Όταν είμαστε κι οι δύο online

Αυτή η αναθεματισμένη κουκίδα. Ναι, αυτή η πράσινη. Αυτή που όπως το κουνούπι μέσα στο αυτί σου, δε σε αφήνει να κοιμηθείς, σου λέει «επιτέλους είναι μέσα, στείλε, στείλε, στείλε» και σου τριβελίζει το μυαλό. Αυτή που βλέπετε στο τσατ κι οι δύο και νιώθετε ξαφνικά την άγια ώρα της επικοινωνίας να φτάνει.

Και περιμένετε. Εσύ περιμένεις τον άλλον να στείλει. Ανοίγεις το παράθυρο της συνομιλίας σας και περιμένεις να δεις με αγωνία αυτές τις τρεις τελίτσες να χορεύουν στην άκρη και να καταλάβεις ότι σου γράφει.

Ο άλλος από τη δική του πλευρά, ανοίγει τη συνομιλία και περιμένει να του έρθει κάποιο από αυτά τα χαζά, αστεία αυτοκόλλητα που συνηθίζεις να στέλνεις. Κι έτσι μένετε και οι δύο να περιμένετε και κανείς σας δεν τολμάει να μιλήσει πρώτος.

Εγωισμός; Τσακωθήκατε ή έγινε κάποια παρεξήγηση και πιστεύετε πως κι οι δύο έχετε δίκιο και πως ο άλλος πρέπει να κάνει την πρώτη κίνηση. Κι έτσι κοιτάτε και οι δύο το χαζόκουτο – όσο ακόμα υπάρχει γιατί από τα νεύρα σας θα το σπάσετε κι αυτό σε λίγο.

Ανασφάλεια; Δεν ξέρετε τι να πείτε και πώς θα το πάρει ο άλλος. Ή θέλετε να πείτε κάτι έξυπνο για να τον εντυπωσιάσετε. Κάτι που να μπορεί να ανταποδώσει και να γίνει μια ωραία συζήτηση κι όχι να πείτε δύο-τρεις κουβέντες και μετά να μην ξέρετε πώς να συνεχίσετε. Κι έτσι η αγωνία μην πείτε βλακεία σας κάνει να μη μιλάτε καθόλου.

Φόβος; Μήπως ο άλλος δεν ενδιαφέρεται ή δε σας γουστάρει αρκετά όσο εσείς και φοβάστε πως ίσως τον ενοχλήσετε ή μη σας απορρίψει.

Είστε σε έναν υπολογιστή ή σε ένα κινητό μπροστά και οι δύο και σκέφτεστε χίλιες-δυο βλακείες, αντί να πάρετε το θάρρος και να μιλήσετε. Και στους δύο τα ίδια πράγματα περνάνε από το μυαλό. Δεν έχεις το θάρρος να πεις ακριβώς αυτό που νιώθεις; Ξεκίνα το αλλιώς κι άσε την κουβέντα να σε φέρει στο σημείο που θα μπορείς να το πεις.

Αφήνετε τις ώρες να περνάνε, τις μέρες. Η πράσινη κουκίδα ανάβει και σβήνει συνεχώς. Ίσως πιο συχνά κι από παλιότερα. Ακριβώς γιατί έχετε και οι δύο την ίδια αγωνία αν έχετε κάποιο μήνυμα και μπαίνετε συνεχώς να τσεκάρετε. Κι αυτό από μόνο του είναι ένα μήνυμα.

Αφού γουστάρεις, αφού το θέλεις, στείλε επιτέλους. Ας κάνει ς εσύ την πρώτη κίνηση.

Είναι κρίμα δύο άνθρωποι να θέλουν να μιλήσουν –για οποιονδήποτε λόγο– και να μην το κάνουν. Όποια κι αν είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεστε, μιλήστε. Δεν υπάρχει αυτό που σας κρατάει, ό,τι κι αν είναι.

Να! Στείλε εκείνο το χαζό αυτοκόλλητο από το MiM Strikes Back που το κοριτσάκι πετάγεται με τη γατούλα από το ροζ κουτί και λένε «Hi». Ή από τα Minions, εκείνο με τα μαλλιά καρφάκια που χαιρετάει. Ένα γεια θα πεις στην ουσία και θα είναι και κάπως αστείο. Και αν θέλει, θα απαντήσει. Ούτε θα στριμωχτεί κανείς.

Ορίστε, έσβησε η πράσινη κουκίδα πάνω που το πήρες απόφαση. Εμ, βέβαια. Πόσο θα σε περιμένει; Κι άντε τώρα να το βρεις πάλι το θάρρος όταν ξαναδείς την πράσινη κουκίδα, που κάθε φορά που ανάβει σου κόβονται τα πόδια. Και γεμίζεις πάλι αμφιβολίες. Τώρα σκέφτεσαι και το «Αν περίμενε να στείλω, δε θα έβγαινε από το τσατ». Ναι, θα καθόταν όλη μέρα από πάνω γιατί δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει.

Η αγωνία σου σε κάνει να γεμίζεις το κεφάλι σου με ένα σωρό ερωτηματικά και σκέψεις που τις περισσότερες φορές είναι παιδιάστικες, για να μην πω ότι είναι βλακείες και σε προσβάλω. Απλά παρατείνεις την αγωνία σου, γεμίζεις περισσότερες αμφιβολίες και ανασφάλειες και θα φτάσεις στο σημείο που θα ξενερώσει ο άλλος και δε θα περιμένει πια.

Και μιλάω και στους δυο σας. Δε γίνεται να συνεχιστεί άλλο αυτό. Στείλε. Ναι, εσύ που το διαβάζεις, στείλε. Τελείωσε το άρθρο. Άντε καλέ, στείλε!