Εμείς οι ασπρουλιάρηδες που δε μαυρίζουμε με τίποτα

Το καλοκαιράκι είναι συνυφασμένο με την ακρογιαλιά, τη θάλασσα, τον ήλιο και τις βουτιές. Οι πολλές ώρες στην παραλία προσδίδουν το ηλιοκαμένο χρώμα στην επιδερμίδα μας. Δε συμβαίνει αυτό, όμως, πάντα. Η εποχή απαιτεί χρώμα κι οι περισσότεροι το επιδιώκουν. Όσοι μπορούν, δηλαδή.

Κάθεσαι με τις ώρες στο λιοπύρι μαζί μ’ άλλους αγνώστους, στοιχισμένοι στις ξαπλώστρες σαν σαρδέλες. Κάνετε διαγωνισμό για το καλύτερο μαύρισμα. Να σε πλήρωναν κιόλας, δε θα το έκανες. Αλλά για ν’ αποκτήσεις αυτό το ηλιοκαμένο χρώμα, προσπαθείς με ευχαρίστηση.

Έλα όμως που υπάρχουμε κι εμείς, που δε μαυρίζουμε. Καλώς ή κακώς. Όλοι έχουμε τουλάχιστον ένα φίλο που είναι ασπρουλιάρης και δεν παίρνει καθόλου χρώμα.

Θα μας συναντήσεις κάτω από μία ομπρέλα, να κυνηγάμε τη σκιά. Μ’ ένα βιβλίο στο χέρι, πασαλειμμένοι απ’ την κορυφή μέχρι τα νύχια με αντηλιακό για να μην κοκκινίσουμε. Ξέρετε, εκείνο το κόκκινο της ντομάτας, που μετά τσούζει!

Νιώθουμε λίγο έξω απ’ τα νερά μας, ενώ βρισκόμαστε στο νερό. Περνάμε καλά, αλλά μας κουράζει ο ήλιος. Και στην τελική, αφού θα γίνουμε σαν αστακοί και δε θα πάρουμε καθόλου χρώμα, ποιος ο λόγος να ταλαιπωρούμαστε;

Γι’ αυτό όλη αυτή την ιεροτελεστία που ακολουθούν οι υπόλοιποι για να μαυρίσουν, δεν την καταλαβαίνουμε. Δε μας αφορά. Έχουμε μαλώσει με το χρώμα, καθώς είμαστε κατάλευκοι σαν το γάλα. Παλαιότερα το λευκό χρώμα δέρματος ήταν δείγμα αριστοκρατίας, καθώς οι αριστοκράτες δε δούλευαν πολλές ώρες έξω στον ήλιο, όπως οι δούλοι, κρατώντας το κατάλευκο χρώμα τους.

Πλέον όλοι μαυρίζουν. Όχι απ’ τη δουλειά, επειδή θέλουν. Εμείς προτιμούμε αντί να στριμωχθούμε στην ξαπλώστρα και να βάζουμε λάδια πάνω μας, λες και πάμε για τηγάνισμα, -που εμείς αν βαλουμε, όντως, θα πάμε-, να παίζουμε αρκετή ώρα μέσα στο νερό, να κάνουμε βουτιές ή να καθόμαστε στο πιο κοντινό εστιατόριο που χτυπάει το κύμα. Με καλή μουσικούλα, ωραία μεζεδάκια και καλό κρασί.

Αφού έτσι κι αλλιώς, ακόμη κι αν το προσπαθήσουμε δηλαδή, χρώμα δε θ’ αποκτήσουμε. Έτσι είμαστε απ’ όταν γεννηθήκαμε. Ποιος ο λόγος και γιατί τόση φασαρία για να μαυρίσουμε; Αφήστε που ο ήλιος λόγω του χρώματός μας, μας προκαλεί εκτός από εγκαύματα και πονοκέφαλο, φακίδες, κηλίδες και πανάδες. Ν’ ασχημύνουμε θέλετε, ρε παιδιά;

Μη μας λυπάστε καθόλου. Εμείς απολαμβάνουμε το άσπρο μας χρώμα. Είμαστε ασπρουλιάρηδες και το χαιρόμαστε. Εντάξει, δεν πρόκειται να μαυρίσουμε ποτέ, αλλά το έχουμε πάρει απόφαση. Εσείς δεν το έχετε συνηθίσει και δε μας αφήνετε στην ησυχία μας. Πάρτε το χαμπάρι, ξεχωρίζουμε!

Είμαστε ένα βήμα μπροστά απ’ όλους σας. Κι ο λόγος είναι ότι ο ήλιος γίνεται συνεχώς όλο και πιο βλαβερός για το δέρμα μας. Εμείς λοιπόν, κάνουμε ό,τι θα έπρεπε να κάνετε όλοι. Να βάζετε συνέχεια αντηλιακό και να προσέχετε το δέρμα σας απ’ τη γήρανση και την οξείδωση. Γι’ αυτό μας βλέπετε πάντα χαμογελαστούς και κεφάτους, γιατί ηλίαση δε θα πάθουμε ποτέ.

Θα είμαστε πάντοτε λαμπεροί σαν το χιόνι, κατάλευκοι σαν τις νιφάδες του και μπορούμε να ζήσουμε άνετα και χωρίς το πολυπόθητο, ηλιοκαμένο, χρυσαφένιο χρώμα που πασχίζετε ν’ αποκτήσετε.

Αν για εσάς η παραλία κι η θάλασσα είναι ένας αγώνας μαυρίσματος, για εμάς είναι χαλάρωση, ηρεμία και παιχνίδι. Δε μας ενδιαφέρει ν’ αλλάξουμε χρώμα και φυλή. Καλά είμαστε κι έτσι. Πιστέψτε το.