Ο έpωτας της κρίσης ξέρει να επιζεί κι ας τον έχουν ξεγραμμένο.

Της Στεύης Τσούτση.

Ο έpωτας της κρίσης είναι παντού. Κι άσε τους να λένε το αντίθετο. Κρύβεται στα υπόγεια του μετρό, σε φιλιά με γεύση φράουλας κι αντιηλιακού, καθώς πάει στον Άλιμο για μπάνιο. Κρύβεται σε παγκάκια κάτω από την Ακρόπολη υπό τους ήχους μιας πλανόδιας μπάντας. Έχει άρωμα γρανίτας λεμόνι και τσίπουρου χωρίς γλυκάνισο. Έχει την αφή χεριών ιδρωμένων το ένα μέσα στο άλλο και πλάτης γδαρμένης σε σκοτεινές γωνιές. Ο έpωτας μπορεί να είναι κι άστεγος.

Μπορεί να είναι και φτωχός. Αλλά πάντα θα τη βρει την άκρη του. Θα στριμωχτεί, θα στενάξει αλλά δε θα το βάλει κάτω. Κι ας μην έχει λεφτά για εκδρομές. Ας έχει ξεμείνει από βενζίνη. Ας μη βγαίνει να χορέψει σε παραλιακά μαγαζιά. Θα μετρήσει βήματα κι όχι χιλιόμετρα. Θα μετρήσει ανάσες κι όχι σφηνάκια. Θα μετρήσει ψυχές κι όχι τσέπες. Ο έpωτας της κρίσης επιβιώνει με πείσμα γελώντας στα μούτρα στους επικριτές του. Γίνεται αγριόχορτο που φυτρώνει ακόμη και σε χαραμάδες. Επιζεί κι ας το έχουν ξεγραμμένο. Θα τον βρεις παντού να σου θυμίζει όσα ξεχνάς. Στη στάση του λεωφορείου, στην πλατεία της γειτονιάς, στο μπακάλικο της γωνίας.

Θα χτυπά εισιτήριο ή θα μπαίνει πειρατής, θα αράζει στον ίσκιο για δροσιά, θα διαλέγει το πιο εύηχο καρπούζι. Δες τον. Θαύμασέ τον. Ζήλεψέ τον. Μπορεί να μην έχει πάνω από πέντε ευρώ στην τσέπη, να ξέρει πως δε θα πάει διακοπές, να χρωστά ασφάλειες, να ψάχνει για δουλειά. Αλλά ξέρει πως όλη τη δυστυχία που υπάρχει γύρω του εκείνος την ξορκίζει με συναίσθημα. Με εκείνο το μοναδικό συναίσθημα του μοιράσματος. Μεγάλο δώρο το μοίρασμα φίλε μου. Μεγάλο δώρο η αγκαλιά του ανθρώπου που σε καταλαβαίνει όσο κανείς. Κι ευλογημένος εκείνος που το ζει. Έχει τα πάντα κι ας μην έχει στην ουσία τίποτα άλλο. Γι’αυτό σου λέω, τους εpωτευμένους μην τους φοβάσαι.

Μετρούν αστέρια, φιλιά κι αγκαλιές. Μετρούν μπουκιές του ψωμιού που θα μοιραστούν κι επιζούν. Παλεύουν μαζί. Κι είναι αυτό το “μαζί” τους το αντίδοτο σε κάθε μικρόβιο της κρίσης. Αυτοί δε κινδυνεύουν να μολυνθούν από τίποτα. Μόνο τους άλλους να φοβάσαι. Εκείνους, που μετρώντας λεφτά και λατρεύοντας μιζέριες, έμειναν ή θα μείνουν μόνοι. Να λυπάσαι εκείνους που δεν έμαθαν πως στο ανθρώπινο σύστημα αξιών η καρδιά θα έπρεπε να έρχεται πάντα πρώτη. Όσο για την τσέπη;Όποιος τη λογάριασε έζησε μόνο μια παρωδία πολυτελούς ευτυχίας που δεν έφτασε μήτε θα φτάσει ποτέ την απολυτότητα του ταπεινού έpωτα. Γιατί ο λιτός κι απόλυτος έpωτας, ο έpωτας της κρίσης, δεν πουλιέται πουθενά.Κάνεις απλά το σταυρό σου κι εύχεσαι αν τον έχεις να τον κρατήσεις κι αν σου λείπει, να τον αξιωθείς.