Αν ο πόνος σε μεγαλώνει, η ελπίδα σε κρατά ζωντανό.

Μερικές φορές έρχονται κάποιες ανυπόφορες στιγμές που δεν αντέχονται. Γενικά ο άνθρωπος είναι πιο ευαίσθητος απέναντι στις αρνητικές πιθανότητες να συμβεί κάτι, παρά στις θετικές. Ανησυχεί στην ουσία περισσότερο μήπως χάσει κάτι, απ’ όσο επιθυμεί να κερδίσει κάτι. Σαν όμως χάσει κάτι ο πόνος τον καταρρακώνει. Και αυτός ο πόνος έρχεται καθότι πληγώνεται η ασφάλεια, η σιγουριά του ανθρώπου για αυτά που έχει, για αυτά που απέκτησε, γι ‘αυτά που μόχθησε είτε υλικά, είτε πνευματικά.

Είναι εκείνες οι στιγμές που ο πόνος σου μασάει αδυσώπητα τις χορδές του πυρήνα του είναι σου. Νιώθεις σαν να σε μαδάει φύλλο φύλλο και ύστερα να σε σκορπάει στο έλεος του ανέμου. Το χειρότερο όμως είναι όταν προσπαθείς να αποκωδικοποιήσεις τον πόνο, να το νοηματοδοτήσεις για να τον καταλάβεις. Εκεί πιάνεσαι πόντο πόντο με την κάθε λεπτομέρεια έτσι ώστε να βάλεις μια τάξη στις γνωστικές σου συγκρούσεις. Ο πόνος είναι η εφαρμοσμένη εκδοχή της απογοήτευσης, της λύπης και της ματαιότητας. Για να μπορέσεις να εντοπίσεις το πλαίσιο εκδήλωσης του πόνου πιάνεις κάθε συναίσθημα και το αποκρυπτογραφείς. Ακολουθείς το μονοπάτι που ακολούθησε το συναίσθημα ώσπου να περατωθεί και ύστερα το επεξηγείς για να μπεί το γνωστικό πάνω από το συναισθηματικό, να πιαστούνε στα χέρια, να μαλλιοτραβηκτούνε και οταν πια εξαντληθούν να δώσουν χώρο στον θυμό.

Σαν έλθει ο θυμός τα συναισθήματα αυτά θα παραγκωνιστούν για λίγο, θα ορθωθεί το ανάστημα, θα πάρεις το νί και θα το τραβήξεις μέχρι το τελικό σίγμα, θα ψάξεις τεκμήρια, επιχειρήματα θα τα ντύσεις με λόγια και θα τα σερβίρεις. Θα τα σερβίρεις και θα πάρεις πίσω άλλα λόγια τα οποία θα σου δημιουργήσουν διάφορα άλλα συναισθήματα για τα οποία θα κάνεις όλη αυτή τη διαδικασία ξανα και ξανά. Στο ίδιο μονοπάτι θα περπατήσεις πολλές φορές με άλλο ή το ίδιο συναίσθημα κάθε φορά. Ο πόνος σβήνει αλλά δεν φεύγει. Υπάρχουν πόνοι που τους κουβαλάμε μαζί μας, που γίνονται κομμάτι από την σάρκα μας. Αφήνει ψυχικά σημάδια ο πόνος, πάνω σε αυτά τα σημάδια ριζώνει η ωριμότητα, η σοφία, το μεγάλωμα ή η απελπισία. Το μυστικό είναι να μην σε πνίξουν τα δάκρυα, να μην σε ρουφήξει η απογοήτευση να μην λιμνάσεις στην θλίψη.

Γιαυτό πέραν της γνωστικής ανασυγκρότησης θα χρειαστεί να ενεργοποιήσεις το συναισθηματικό σου απόθεμα. Μέσα μας υπάρχουν σακίδια με αναμνήσεις από κατορθώματα τα οποία όταν ενεργοποιούνται βοηθούν στη αναδόμηση της πίστης μας προς τον εαυτό μας. Γιατί είναι τόσο σκληρός ο πόνος; Ο πόνος πλήττει περισσότερο τη φαντασία παρά τις αισθήσεις μας, έλεγε ένας Ρωμαίος ρήτορας. Ο πόνος καταφέρνει να πλήξει τις φαντασιώσεις μας, σκοτώνει το όνειρο. Με άλλα λόγια συνθλίβει την ελπίδα. Η ελπίδα δίνει παράταση ζωής στον άνθρωπο, δημιουργείται με κόπο, όταν πληγώνεται φέρνει ανείπωτο πόνο, μπορεί όμως να αναγεννιέται από τις στάκτες της. Έτσι αν ο πόνος σε μεγαλώνει η ελπίδα σε κρατά ζωντανό.