Να μην είσαι ποτέ με κάποιον που πιστεύει ότι σου κάνει χάρη

Όλοι οι άνθρωποι προοριζόμαστε για να ζήσουμε έναν έpωτα ή τέλος πάντων να γνωρίσουμε κάποιον και να περάσουμε όμορφες στιγμές, να μην είμαστε μόνοι, δεν αντέχουμε να είμαστε μόνοι.

Είναι δύσκολο πράγμα η μοναξιά, όλοι έχουμε ανάγκη τους ανθρώπους γύρω μας κι όλοι αναζητούμε αυτόν τον έναν που θα φωτίσει τις μέρες μας, θα δώσει ενδιαφέρον στην καθημερινότητά μας, θα γίνει η αιτία που χαμογελάμε.

Πολλές φορές αυτός ο ένας που μας γοήτευσε, που μας τράβηξε σαν μαγνήτης κοντά του ίσως δεν είναι ο καταλληλότερος για εμάς κι αυτό να φαίνεται από χιλιόμετρα. Απ’ τον τρόπο που μας αντιμετωπίζει από το πρώτο κιόλας λεπτό, από την εγωπάθειά του που φυσικά εμείς ως καψουρεμένοι δεν την παρατηρήσαμε στιγμή, αλλά πετούσαμε σε ένα μονίμως ροζ συννεφάκι.

Κι ας ακούγαμε χίλια και δύο αρνητικά σχόλια απ’ τους κολλητούς μας, κι ας μη τον πήγαιναν απ’ την πρώτη στιγμή που τους τον γνωρίσαμε, κι ας μας τον παρουσίαζαν ως ακατάλληλο για εμάς. Εμείς αλείφαμε βούτυρο στα αφτιά μας και τα θεωρούσαμε απλώς κακεντρεχή σχόλια, ή σχόλια ζήλιας επειδή εμείς ζούμε έναν έpωτα τρελό, μοναδικό, αλλιώτικο από αυτούς εκεί έξω.

Έρχεται, όμως, η γ@μημένη στιγμή που κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και δε σε βλέπεις. Δε βλέπεις αυτό που ήσουν κάποτε, το χαμόγελο σου έχει σβηστεί, η αυτοπεποίθησή σου έχει πιάσει πάτο, έχεις αρχίσει να σε παραμελείς, να μη νοιάζεσαι για την εικόνα σου, αφού ξέρεις πως δε θα αρέσεις σε αυτόν τον έναν, πως ό,τι κι αν κάνεις γι’ αυτόν τον άνθρωπο θα είσαι λίγος.

Το μόνο που διακρίνεις είναι έναν συνεχή «συμβιβασμό». Ποιος εσύ, που μέχρι τότε δεν είχες συμβιβαστεί με τίποτα. Ανασαίνεις βαριά και σε ξανακοιτάς. Φανταζόσουν ποτέ να βρίσκεσαι σε αυτή τη θέση; Να μένεις με έναν άνθρωπο που δε σε εκτιμά πραγματικά, με έναν υπερόπτη, γεμάτο ανασφάλειες; Που όμως αυτές τις ανασφάλειες τις μετέφερε σε σένα για να τις διώξει από πάνω του. Τέτοια αγάπη αξίζεις;

Μία σχέση μέσα στην οποία δεν είσαι καλά; Οι άνθρωποι δεν αποκτούν αξία με το να τους δημιουργείς πόνο και θλίψη. Όταν λένε πως στον έpωτα πονάς, δεν εννοούν ακριβώς αυτό. Πονάς γιατί ζεις όλη τη διαδικασία, όλα τα συναισθήματά σου στο έπακρο, δίχως αναστολές και χωρίς μέτρια πάθη. Ο πόνος αυτός ουδεμία σχέση έχει με την υποτίμηση και τον βασανισμό.

Το να συγχωρείς επίσης τον άνθρωπο που σου γεμίζει αμφιβολίες κι ανασφάλειες, δεν αποδεικνύει τον βαθμό της αγάπης σου για εκείνον. Είναι σαν να αναγνωρίζεις τα μελανά σημεία, να βάζεις όμως παρωπίδες και να συνεχίζεις να ζεις σε μια οφθαλμαπάτη. Θεωρώντας τον εαυτό σου υπερβολικό ή πιστεύοντας πως θα αλλάξει. Δεν ήταν έτσι όταν τον γνώρισες, λες και σε παρηγορείς λίγο ακόμη.

Για πόσο όμως; Θα έρθει η στιγμή που δε θα έχεις άλλες αντοχές να υπομένεις, θα χρειαστεί να πεις κάτι ή θα χρειαστεί να το βάλεις στα πόδια χωρίς ερωτήσεις κι εξηγήσεις. Χωρίς ούτε ένα αντίο. Κι αυτό για να μη χρειαστεί να ξεσπάσεις και να καταστρέψεις τις ωραίες στιγμές που ζήσατε, γιατί σίγουρα υπήρχαν κι ωραίες.

Θα ευχηθείς μόνο να βρει αυτό που πραγματικά ψάχνει, αυτό το «πολύ» που σε σένα δε βρήκε. Κι αν το βρει να μην το αφήσει να φύγει, εξαιτίας των τεράστιων στάνταρ που έχει βάλει. Εξάλλου το τέλειο και το ιδανικό, πουθενά δεν υπάρχει, είναι μονάχα μια περίτρανη αυταπάτη για να ξεγελάμε το ψωνισμένο εγώ μας. Το ιδανικό εμείς το δημιουργούμε, είναι δική μας εφεύρεση.

Όσο για μένα, μη νομίζεις ότι θα σκίσω τη σελίδα μας, θα πατήσω delete, θα πω πως δε σε γνώρισα ποτέ και θα αρχίσω ξανά απ’ το μηδέν. Όχι, δε θα σε αρνηθώ, θα φυλάξω τις καλύτερες μας αναμνήσεις, θα τις κλειδώσω στο συρτάρι με το παρελθόν και θα κάνω μία νέα αρχή, μόνο που στο νέο μου βιβλίο δε θα πρωταγωνιστείς εσύ.