Να προτιμάς τους ταπεινούς, εκείνους που δε φοράνε μάσκες.

Ήθελες να βγεις στους δρόμους,
να ξεσκάσεις από τη μοναξιά και τους τέσσερις τοίχους,
μουντούς και άχαρους.

Bαρέθηκες να ρίχνεις στο λάρυγγά σου αλκοόλ και να κλαις τη μοίρα σου.
Ανοίγεις την εξώπορτα,
πατάς με δύναμη το κουμπί στο ασανσέρ,
πανέτοιμος να βγεις να δεις ήλιο,
να μυρίσεις αέρα και ζωή.

To μόνο που μπορείς να δεις, είναι να απλώνεται μπροστά σου
ένα ολόκληρο Βραζιλιάνικο
καρναβάλι.
Μάσκες, παντού μάσκες,
κάτι ειρωνικά χαμόγελα
που τα βλέπεις μπροστά σου εξ’ αποστάσεως αναπνοής,
κάτι προσωπεία
που κρύβουν μαύρες άθλιες ψυχές έτοιμες να σε κατασπαράξουν.

Εσύ έμαθες επιτέλους,
τις παγίδες των ανθρώπων.
Μπόρεσες να ξεχωρίσεις όλες τις μάσκες.
Αυτή τη φορά τελικά δε γελάστηκες καθόλου, τα είχες ζήσει
τόσες μα αλήθεια, τόσες φορές αυτά!
Κάποτε ήθελες να μασκαρευτείς και εσύ, με τη μάσκα του ευτυχισμένου,

του περήφανου αλλά
τελικά κατάλαβες ότι το καρναβάλι ήταν για τους άθλιους,
για τους απατεώνες που
ζούνε σαν γύφτοι πατώντας τις ψυχές των άλλων.

Να εκεί στη γωνιά, είναι κάτι ανθρώποι,
που μισούν και αυτοί το καρναβάλι τόσο…
Είναι αυτοί που έχουν κουτουλήσει και τους τέσσερις τοίχους.
Δεν είσαι μόνος τελικά,
εκεί θα βρεις παρηγοριά,
εκεί θα απλωθείς χωρίς να φοβάσαι ότι θα πέσεις απ’ τα χέρια του άλλου.
Εκεί θα μυρίσεις αέρα καθαρό, εκεί θα δεις ήλιο.
Στους ταπεινούς ανθρώπους, στα μέρη όπου συχνάζουν,
μακριά από
τα μασκαρέματα και τις παρελάσεις…