Οι άνθρωποι ξεχνάνε εύκολα όσα έκανες γι’ αυτούς

Η πιο πάνω θεωρία δεν ισχύει για όλους, ισχύει, όμως, για πολλούς. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να ξεχνάμε όσους μας αγάπησαν, όσους μας βοήθησαν σε μία δύσκολη στιγμή κι όσους στάθηκαν δίπλα μας. Ίσως γιατί πιστεύουμε ότι ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν, ίσως γιατί είμαστε απ’ τη φύση μας κλαψιάρηδες κι αχάριστοι ή ίσως κι επειδή θεωρούμε κάποιους ανθρώπους δεδομένους.

Οι γονείς, οι καλοί μας δάσκαλοι κι αργότερα συνάδελφοι, οι φίλοι, οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραστήκαμε αισθήματα κι ένα κρεβάτι, περνάνε ως μία άσχημη μνήμη στο μυαλό μας με μία άσχημη εμπειρία που θα μας κάνουν να βιώσουμε. Γιατί οι άνθρωποι ξεχνάμε πολύ εύκολα το καλό που δεχθήκαμε, όμως ποτέ δεν ξεχνάμε τα κακά αισθήματα που μπορεί να μας δημιούργησαν οι ίδιοι πιο πάνω άνθρωποι ή άλλοι. Γι’ αυτό και δύσκολα συγχωρούμε, με αποτέλεσμα να μη βρίσκουμε την εσωτερική μας γαλήνη.

Είναι όντως δύσκολο να εκπαιδεύσει κανείς το μυαλό του να βλέπει το καλό στους ανθρώπους και να δέχεται και το κακό που υπάρχει μέσα τους. Ναι, κάποιοι θα μας πληγώσουν, θα μας εγκαταλείψουν θα μας προδώσουν ακόμη κι αν πιο πριν ήταν ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μας. Και θα το κάνουν γιατί κι αυτοί είναι άνθρωποι γεμάτοι λάθη και πάθη.

Επιλογή μας είναι αν θα προχωρήσουμε χωρίς αυτούς ή αν θα τους δώσουμε ακόμη μια ευκαιρία. Ποτέ, όμως, δεν πρέπει να ισοπεδώνουμε τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους που αγαπήσαμε. Για να τους αγαπήσουμε εξαρχής υπήρχε κάποιος λόγος. Κι αν τους αγαπήσαμε για τους λάθους λόγους, τότε δικό μας το πρόβλημα.

Το να πεις εκτιμώ τα όσα έκαναν για μένα οι γονείς μου, οι φίλοι, ο άνθρωπός μου, δεν είναι αρκετό. Δεν πρέπει μόνο να το λες, πρέπει να δείχνεις και την εκτίμησή σου για όλα τα καλά που σου έδωσαν ή συνεχίζουν να σου δίνουν στην πράξη. Ο τρόπος που τους συμπεριφέρεσαι, το πόσο τους βάζεις στη ζωή σου, το τι κάνεις γι’ αυτούς. Κάθε πράξη αγάπης και καλοσύνης προς το πρόσωπό δείχνει ότι ποτέ δεν ξέχασες το χρόνο, τις όμορφες στιγμές, τη βοήθεια και τη στήριξη που σου πρόσφεραν.

Σε κάποιους νικάει το κακό, κάνοντας τελικά κακό και στους άλλους. Χάνουν την ισορροπία του καλού-κακού που υπάρχει μέσα τους και στο τέλος χάνονται κι οι ίδιοι. Είναι διαρκώς θυμωμένοι, θλιμμένοι, γεμάτοι αισθήματα ζήλιας και μίσους προς τον κόσμο και θέλουν να πληγώνουν τους άλλους για να νιώσουν οι ίδιοι καλύτερα με τον εαυτό τους, έστω και για λίγο. Είναι αυτοί που ξέχασαν ή δεν εκτίμησαν το καλό που δέχθηκαν απ’ τους λίγους αυτούς ανθρώπους στη ζωή τους κι αυτοί που δεν κατάφεραν να συγχωρήσουν όσους τους πλήγωσαν. Είναι επιρρεπείς στη μιζέρια, στα παράπονα, στην κλάψα και δεν έχουν τη δύναμη ν’ αγαπήσουν τον εαυτό τους και το καλό όταν τελικά το βρουν.