Όταν η μητρότητα δεν έρχεται εύκολα…

Στις δυσκολίες που συνάντησα,-και ήταν πολλές-, έλεγα μέσα μου “θα τα καταφέρουμε”!

“Μητρότητα: όλη η αγάπη αρχίζει και τελειώνει εκεί.” έγραψε  κάποτε ο Βρετανός ποιητής Robert Browning.

Η μητρότητα είναι αναμφίβολα το πιο σπουδαίο θείο δώρο. Δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα δεδομένο στη ζωή κάθε γυναίκας, και γι’αυτό όποια το αποκτά, θα πρέπει να είναι ευγνώμων.

Ανέκαθεν θαύμαζα τη μητέρα μου και όλες τις μητέρες που είναι “δίπλα” στα παιδιά τους. Μεγαλώνοντας, ωριμάζοντας από τις εμπειρίες μου, άρχισα να νιώθω δέος και για όλες τις γυναικές , που η μητρότητα  φαντάζει άπιαστο όνειρο.

Αναφέρομαι σε όλες εκείνες τις υπέροχες γυναίκες που δίνουν καθημερινά τη μάχη τους για να αποκτήσουν ένα παιδί. Για εκείνες που περνάνε τη δύσκολη διαδικασία της εξωσωματικής, για εκείνες που χάνουν το μωρό τους πριν ακόμα έρθει στον κόσμο… Για εκείνες που υπομένουν τα πάντα για να ολοκληρωθεί η εγκυμοσύνη τους… Για εκείνες που γνωρίζουν πως δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν… Για όλες εκείνες τις γυναίκες που είτε είναι παντρεμένες, είτε μόνες, είτε χωρισμένες θα έκαναν όλες τις θυσίες του κόσμου για να γίνουν μητέρες.

Ναι, είμαι μια ευτυχισμένη μητέρα δύο παιδιών. Αυτό όμως δε σημαίνει πως ήταν όλα ιδανικά στη ζωή μου και πως δεν συνάντησα εμπόδια.

Ευχαριστώ το Θεό που μου έστειλε γρήγορα τις δυο μου εγκυμοσύνες και που ολοκληρώθηκαν με επιτυχία. Θα έλεγα, όμως, πως και στις δύο περιπτώσεις, η υπομονή μου, η αντοχή μου, η πίστη μου  δοκιμάστηκαν όσο ποτέ άλλοτε.

Στις δυσκολίες που συνάντησα,-και ήταν πολλές-, έλεγα μέσα μου “θα τα καταφέρουμε”! Κι αυτό γιατί τώρα πια – έχοντας μέσα μου αυτή νέα ζωή- είμαστε δύο, κι ο ένας στήριζει τον άλλο με το δικό του μοναδικό τρόπο…” Τί κι αν κάποιοι δεν πίστεψαν πως θα βγούμε “νικητές”, τί κι αν στον έκτο μήνα της πρώτης κύησης άκουσα από κάποιον γιατρό “μη στενοχωριέσαι, είσαι νέα θα κάνεις άλλα παιδιά”, τί κι αν νοσηλεύτηκα παραμένοντας ακίνητη -για πολλές πολλές μέρες με μόνιμη παρέα μου έναν ορό στο δεξί μου χέρι-… Δεν έχασα ούτε λεπτό την πίστη μου πως το μωρό μου ήρθε για να γεννηθεί, για να το κρατήσω στην αγκαλιά μου, για να μεγαλώσει μαζί μου.  Με συγκίνηση, θυμάμαι πως κάθε φορά που απογοητευόμουν από εκείνες τις φρικτές συσπάσεις που προμήνυαν πρόωρο τοκετό, το μικρούλι μου έβρισκε τον τρόπο να μου δίνει κουράγιο, να με κάνει να χαμογελάω… Με τις επίμονες κλωτσιές του …Με τις “σιωπές“ του, τις φορές που λύγιζα από αγωνία και ψυχολογική εξάντληση, μετά από τις αμέτρητες καθημερινές ιατρικές εξετάσεις… Εκείνη την περίοδο της ζωής μου, συνειδητοποίησα πως τίποτα δεν πρέπει να έχουμε δεδομένο. Ούτε τα πιο απλά, καθημερινά πράγματα. Όπως, για παράδειγμα, ότι περπατάμε, ότι κινούμαστε άνετα, ότι δεν είμαστε “δέσμιοι” ενός οροκαθετήρα.

Τότε, με βασάνιζε η “αδικία” … Τί εννοώ; Ενώ έδινα τη “μάχη” μου να φέρω ένα γερό μωρό στον κόσμο, έβλεπα γύρω μου σκηνές που δύσκολα θα φύγουν από το μυαλό μου. Γυναίκες που η διαδικασία της τεχνητής άμβλωσης ήταν για εκείνες ρουτίνα και “φυσικό επακόλουθο”… Στη μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών, βρέφη που κανένας δεν ενδιαφερόταν να τα δει τις ώρες του επισκεπτηρίου, γιατί πολύ απλά τα είχαν εγκαταλείψει λίγο μετά τη γέννα… Με την ψυχρή λογική, προσπαθούσα να καταλάβω πως δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες και πως οι παραπάνω πράξεις είναι για κάποιους μονόδρομος. Αν είχα τότε μια ευχή, θα ήταν να μπορεί κάθε γυναίκα που πασχίζει να αποκτήσει ένα μωρό, να τα καταφέρει και κάθε εγκαταλελειμμένο βρεφάκι να νιώσει το μητρικό χάδι- έστω και από τη “μαμά της καρδιάς”…

Τώρα πια που κρατώ στην αγκαλιά μου το γιο μου και την κόρη μου, σκέφτομαι πως ό,τι δοκιμασία περνάμε, για κάποιο λόγο συμβαίνει. Ίσως, για να ανακαλύψουμε τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας, ίσως για να εκτιμήσουμε τις μικρές απλές χαρές της κάθε στιγμής… Ίσως, γιατί μέσα από τις όποιες δυσκολίες που συναντάμε, μπορεί να “αναγεννηθεί” ο εαυτός μας. Και να είναι λιγότερο ατελής και περισσότερο αδιατάρακτος και γαλήνιος.

“Για να δεις το ουράνιο τόξο, πρέπει να αντέξεις στη βροχή”, λέει ένα γνωμικό… Και είναι τόσο αληθινό…