Όσο φοβάσαι, θα πεθαίνεις!

Φοβάσαι ρε! Φοβάσαι πολύ!

Άν δεν φοβόσουν τόσο, δεν θα αγαπούσες τόσο την καθημερινή σου μιζέρια. “«Αυτή είναι η ζωή, μου λές. Και την αγαπώ με τα στραβά της, τα λίγα της, τα ίδια της. Ετσι είναι η ζωή δύσκολη! Ένας καθημερινός αγώνας».

Φοβιτσιάρη! Πόσες κλισέ ατάκες θα αποστηθίσεις για να πείσεις τον εαυτό σου να λουφάξει;

Και εγώ φοβάμαι ρε, αλλά στο λέω. Δέν παριστάνω και το σοφό!

Όσο σου λέω “απλά φοβάσαι!”, τόσο μου αγριεύεις, όπως αγρίευα κι εγώ κάποτε.

Αυτό το ξέρεις; Όταν σου ανοίγει κάποιος τη μολυσμένη πληγή για να στην καθαρίσει και να την περιποιηθεί, το κάνει ώστε να γιατρευτείς.

Εσύ φωνάζεις όμως κι αντιστέκεσαι, γιατί πονάς. Κι αν δεν φοβόσουν, δεν θα σάπιζες μέσα στη συνενοχή και την απάθεια!

Δεν θα βολευόσουν στη δουλειά που σιχαίνεσαι με φθηνά προσχήματα. «Δεν έχει νόημα να ψάξω, στον τομέα που με ενδιαφέρει δεν βρίσκει κανείς δουλειά!» Δεν με πείθεις ούτε εμένα, ούτε εσένα δυστυχώς.

Μέσα σου βαθιά φοβάσαι ότι θ’ αποτύχεις και δεν προσπαθείς τίποτα. Περιμένεις πρώτα τους άλλους να σε χαιρετήσουν για να μιλήσεις.

Δεν είναι πως είσαι ψώνιο και μη μου λες πως απλά δεν τους είδες! Απλά φοβάσαι. Φοβάσαι μέχρι και τους φίλους σου πως θα χάσεις και καταντάς ο χαμάλης τους.

Μέχρι να το πείς φωναχτά! «Ναι φοβάμαι αυτό, ναι θα το αντιμετωπίσω!», θα καταντάς όλο κάτι χειρότερο, κάτι πιο μίζερο απ’ότι χθές.

Αυτή δεν είναι η δική σου ζωή και αν δεν σταματήσεις θα ζείς με ένα μεγάλο βάρος, αυτό της εκδοχής. Πώς θα ήταν άραγε αν ήμουν ο εαυτός μου, αν έκανα αυτά που ήθελα; Πώς θα ήταν αν τα κατάφερνα;

Οι στόχοι σου ανύπαρκτοι, δεν διεκδικείς τίποτα και έτσι παίρνεις πάντα ότι περισσεύει! Πάντα αφήνεις να σε διαλέγουν οι άλλοι, με το πρόσχημα του γνωστού «σιγά μη ρίξω τα μούτρα μου» και έτσι συμβιβάζεσαι με κάτι που δεν σε ικανοποιεί πραγματικά.

Η αλήθεια είναι όμως οτι φοβάσαι ότι δεν θα αγαπηθείς και βολεύεσαι με ότι έρθει για να μην είσαι μόνος σου.

Καθημερινά κάνεις αυτά που κάνουν τα άτομα που σε κάνουν να νιώθεις άνετα με τις φοβίες σου, “οι φίλοι σου”. Τα ίδια και τα ίδια, πάντα στην ίδια γειτονιά, στα ίδια πρόσωπα, στον ίδιο καφέ, την ίδια μπύρα, την ίδια συζήτηση κάθε μέρα!

Σαν να μη γεννήθηκες ποτέ είναι! Μια αξιολύπητα συγκυριακή ζωή.

Πίσω σου υπάρχουν άτομα που τους ανέθεσες το ρόλο σου. Να καθορίσουν, δηλαδή τη ζωή σου, την υπαρξή σου, τα θέλω σου.

Άν ήσουν ευτυχισμένος δεν θα με πείραζε, αλλά δεν είσαι! Και αυτή η καθημερινή αυτοκτονία σου με ανατριχιάζει, μου θυμίζει τον ήχο της κάννης, όταν έστρεφα και εγώ το πιστόλι του φόβου πρός εμένα.

Μη σκεφτείς πάλι τι θα μπορούσε να συμβεί! Ρίξε ένα χαμόγελο και βούτα στη ζωή με όρεξη, με νεύρο και αυτοπεποίθηση! Διεκδίκησε οτι σ αρέσει και κάν’ το δικό σου, με ευγένεια και ταυτοχρόνως με τσαμπουκά. Προσπάθησε για αυτούς τους ανθρώπους που πάντα ήταν δίπλα σου και δεν ζήτησαν τίποτα, για τις όμορφες στιγμές και τα ξεκαρδίσματα, για ένα ξέφρενο χορό, για ένα βλέμμα αγάπης προσπάθησε!

Πώς γίνεται να φοβάσαι την αλλαγή αφού είσαι ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο όν; Γεννιέσαι – γερνάς, γελάς – κλαίς, μισείς – αγαπάς.

Είσαι η αλλαγή και όσο την εμποδίζεις θα διστυχείς! Για αυτό σου λέω, σταμάτα να φοβάσαι! Γιατί να! Άν φοβάσαι αρχίζω να φοβάμαι και εγώ.

Φοβάμαι ότι οι φόβοι σου δεν θα μας αφήσουν να αγαπηθούμε αληθινά! Και αν δεν μπορέσω να αγαπηθώ αληθινά με τους ανθρώπους, πώς θα μπορέσω να απολαύσω το ταξίδι μου;

Είναι μόνο μια φορά και δεν θα ξανάρθει! Θέλω να το απολαύσουμε μαζί!

Σ’ αγαπώ…

Υ.Γ. Όταν έχεις ζήσει το φόβο, δεν γίνεται να μην αγαπάς οποιονδήποτε άλλο φοβάται. Απλά τον αγαπάς, γιατί τον καταλαβαίνεις…

Γράφει η Swth RiaMk