Πώς άρχισα να ζω για τον εαυτό μου ξεπερνώντας τα κοινωνικά πρέπει

Εάν αρχίσεις να ζεις για τον εαυτό σου, γνωρίζουμε τι θα επακολουθήσει σαν κριτική: Ζεις στην αμαρτία, μέσα στα πάθη και την υποβάθμιση. Αλλά, ειλικρινά, από τη στιγμή που αποφάσισα να ανοίξω τα μάτια μου είδα ότι η ζωή μου πολύ συχνά δεν ήταν αυτή που ήθελα, είπα αρκετά!

Έχω τόσα πολλά ‘πρέπει’ στην ζωή μου και ελάχιστα ‘θέλω’.

Οι υποχρεώσεις είχαν καθίσει στους ώμους μου σαν μια πέτρα που την κουβαλούσα σαν να ήταν ένα έμβλημα τιμής.

Και έτσι σκέφτηκα: φτάνει. Βαρέθηκα να μετατρέπω τη ζωή και την ψυχή μου σε μια ραδιενεργή χωματερή,να κρατώ τα μάτια μου χαμηλά και αδέξια για να εξηγώ σε όλους τους άλλους πώς τόλμησα να βάλω το δικό μου συμφέρον πάνω από εκείνο των άλλων. Ένιωσα ότι ήταν καιρός να ζήσω για χάρη μου. Να επιλέξω την ευτυχία και να μην προσπαθώ να πείθω τον εαυτό μου ότι το κακό είναι καλό. Να ζω για την αγάπη και όχι για την υποχρέωση.

Αυτή ήταν η αρχή της εξωφρενικής και αντικοινωνικής μου χρονιάς, του υγιούς εγωισμού μου. Οι λέξεις ‘υγιής’ και ‘λογικό’ εδώ είναι μια πραγματική βοήθεια, χάρη στις οποίες οι άνθρωποι γύρω μου δεν με είδαν αμέσως σαν ένα άτομο που αψηφά τους κοινωνικούς νόμους. Πολλοί είναι σίγουροι ότι πρώτα θα πρέπει να περάσεις από όλες τις δύσκολες στιγμές που όλοι γνωρίζουμε, από κοντά και προσωπικά, και μόνο τότε, αν εξακολουθείς να έχεις αρκετή υγεία και δύναμη, μπορείς να ζήσεις για τον εαυτό σου.

Λοιπόν εγώ το ξανασκέφτηκα.

Μια φωνή στην έρημο

Στην αρχή ήμουν φοβισμένη. Δεν είχα ιδέα τι να κάνω, μόνο μια αόριστη βεβαιότητα ότι ήταν προς το καλύτερο. Ήταν σαν να έκανα ένα ταξίδι στον κόσμο με μια φουσκωτή βάρκα. Δεν ήξερα αν θα μπορούσε να αντέξει τα παλιρροϊκά κύματα των ‘πρέπει’ ή τις προσδοκίες κάποιων άλλων. Δεν ήθελα να γίνω μια παρίας με την ετικέτα της ‘εγωίστριας’ κολλημένη στο μέτωπό μου αλλά κατάλαβα ότι ήταν ο μόνος δρόμος μου προς την ελευθερία.

Για όλους τους γύρω μου, έγινα μια ανυπολόγιστα αναιδής, γιατί σταμάτησα να παίζω το παιχνίδι στο οποίο απαγορεύεται να υποστηρίζεις το δικαίωμά σου να ζήσεις την δική σου ζωή. Σταμάτησα να ζητώ συγνώμη για τα δικά μου σχέδια και επιθυμίες. Σταμάτησα να δικαιολογούμαι. Σταμάτησα να αισθάνομαι ένοχη επειδή επιθυμούσα να είμαι ευτυχισμένη, ήρεμη και η κυρίαρχος  του δικού μου χρόνου.

