το μέλλον σου. Αλλά στα 25 δεν έχεις φτάσει ούτε στο μισό της ζωής σου -αν όλα, βέβαια, εξελιχθούν φυσιολογικά, άνευ δυσάρεστων απροόπτων. Δεν είναι λίγο νωρίς για να έχεις ήδη χάσει τον εαυτό σου;

Έστω ότι όντως τον έχασες. Βρες τον επειγόντως. Έχεις καιρό μπροστά σου για ανησυχίες. Τώρα απλώς ζήσε!