Εκεί που ένιωσες ότι θα έκαναν τα πάντα για να σε κρατήσουν, εκεί να μένεις

Γράφει η Κατερίνα Κυπρίου

Γνώρισες πολλούς ανθρώπους στη ζωή σου. Άντρες, φίλους, συνεργάτες, έpωτες, άνθρωποι όλων των ειδών, βρέθηκαν στο διάβα σου. Με άλλους περπάτησες μαζί και απόλαυσες τη διαδρομή και άλλους τους άφησες πίσω, γιατί δεν ήξεραν ή δεν ήθελαν να συνταξιδέψουν!

Μα εσύ μεγάλωσες πια και απέκτησες εμπειρίες. Δεν είναι που μετάνιωσες, είναι που έπαθες και έμαθες! Δεν είναι που δεν τους αναγνώρισες, είναι που για ακόμα μια φορά, ήθελες να τους πιστέψεις. Είναι που αυτή τη φορά, ήλπιζες ότι η ποuτάν@ η διαίσθησή σου θα έπεφτε έξω, μα δεν έπεσε!

Έτσι, έκανες αυτό που έμαθες πια να κάνεις, να φεύγεις!Γιατί εσύ, ήξερες τι ήθελες. Γιατί εσύ, ήξερες και πότε θα έπρεπε να μείνεις.

Να μένεις μ’αυτούς που σ’αγαπούν και δεν ντρέπονται να το ομολογήσουν. Να μένεις με τους ξεκάθαρους και όχι τους αναποφάσιστους. Να μένεις μ’αυτούς που σ’εκτιμούν και σε σέβονται όσο σε έχουν και όχι όταν σε χάνουν. Να μένεις με τους τολμηρούς και τους παρόντες. Μ’αυτούς που δεν σ’έχουν στην αναμονή, ούτε στο “δεν ξέρω”!

Μ’αυτούς να μένεις…

Μ’αυτούς που ένιωσαν τυχεροί που τους αγάπησες! Μ’αυτούς που ήσουν η επιλογή τους και όχι η ανάγκη τους.
Μ’ εκείνους που σε θαύμασαν γι’αυτό που είσαι και σε λάτρεψαν γι’αυτό που δεν είσαι!
Μ’ εκείνους που μπόρεσαν να δουν το καθαρό βλέμμα σου και την μπέσα της ψυχής σου!

Μ’αυτούς να μένεις μ’ακούς;

Με όσους μπόρεσαν να δουν το δάκρυ πίσω απ’το χαμόγελό σου! Με όσους αντιλήφθηκαν τη δύναμη και τη θέλησή σου. Με όσους κατάλαβαν και την αδυναμία σου. Με όσους ήταν παρόντες, τις ώρες που τους χρειαζόσουν. Με όσους σου χάρισαν μια αγκαλιά που ήταν ολόδικη σου και όχι δανεική! Μ’εκείνους που φρόντισαν το χαμόγελό σου να στο κάνουν πιο φωτεινό και βούρκωσαν στον πόνο σου. Με αυτούς που δεν χρειάστηκε ποτέ να βρεθούν σε δίλημμα για το αν πρέπει να κάνουν κάτι για να σε κρατήσουν! Γιατί η θέλησή τους, ήταν μεγαλύτερη από το βόλεμα τους!

Να μένεις εκεί που χωράς και δεν περισσεύεις! Εκεί που σου κάνουν χώρο και δεν ένιωσες ποτέ να στριμώχνεσαι. Εκεί που ένιωσες ότι θα έκαναν τα πάντα για να σε κρατήσουν, εκεί που σου έδειξαν ότι δεν σε φοβούνται, εκεί να μένεις!

Μα αν δεν το έκαναν, μην τους κρατάς κακία. Είναι που τόσο ήθελαν, είναι που τόσο μπόρεσαν. Επιλογή σου ήταν για όσο έμεινες, επιλογή σου και τώρα που φεύγεις. Γιατί εσύ ήξερες πάντα που θα έμενες, ήξερες πάντα τι μπορούσες και τι δεν θα άντεχες! Δικό σου λοιπόν το ρίσκο, δική σου και η ήττα σου.

Γιατί πάνω απ’όλα, έμαθες και να χάνεις!

Γιατί πάνω απ’όλα, ήξεραν να σε κατακτήσουν αλλά όταν τα κατάφεραν, θα έπρεπε να ξέρουν και τι να σε κάνουν….