Πάντα τα μάτια θα εpωτευόμαστε..

Αν ρωτήσουμε έναν εpωτευμένο ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που είδε κι εpωτεύτηκε στον άνθρωπο του, θα ακούσουμε πολλές απαντήσεις. Άλλοι θα μας απαντήσουν τον χαρακτήρα, άλλοι το χαμόγελο, το ύφος, τον τόνο της φωνής. Άλλοι πάλι θα μας πουν χωρίς δεύτερη σκέψη τα μάτια. Κι έχουν απόλυτο δίκιο να τα εpωτεύονται καθώς τα μάτια είναι αυτά που κοιτάμε πρώτα και τα μάτια δε λένε ποτέ ψέματα.

Με τα μάτια κρίνουμε, με τα μάτια τσεκάρουμε και με τα μάτια παίζουμε, οπότε είναι πολύ λογικό να εpωτευόμαστε ένα ζευγάρι μάτια. Είναι αυτά που μέσα σε δευτερόλεπτα, μπορούν να σε καταστρέψουν ή να σε κάνουν τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο. Μάτια γαλανά, μάτια πράσινα, γκρι, καστανά μαύρα. Όλα είναι εpωτεύσιμα, ανάλογα με τα γούστα του καθενός. Όταν όμως εpωτευόμαστε, το χρώμα δεν παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Ναι, φυσικά και τα γαλάζια μάτια, θα μας κάνουν εντύπωση και θα μας τραβήξουν την προσοχή, αλλά δε θα μας κάνουν να τα εpωτευτούμε, πόσες φορές έχουμε διαβάσει σε αμέτρητα στιχάκια τη φράση «Ήταν μόνο ένα ζευγάρι καστανά μάτια, αλλά λόγω τιμής με κατέστρεψαν» γι’ αυτό και το χρώμα δε μετράει. Όταν λέμε πως εpωτευόμαστε τα μάτια δε μιλάμε για κάτι το επιφανειακό όπως είναι το χρώμα. Αυτή την αύρα μυστηρίου που χαρίζουν και καταλήγουν να μας παιδεύουν και να μας βασανίζουν. Αυτά τα μάτια, που τα κοιτάς και νομίζεις ότι βλέπεις αστέρια, που μας ταξιδεύουν σε άλλα μέρη περίεργα και θαυμαστά, σε μέρη που ο νους δεν μπορεί να τα περιγράψει. Αυτά τα μάτια μας κοιτούν και για έναν ανεξήγητο λόγο ταραζόμαστε απ’ τον δυναμισμό τους, απ’ τη σιγουριά τους, που μας κάνουν να μην μπορούμε να αρθρώσουμε λέξη.

Τα μάτια πάντα αποτελούσαν κι αποτελούν πόλο έλξης, προσδίδουν έναν τόνο μυστηρίου. Όταν τα κοιτάζεις και νιώθεις να χάνεσαι μέσα τους, ξέρεις πως δε θα μπορέσεις ποτέ να ξεφύγεις ούτε να τα ξεχάσεις. Όταν μέσα από δύο απλά μάτια, καταλήγουμε να βλέπουμε έναν υπέροχο κόσμο, έναν κόσμο που θέλουμε να ζήσουμε για πάντα μέσα σε αυτόν. Τα μάτια δε λένε ποτέ ψέματα, μόνο αλήθειες και καμιά φόρα γίνονται και προδότες, μαρτυράνε όλα εκείνα που εμείς φοβόμαστε να πούμε με λέξεις, όλα εκείνα που τρέμουμε μόνο στη σκέψη τους. Άντε μετά να τους αντισταθείς, πράγμα αδύνατον, όταν τα μάτια σου λένε τόσα πολλά, όταν σου μιλάνε κι εσύ μέσα απ’ την υπέροχη σιωπή τους, ακούς μελωδίες και μουσικές. Αυτό, όμως, που παίζει σημαντικό ρόλο και πάντα θα εpωτευόμαστε τα μάτια, είναι ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτά.

Πώς ένα ζευγάρι μάτια μας κάνει να βλέπουμε τον πραγματικό μας εαυτό κι έτσι ταυτόχρονα να εpωτευόμαστε και εμάς. Τα μάτια μας ξυπνάνε τόσα συναισθήματα, συναισθήματα που οι λέξεις δεν μπορούν να το καταφέρουν. Όταν τα κοιτάς και σε κάνουν να νιώθεις τη γαλήνη τους, τη ζεστασιά τους, όταν σου επιτρέπουν να δεις και να μάθεις τον κόσμο όλο μέσα απ’ αυτά. Πώς να μην εpωτευόμαστε τα μάτια μετά; Όταν τα μάτια μιλάνε, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αφεθούμε και να τα ακούσουμε με πολύ προσοχή. Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που μας έκαναν να εpωτευτούμε τα υπέροχα μάτια τους.