Πάψε να παίζεις τον άνετο. Οι ήττες είναι να τις ζεις.

Της Στεύης Τσούτση.

Γελώ συχνά, ξέρεις. Γελώ μόνη μου και ξαφνικά, εκεί που κανείς δε βλέπει το λόγο. Μόνο εγώ… Γελώ για να μην κλάψω για όλα τα δήθεν τα δικά μου, αλλά και των άλλων ανθρώπων που μας κυκλώνουν ολοένα. Δήθεν άνετοι, δήθεν large, δήθεν με χιούμορ, δήθεν, δήθεν… Μόνο η καρδούλα τους, πάλι ξεχάστηκα λάθος, η καρδούλα ΜΑΣ, ξέρει. Μόνο εκείνη καταλαβαίνει πόσο δήθεν μπορούμε να γίνουμε στην προσπάθεια να θωρακίσουμε τον εαυτό μας, να κρύψουμε την αλήθεια μας. Και τα καταφέρνουμε τόσο καλά, που απορώ. Πώς να κρύψεις όλο τον πόνο και την πίκρα που έχεις στην καρδιά σου; Πώς να κάνεις πως δεν πειράχτηκες όταν μέσα σου κλαις; Πόσο να γελάσεις και να το παίξεις άνετος, ότι δε σε νοιάζει αν ήρθαν τα πάνω κάτω;Κρύβεται η απογοήτευση; Κρύβεται η απόρριψη; Κρύβεται η προδοσία; Φήμες λένε πως ναι. Κρύβονται όλα πίσω από άνετες συμπεριφορές, με παραφουσκωμένα “σταρχιδισμού” λόγια. Κρύβονται με πλατύτερα από ότι ποτέ χαμόγελα, με μαύρο χιούμορ και δόσεις αυτοσαρκασμού.Δήθεν όλα. Δήθεν για να κρύψουμε όλα όσα μας πειράζουν. Δήθεν για να μη φανερώσουμε τις αδυναμίες μας, τις ήττες μας, τα ζόρια μας.

Φυσιολογικό το λες αυτό; Όχι φίλε, δεν είναι. Δεν είμαστε φυσιολογικοί όταν προσποιούμαστε για κάθε τι που δεν ήρθε όπως το θέλαμε. Δεν είμαστε φυσιολογικοί όταν λέμε ψέματα ακόμη και στον καθρέφτη μας. “Είμαι καλά” λες. “Δε με νοιάζει αν με απέρριψε, σιγά τον άνδρα”. “Δε με νοιάζει αν έχασα τη δουλειά μου, την είχα βαρεθεί”, “Δε με νοιάζει που με χώρισε, έτοιμη ήμουν να το κάμω εγώ”, “Δε με νοιάζει που με πρόδωσε η φίλη, μπορώ και χωρίς αυτή”. Χίλιες αλήθειες φορτωμένες με άλλα τόσα ψέματα. Ψέματα που έρχονται να τις συμπληρώσουν για να τονώσουν και πάλι τις καταρρακωμένες μας άμυνες.Δήθεν άνετοι. Δήθεν καλά. Δήθεν τέλεια. Σκατά στα μούτρα μας. Να μας άφηνε αυτό το δήθεν και το τι θα πει ο κόσμος και το πληγωμένο γόητρό μας. Να μας άφηνε μια στιγμή να πετάξουμε αυτή τη μάσκα της δηθενιάς που φορτωθήκαμε κατάσαρκα και να δείξουμε τι είμαστε. Ανθρωποι, γαμώτο. Με αισθήματα, με φιλότιμο, με ήττες κι αποτυχίες. Άνθρωποι που έχουν φουρτούνες μέσα τους κι όμως δεν ξεσπούν σε δάκρυα.

Μόνο τις αφήνουν εκεί μέσα να βαλτώνουν. Μέχρι πότε όμως;Πότε θα αποφασίσουμε να απαγκιστρωθούμε από αυτό το φαίνεσθαι που επιβάλλει να μη μας πτοεί τίποτα; Μας πτοούν πολλά. Πάρα πολλά ενίοτε. Κι είναι υγεία να το εξωτερικεύουμε και να μην αφήνουμε όλο αυτό να καρκινώνεται μέσα μας. Να κλάψουμε, να φωνάξουμε, να στραβώσουμε. Και πάλι να έρθουμε στα ίσια μας.Κύκλος η ζωή. Και όλα χρειάζονται. Να μας φορτίζουν, να μας αποφορτίζουν και πάλι από την αρχή… Όσο για τα δήθεν, αχρείαστα είναι, αρκεί να το πάρουμε χαμπάρι.