Από το κλαψούρισμα στη νίκη

Αρχικά, αποφάσισα να σταματήσω τα παράπονα, τα δάκρυα, τους ζοφερούς μονολόγους και τα λόγια μίσους που ψιθύριζα στα αυτιά μου. Αγαπώ την οικογένεια και τους φίλους μου, εκτιμώ τους συναδέλφους μου και σέβομαι τους μεγαλύτερους αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνω μέρος της ζωής μου τις μεγάλες και θλιβερές εξομολογήσεις τους. Σταμάτησα να τους αφήνω να καταβροχθίζουν την ενέργειά μου 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και αμέσως αυτό το πήραν σαν πράξη πολιτικής ανυπακοής. ‘Δεν θέλεις να ακούσεις τις προσωπικές λεπτομέρειες της ζωή κάποιου; Δεν ενδιαφέρεσαι να ακούσεις για ένα ακόμη γουρούνι φίλο της φίλης σου; Πώς τολμάς!’

Μόλις και μετά βίας ανέπνεα από τον τρόμο όταν προσπαθούσα να εμποδίσω σιγά αλλά σταθερά, άλλες δακρύβρεχτες ιστορίες λέγοντας, ‘νομίζω ότι αυτό είναι δυσάρεστο τόσο για εσένα όσο και για μένα, γιατί δεν μου λες για …’ σκέφτηκα ότι θα κατηγορηθώ για αναλγησία. Ωστόσο,όχι! Στην πραγματικότητα, η προθυμία μου να ακούσω τα καλά νέα ήταν ένα μήνυμα να αρχίσουμε να μιλάμε γι ‘αυτά. Και, το πιο σημαντικό, με ελευθέρωσε από την κακή συνήθεια να παραπονιέμαι.  Αρνούμενη να ακούσω άσχημα πράγματα, δεν με ένοιαζε να κάνω παράπονα και η ίδια.

Ναι, σου λέω ‘όχι’

Το επόμενο βήμα ήταν το πιο δύσκολο. Έπρεπε να διδάξω τον εαυτό μου αυτή την ανήθικη και αγενή λέξη, ‘Όχι’. Προηγουμένως, ήμουν πολύ ντροπαλή και φοβισμένη να βλάψω τα συναισθήματα κάποιου με το να αρνηθώ και ένιωθα ένοχη να καταστρέψω την εικόνα που είχα δημιουργήσει για τον εαυτό μου. Αλλά όταν είπα το πρώτο σοβαρό ‘όχι’, τέρμα. Οι φίλοι μου ήταν τόσο σοκαρισμένοι, λες και είχα φάει ένα ζωντανό κουνέλι μπροστά τους.

Είχα σαν όνειρο να κάνω αυτά που η δική μου καρδιά ήθελε αλλά στην πραγματικότητα, εγώ απλά είχα αφοσιωθεί στους άλλους χωρίς ‘απόσβεση’.  Αντικαταστούσα, βοηθούσα, έκανα την babysitter για τις τεμπέλες φίλες μου, ενώ αυτές έκαναν spa. Είναι τόσο εύκολο να μετατραπείς σε μια σύγχρονη σκλάβα και γι ‘αυτό είπα ένα σταθερό ‘όχι’ σε μια τέτοια λαμπρή ευκαιρία σταδιοδρομίας.

Με τον καιρό, έμαθα ποια από αυτά που μου ζητούσαν να τους κάνω ήταν γνήσια ή απλά μια προσπάθεια να με χειραγωγήσουν. Ένα δίκαιο ‘όχι’ έγινε η σταθερή  βάση για τον δικό μου υγιή εγωισμό, που δεν με άφησε να ξεχάσω τον εαυτό μου και να βγω έξω από το δρόμο μου για τους άλλους.

Ελευθερία για όλους

‘Κανείς δεν χρωστάει τίποτα κανέναν’ είναι μια όμορφη θρησκεία, αλλά, όπως αποδείχθηκε, αδύνατη. Δεν ήταν τόσο δύσκολο να απορρίψω το ρόλο του αιώνιου οφειλέτη, όσο ήταν να σταματήσω τους άλλους ανθρώπους να απαιτούν την προσφορά μου. Έπρεπε να υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου ότι κανείς δεν μου χρωστάει τα προς το ζην.

