Όσοι αξίζουν δεν θα σε κάνουν ποτέ να πονέσεις

Μαθαίνεις πως είμαι καλά, πως γελάω το ίδιο δυνατά με τότε. Βγαίνω πολύ, διασκεδάζω, φλερτάρω, γνωρίζω νέους ανθρώπους, προχωράω κι έκαψα πια όλες τις γέφυρες που με συνέδεαν με το παρελθόν. Μεγάλη δόση ευτυχίας ή απλώς αδιαφορίας. Μαθαίνεις ακριβώς όσα σου επιτρέπω εγώ να μάθεις, όσα θέλω κι επιλέγω εγώ να ξέρεις.

Είναι όμως πολλά περισσότερα αυτά που δε θα μάθεις ποτέ. Όπως κι όσα δεν έμαθες όσο ήμασταν ακόμα μαζί. Όσα ήταν μπροστά στα μάτια σου, αλλά σε κάποιο βαθμό κι εσύ επέλεγες να μην τα δεις.

Δε θα μάθεις για εκείνα τα βράδια που περίμενα να κοιμηθείς για να σηκωθώ και να ξεσπάσω σε λυγμούς, εκείνους που καταπίεζα όλη μέρα. Για όλη εκείνη την προσπάθεια που έβλεπα να πηγαίνει στράφι, για τις δυνάμεις μου που ήξερα πως πια άρχιζαν να με εγκαταλείπουν. Για πέντε λεπτά επέτρεπα στον εαυτό μου να πιάσει πάτο.

Το κάνω ακόμα, πέντε λεπτά, κλειδώνοντας την πόρτα σε μία τουαλέτα, σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο ή ένα μπαλκόνι. Μόνο για τον εαυτό μου, ασφαλής από αδιάκριτα παρηγορητικά βλέμματα. Πέντε λεπτά, η συμφωνία μου να γίνω χώμα, να κλάψω ως που να μην μπορώ να πάρω ανάσα κι ύστερα πάλι να σηκώσω το κεφάλι ψηλά. Πέντε λεπτά να σπαράζω για σένα, που δε θα τα μάθεις ποτέ.

Θα σε αφήνω να πιστεύεις πως σε έχω ξεπεράσει κι αν θέλω να το παρατραβήξω, να αμφιβάλλεις ακόμα και για το αν ένιωσα ποτέ. Θα δείχνω καλά, καλύτερα από ποτέ και θα τους πείθω όλους γύρω μου μα στον εαυτό μου θα λέω την αλήθεια.

Δε θα μάθεις ποτέ πόσο πόνεσα για σένα, πόσα βράδια έχεις κλέψει απ’ τον ύπνο μου. Όχι από εγωισμό ούτε από αξιοπρέπεια, αυτά τα καίω κάθε φορά που εpωτεύομαι. Απλώς γιατί είναι ανώφελο να ελπίζεις να αγαπηθείς από οίκτο. Είναι ανόητο να περιμένεις να νιώσει τον πόνο σου αυτός που στον γέννησε.

Δε θα μάθεις για τις ανασφάλειες που μου δημιούργησες ούτε ότι πλέον φοβάμαι να εμπιστευτώ. Δε θα μάθεις πως συγκρίνω κάθε άνθρωπο που συναντώ μαζί σου κι όλοι βγαίνουν λειψοί στο ζύγι. Τέτοιος μαζοχισμός.

Θα επιτρέπω στον εαυτό μου να πιστεύει ουτοπικά πως θα σε ξεχάσει, πως είναι θέμα χρόνου να σε διαγράψει και θα χαμογελάω στον καθρέφτη για να μου αποδείξω πως είμαι καλά.

Ανάμεσα σε καπνούς κι οινοπνεύματα θα σκεφτώ πολλές φορές να στα πω όλα, να σου εξηγήσω πόσο πονάει η απουσία σου μα κάθε φορά θα συνειδητοποιώ πως αν άξιζες, δε θα είχα νιώσει ποτέ έτσι μα κυρίως πως αν άξιζες, θα ήσουν εδώ. Δε θα επιτρέψω ποτέ στον πόνο μου να γίνει τρόπαιό σου. Αυτός είναι δικός μου κι η μόνη αλήθεια που κέρδισα από ‘σένα.

Τα συναισθήματα δεν έχουν καμία αξία αν απαριθμούνται σε κάποιον σαν προϊόντα σε λίστα σούπερ μάρκετ, απλώς και μόνο για να ειπωθούν. Αξία αποκτούν όταν βιώνονται, όταν ανακαλύπτονται σιγά-σιγά απ’ τον άλλον.

Όσα νιώθουμε ζουν μόνο μέσα στην αμοιβαιότητα κι έτσι οφείλουν. Τα μονόπλευρα καίγονται και κάνουν μαζί τους στάχτη κι όλα τα όνειρα και τις προσδοκίες. Αν δε σου λείπω κι αν δεν πονάς μακριά μου, τι σημασία έχει αν το νιώθω εγώ; Δε θα ακούσεις ποτέ πια αλήθειες απ’ το στόμα μου γιατί δεν έμαθες ποτέ να τις εκτιμάς.

Δε θα μάθεις αν πόνεσα κι αν υπέφερα, αν κλείστηκα στον εαυτό μου, αν κρύφτηκα απ’ τους φίλους και χάθηκα απ’ τους κοινούς γνωστούς. Αν γούσταρα να πέφτω στα πατώματα, αν κάθε τραγούδι μου θύμιζε εσένα, αν έπιασα πάτο και δεν έβρισα τη δύναμη να σηκωθώ. Το πώς την πάλεψα με τους δαίμονές μου δε σε αφορά κι ας τους δημιούργησες εσύ έναν-έναν κι ας τους τάισες με τη γιαλαντζί αγάπη σου κι ας τους χόρτασε η φυγή σου.

Θα βάζω φωτιά και θα καίω ό,τι έχω μέσα μου με την ελπίδα να βγει λίγο φως. Μα εσύ δε θα μάθεις ποτέ πόση δύναμη ασκείς πάνω μου. Γιατί αυτή η ίδια δύναμη που με καταστρέφει, θα έπρεπε να με λυτρώνει.

Μη με κοιτάς και μη με ρωτάς πώς είμαι. Είμαι σπασμένη αλλά δεν είναι και τόσο άσχημα τελικά να σε χτίζεις απ’ την αρχή.