Οδυσσέας Ελύτης: Πουθενά δεν πάω ακούς

«Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο. Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά. Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά.

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει …Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιάπου μεγαλώνει. Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ. Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία που τοεξαργυρώνει.

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο…

Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα…Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου.

Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι.

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς …Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου Να μιλώ για σένα και για μένα.

Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς…Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί…»

Από το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη

Τα χρόνια της διαμονής του στο Παρίσι (1969 – 1971) ο Οδυσσέας Ελύτης συνθέτει «Το Μονόγραμμα» που έμελλε να περάσει στη συνείδηση όλων ως ένα από τα εpωτικότερα ποιήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Το βιβλίο θα τυπωθεί αρχικά (1971) στις Βρυξέλλες και τον αμέσως επόμενο χρόνο στην Ελλάδα (1972).

Στα 60 του χρόνια ο ποιητής δημιούργησε έναν εpωτικό ύμνο γεμάτο νεανικότητα και πάθος, που κατορθώνει ν’ αποδώσει ακόμη και τις πιο λεπτές εκφάνσεις του εpωτικού συναισθήματος. Ο τίτλος «Μονόγραμμα» είναι ένα γράμμα ή ο συνδυασμός δύο ή περισσότερων γραμμάτων, συνήθως τα αρχικά ονόματος, για τη δημιουργία μιας σφραγίδας. Μπορούμε οπότε να σκεφτούμε το μονόγραμμα ως τα αρχικά του ονόματος της αγαπημένης του ποιητή ή το συνδυασμό των αρχικών γραμμάτων από τα ονόματά τους, σε μια σφραγίδα που φτιάχνει ο έpωτας, φέρνοντας τους δύο αγαπημένους για πάντα μαζί.

Ακούστε το υπέροχο Μονόγραμμα από τον Μίκη Θεοδωράκη και την Ιουλίτα Ηλιοπούλου σε μουσική Adagio