Όλοι ψάχνουμε, εκείνον τον έναν άνθρωπο, το δικό μας!

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

“Είμαι καλά εγώ με εμένα” ακούς από δω κι από κει.
“Είμαι αυτάρκης”, “δεν έχω ανάγκη κανέναν”, “καλύτερα στη μοναξιά μου”.

Ψέματα, φίλε.
Όλοι και όλες ζούμε για εκείνον τον άνθρωπο που θα έρθει στην ζωή μας και θα είναι δικός μας.
Εκείνον που μπροστά του δεν θα χρειαστεί να προσποιηθούμε τίποτα που δεν είμαστε. Τϊποτα που δεν νιώθουμε.
Εκείνον τον άνθρωπο που θα μας προσέχει στην επόμενη στραβή και θα είναι συνένοχος στο έγκλημα που ακόμα δεν έχουμε κάνει.
Μια αγκαλιά να μας κλείνει μέσα της εκείνες τις ώρες που δεν μας χωράει ο τόπος και οι τοίχοι μας πνίγουν.
Έναν άνθρωπο που στο “φεύγουμε;” δεν ρωτάει τον προορισμό, δεν ρωτάει το για πόσο, ρωτάει μόνο το σε πόση ώρα.
Έναν άνθρωπο που θα καθησυχάζει τους φόβους μας και θα ηρεμεί την ψυχή μας όταν αυτή θα έχει σηκώσει τοίχους και δεν θα αφήνει κανέναν να περάσει.

Έναν άνθρωπο να πιστεύει σε εμάς, τις στιγμές που δεν θα το κάνουμε εμείς.
Εκείνον τον ένα άνθρωπο που δεν θα μας λέει “όλα θα πάνε καλά”, αλλά “όσο στραβά κι αν πάνε τα πράγματα, εγώ θα μείνω πλάι σου”.
Εκείνον τον έναν άνθρωπο που θα του πεις τους φόβους σου και δεν θα τους κάνει όπλα του. Που θα του δείξεις τις αδυναμίες σου και δεν θα τις κάνει δύναμή του και σφαίρες για να σε σκοτώσει αργότερα.
Εκείνον τον ένα..

Καλή η μοναξιά, καλή η ανεξαρτησία, καλή και η επανάσταση, όμως θα ζούμε πάντα για εκείνον τον άνθρωπο που θα δει τις πιο μελανές πλευρές του εαυτού μας, τις πιο σκοτεινές πλευρές του χαρακτήρα μας, θα δει τις στιγμές που όλοι οι άλλοι θα το έβαζαν στα πόδια, και θα μείνει.
Εκείνον τον ένα, τον μοναδικό, που θα κάνει το θεριό μέσα μας δικό του..

Γιατί γι’αυτόν τον άνθρωπο, κι ο διάολος, θα φόραγε φτερά αγγέλου!