Αυτό που στ’ αλήθεια είσαι το ξέρεις μόνο εσύ!

Της Στεύης Τσούτση.

Είσαι άσχημη, λες. Είσαι αποτυχημένη. Είσαι λίγη. Μάλιστα, λίγη. Αυτό ακριβώς νιώθεις κι αποφεύγεις καλά καλά να κοιταχτείς στον καθρέφτη από ντροπή. Έτσι σε κατάντησαν. Γιατί, βλέπεις, όλα αυτά δεν είναι λόγια δικά σου αλλά τρίτων. Λόγια “δικών” σου που πολύ θα ήθελες -αν είχες τα κότσια να το παραδεχτείς- να τους είχες ξένους. Μακρινούς και ξένους. Άνθρωποι που δήθεν από αγάπη σου γαμούν την ψυχολογία. Σου μαυρίζουν την ψυχή. Λένε πως θέλουν το καλό σου. Λένε πως παρά την αγάπη τους για σένα, είναι αντικειμενικοί.

Λένε πως γίνονται σκληροί στην προσπάθειά τους να σε προστατεύσουν. Μαλακίες!Καλύτερα να βρεθεί κάποιος να σε προστατεύσει από αυτούς! Από αυτή τη νοσηρή αγάπη που σε κάνει να κλαις, να πονάς, να αμφιβάλλεις για το πιο πολύτιμό σου, εσένα. ‘Αφησες τους άλλους να φτιάξουν την εικόνα σου κι εμπιστεύτηκες την κρίση τους. Και δε σκέφτηκες μήτε μια στιγμή πως δεν τους πέφτει λόγος! Όχι, δεν τους πέφτει λόγος για το τι είσαι. Κι ούτε και μπορούν να το ξέρουν, εδώ που τα λέμε. Γιατί μόνο εσύ ξέρεις αυτό που πραγματικά είσαι. Μόνο εσύ γνωρίζεις αυτά που οι άλλοι φαντάζονται, παρανοούν ή παρερμηνεύουν. Για εκείνους είσαι ένα ξένο σώμα. Κι όμως, τους άφησες να σε “ζωγραφίσουν”, να σε στιγματίσουν, να σε τσακίσουν. Για εκείνους είσαι ένα σακί που νομίζουν ότι μπορούν να το αδειάζουν και να το παραγεμίζουν κατά βούληση.

Δίχως παραπανίσια σκέψη, δίχως αληθινή έννοια, δίχως συνέπειες.Κι εσύ το επιτρέπεις. Γιατί το κάνεις αυτό, μου λες; Είσαι αυτό που λένε εκείνοι; Όχι δεν είσαι, αυτό είναι το μόνο που ξέρεις καλά. Γι’αυτό άλλωστε και σε πνίγει το παράπονο. Πάψε, λοιπόν, να αδικείς τον εαυτό σου και να επηρεάζεσαι από δήθεν αγάπες που επιβάλλουν σκληρότητες. Άσε τους άλλους να έχουν όποια γνώμη έχουν. Όσο μακρινή ή κοντινή σου κι αν είναι. Και μην επηρεάζεσαι όταν δεν πρέπει. Κράτα μέσα στην καρδιά σου τη δική σου αλήθεια. Εκείνη την ωμή, άμορφη, λιτή αλήθεια που περιγράφει ακριβώς τι είσαι. Εσύ θα την ξέρεις και δε θα την πεις ποτέ. Κι ίσως μια μέρα, κοντινή ή μακρινή κανείς δεν ξέρει, να υπάρξει ένας άνθρωπος κοντά σου που δε θα χρειαστεί να του πεις τίποτα. Μήτε θα κάνει ικασίες. Απλά θα καταλάβει. Θα νιώσει αυτό που είσαι, με τα καλά και τα κακά σου. Με τις ανάποδες και τις ορθές, τις αδυναμίες και με τα όλα σου. Και τότε όλα τα δάκρυα που θα έχεις μέχρι τότε χύσει, θα ξεχαστούν. Δε θα έχουν τότε πια καμία σημασία.Σημασία θα έχει πως όχι μόνο εσύ, αλλά κι άλλος ένας, θα ξέρετε τι έχεις μέσα σου.