Ως πότε θα καταδικάζεις τον εαυτό σου σε ξένα θέλω;

Της Στεύης Τσούτση.

Ξύπνα πια. Βγες από το προστατευτικό κουκούλι που σου φτιάξανε. Μεγάλωσες. Μπορείς, ξέρεις, να έχεις κι αντίθετη άποψη από αυτούς που παλεύεις να έχεις πάντα ευχαριστημένους. Το καλό παιδί, ο καλός συνεργάτης, ο καλός φίλος, ο καλός γείτονας. Όλα τα κυνηγάς. Κι ίσως και να καταφέρνεις, που και που, να τους έχεις κι όλους ικανοποιημένους. Μα όχι για πολύ. Γιατί γίνονται αχόρταγοι, ασύδοτοι κι εσύ τρέχεις να τους ικανοποιήσεις. Για κοίτα, όμως, μια φορά και τον καθρέφτη σου. Τι βλέπεις;Γιατί χαμηλώνεις το βλέμμα; Γιατί σκύβεις το κεφάλι; Γιατί κλαις; Μήπως αυτό που βλέπεις δε σ’αρέσει; Και γιατί να σ’αρέσει άλλωστε; Έγινες αυτό που θέλουν οι άλλοι. Αγάπησες τα σκοινιά σου κι ας λες ότι τα μισείς. Τα αγαπάς, γιατί μπορείς να τα κόψεις αλλά δεν το κάνεις.

Έχεις τα μαχαίρια, έχεις τα εφόδια μα δεν έχεις τη θέληση.Κι αυτή την ελευθερία του να διαχειριστείς τον εαυτό σου, αυτή την ελευθερία που τόσο αναζητάς, δεν τη θέλεις. Γιατί απλούστατα δεν τη διεκδικείς. Έτσι θα ζήσεις; Αυτό θα ονομάσεις ζωή για σένα; Αλλά ζωή δεν είναι. Είναι των άλλων, αλλά όχι δική σου. Κι αν δεν αντιδράσεις, θα φτάσεις 80 χρονών και θα κλαις για όσα δεν έζησες. Θα βλέπεις τις ζωές των άλλων και θα αναρωτιέσαι που πήγε η δική σου. Θα ψάχνεις να βρεις πού τη σπατάλησες. Θα την έχεις χάσει σε εκείνα τα αιώνια ναι σου. Σε εκείνα τα χατήρια που ποτέ δε χάλασες. Σε όλη την καταπίεση που δέχτηκες σκύβοντας το κεφάλι. Πάντα για το καλό των άλλων και ποτέ για το δικό σου. Πάντα για την ευχαρίστηση των άλλων και ποτέ για σένα. Ως πότε; Ως πότε θα καταπιέζεσαι; Ως πότε θα ταλαιπωρείς τον εαυτό σου σε ξένα θέλω; Και τα δικά σου; Πότε θα τα ζήσεις τα δικά σου θέλω; Πότε θα ζήσεις, που να πάρει; Όλο λες για όσα θέλεις για σένα κι όμως δεν τα κυνηγάς ποτέ. Πάντα κάνεις πίσω και κλαις για όσα δεν ήρθαν. Πρέπει όμως να κλάψεις για όσα άφησες να περάσουν. Να θρηνήσεις εκείνες τις στιγμές που έπρεπε να πάρεις μια απόφαση για σένα και μόνο για σένα κι εσύ σκέφτηκες όλους τους άλλους, φρόντισες για άλλη μια φορά να αφήσεις εσένα ανικανοποίητη.

Δε γίνεται έτσι ζωή. Δεν περνιέται έτσι, πάρε το χαμπάρι και κάνε κάτι. Όχι για μένα, όχι για τον ένα ή τον άλλο, όση ευγνωμοσύνη και να χρωστάς. Κάνε ότι πρέπει για σένα. Για να πάψεις να έχεις τάσεις φυγής. Για να πάψουν να σε δέρνουν οι αϋπνίες κάθε βράδυ. Κάνε κάτι πριν ο καθρέφτης σπάσει κι εκείνος από το γινάτι που σου έχει για την άκαπνη ζωή σου.Κάνε κάτι που να πάρει και να σηκώσει…