Η προσωπική μου ζωή ήταν επίσης στο χρέος. Μαράζωνε λόγω του ‘σας δίνω τα πάντα για το τίποτα σε αντάλλαγμα!’ Συνειδητοποίησα ότι οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις μπορεί να καταστρέψουν τόσο την αγάπη όσο και την φιλία.Πλησίασα το πρόβλημα μαθηματικά. Απλώς αποδέχθηκα τους όρους του. Σταμάτησα να  θυμώνω όταν ο φίλος μου δεν έπαιζε με τους κανόνες μου και τον προκάλεσα σε διαπραγμάτευση. Καθίσαμε όλη τη νύχτα, ήπιαμε περίπου τρία λίτρα καφέ, μίλησε ο ένας στον άλλο με ειλικρίνεια, και το πρωί υπογράψαμε ένα σύμφωνο στο οποίο ανέφερεται ότι και οι δύο μας είχαμε το δικαίωμα να είμαστε ο εαυτός μας. Έχουμε ξεφύγει από το αιώνια δράμα και βαδίζουμε προς την ελευθερία.

Τώρα, όταν αισθάνομαι προσβεβλημένη επειδή κάποιος δεν κάνει κάτι που νόμιζα ότι θα πρέπει να κάνει, επαναλαμβάνω στον εαυτό μου, ότι ο καθένας είναι ελεύθερος.

Σύνδεσμος, όχι αλυσίδα

Η επιθυμία να αναγνωρισθείς και ο φόβος της απόρριψης είναι ύπουλα. Έχω συσσωρεύσει πάνω μου στρώματα από γνωστούς όλη μου τη ζωή, σαν να φοβόμουν ότι θα μείνω μόνη μέχρι που τελικά συνειδητοποίησα ότι πνιγόμουν κάτω από αυτά τα στρώματα του κόσμου. Και εγώ δεν θα μπορούσα να τους απορρίψω επειδή ήταν τόσο γλυκείς  και όμορφοι! Ένα υγιής εγωιστής, όμως, δεν φοβάται να είναι κοινωνικά γυμνός και δεν κρύβεται από την ζωή πίσω από τις πλάτες των πολυάριθμων φίλων και συγγενών. Ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν τον ρωτάνε πόσους φίλους έχει στο Facebook, απλά απαντά, ‘Δύο’. Ο στόχος είναι να γίνει ο εαυτός σου ο καλύτερος φίλος σου και το μόνο που χρειαζόμαστε πραγματικά είναι ο εαυτό μας, γιατί όλοι μας, στην πραγματικότητα, είμαστε  μοναχικοί, αλλά είναι χειρότερα κατά πολύ όταν δεν έχεις ούτε τον  εαυτό σου.

Προσωπικός χώρος

Όταν άρχισα τον ‘εγωιστικό’ χρόνο μου, ήμουν έτοιμη  για την πλήρη και απόλυτη μοναξιά σε όλες τις πτυχές της ζωής μου. Όλα αυτά τα ψυχοφθόρα που μου έλεγαν για εγωισμό με έκαναν να απομακρυνθώ περισσότερο, στο σημείο όπου η ζωή μου φαινόταν άνετη και χωρίς παρουσία. Αλλά το κενό δεν είναι στην ανθρώπινη φύση. Πολύ σύντομα, ο δικός μου μικρός κόσμος γέμισε με τις υποθέσεις και τους ανθρώπους με τους οποίους μοιράστηκα με χαρά τον νέο εαυτό μου που γεννήθηκε από την μάχη αυτή.

Δεν μετανιώνεις για τον χρόνο που ξόδεψες για κάποιους που πραγματικά είχαν ανάγκη. Αυτό όμως δεν είναι φιλανθρωπία, ούτε είναι αυτό που παρουσιάζουν σαν εγωισμό. Το κάνω πρώτα απ ‘όλα για τον εαυτό μου. Υποψιάζομαι ότι μια λογική εγωίστρια στη συνέχεια αποκτά  έναν λογικό ανθρωπισμό.  Είμαι μόνο στην αρχή αυτής της εξέλιξης, αλλά είναι ήδη μια αρχή.