Πάψε να κατηγορείς τους άλλους για τα λάθη τα δικά σου.

Της Στεύης Τσούτση.

Δεν πρόσεξες. Σου τα φώναζαν οι πιο δικοί σου άνθρωποι κι εσύ επέλεξες να πέσεις με τα μούτρα στο λάθος. Ίσως βαθιά μέσα σου να ήξερες ότι όντως έκανες λάθος. Επίσημα βέβαια δεν το παραδέχτηκες ποτέ. Το μόνο που έκανες είναι να κολυμπάς στα βαθιά. Αρνιόσουν να κοιτάξεις πίσω την ακρή και να ακούσεις όλες εκείνες τις προειδοποιητικές φωνές που σου έλεγαν να μην ξεμακραίνεις. Εσύ τέντωνες με πείσμα τα πόδια κι αύξανες τις απλωτές σου στα βαθιά. Τα άπατα, τα άγνωστα νερά. Πείσμα στο πείσμα για αποδείξεις πως δεν έχεις κανέναν ανάγκη. Μπορούσες μόνος να κρίνεις τα σωστά. Έτσι πίστευες. Έτσι με θράσος υποστήριζες στον καθένα που σου έκανε αντιπολίτευση. Ό,τι ήθελες εσύ. Εσύ δε θα γινόσουν όργανο κανενός. Είχες δική σου βούληση, δική σου κρίση. Καμιά αλυσίδα δε θα έμπαινε στα χέρια σου, κανένα βαρίδι στα πόδια σου.Ώσπου έφαγες τα μούτρα σου και ησύχασες.

Έζησες τέτοια βουτιά στο κενό που δεν κατάλαβες από που σου ήρθε. Τώρα γυρνάς σαν το δαρμένο σκυλί και μοιράζεις ευθύνες. Κατηγορείς πως δε σε προστάτευσαν οι πιο δικοί σου άνθρωποι. Κατηγορείς ότι έβλεπαν και δε σου έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου. Μα άκουγες εσύ τίποτα; Βουλοκέρι στ’αυτιά και όπου σε πάει. Αλλά δε γίνεται έτσι μάτια μου.Ο άνθρωπος οφείλει να έχει δική του βούληση. Οφείλει να σκέφτεται, να νιώθει και να αποφασίζει. Αλλά να ακούει κιόλας. Γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που μας αγαπούν. Άνθρωποι που στέκουν στο πλευρό μας σε κάθε περίσταση κι έχουν έναν αντικειμενικό λόγο αγάπης να μας πουν. Ξέρουν να στηλιτεύσουν τα κακώς κείμενα, ξέρουν να κρίνουν παρά την υποκειμενικότητα που επιβάλλει η αγάπη τους για μας. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ανιδιοτελείς. Μην τα μπερδεύεις. Αλλά υπάρχει κι αυτή η στόφα ανθρώπων. Λίγοι αλλά υπάρχουν. Είναι αυτοί που σου φώναζαν να μη ξεμακραίνεις στα βαθιά, τα άγνωστα νερά. Είναι αυτοί που χωρίς παρωπίδες έβλεπαν την αλήθεια που εσύ αρνιόσουν. Κι είναι αυτοί που τώρα ακούν τις παράλογες κατηγόριες σου.Για σκέψου καλά. Θυμήσου. Μα κυρίως σύνελθε. Και μάθε να ακούς. Δε σου λέω να κάνεις ό,τι λένε οι άλλοι.

Σου λέω μόνο να κρατάς ένα μεγάλο κόσκινο και να περνάς μέσα του κάθε τους κουβέντα, μικρή, μεγάλη, δυσάρεστη ή ευχάριστη. Φίλτραρε τα λόγια τους και κράτα ότι σου πρέπει. Και θα δεις ότι οι φορές που θα φας τα μούτρα σου θα μειωθούν. Κι αν δε μειωθούν, γιατί ζωή είναι αυτή και φίλη δεν την πιάνεις με τίποτα, τουλάχιστον θα γλυκάνουν οι πτώσεις. Κι όπως και να το κάνουμε, άλλο είναι να πέφτεις με τα μούτρα σε βράχο κι άλλο σε χώμα. Εκτίμησέ το. Κοίτα να μάθεις από αυτό.Και το κυριότερο: Πάψε να κατηγορείς τους άλλους για τα λάθη τα δικά σου.