Να μας αγαπάτε όταν μας έχετε, όχι όταν σας φεύγουμε

Μεθυσμένα τηλεφωνήματα στις 3 το πρωί που μες στο κλάμα σου δηλώνουν την αγάπη τους, αναρτήσεις που ραγίζουν καρδιές σε facebook και twitter μπας και βρεθεί κανένα πουλάκι για να στο σφυρίξει κι όλα για να σου αποδείξουν ό,τι δεν μπόρεσαν όσο ήσασταν μαζί. Σε αγαπάει ακόμα. Και κάπου εδώ γελάμε. Κυρίως με το «ακόμα». Ας κάνουμε ένα σύντομο μάθημα γλώσσας. «Ακόμα»: επίρρημα χρονικό που δηλώνει ότι η πράξη στην οποία αναφέρεσαι ξεκίνησε κάποια στιγμή στο παρελθόν και συνεχίζεται ασταμάτητα μέχρι και τώρα.

Καταλαβαίνεις τι προσπαθώ να σου εξηγήσω. Αν αγαπάς ένα άτομο ακόμα, πάει να πει ότι το αγαπούσες και πριν. Κατανοητό και δεχτό. Το μόνο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς κατέληξες να χάσεις το συγκεκριμένο άτομο αν αυτή σου η αγάπη προϋπήρχε. Διότι γιατί αλλιώς να έχεις καταλήξει μόνος κι έρημος και να διαλαλείς την αγάπη σου όπου βρεθείς κι όπου σταθείς με την ελπίδα να φτάσει το μήνυμα στα αυτάκια του ενδιαφερόμενου; Θα σου πω ποιο ήταν το πρόβλημα. Δεν έδειξες την αγάπη σου αρκετά, θεώρησες το ταίρι σου δεδομένο κι όταν πια δεν άντεχε άλλο και σε παράτησε, συνειδητοποίησες ξαφνικά ότι το αγαπάς. Απέτυχες παταγωδώς και τώρα τρέχεις και δε φτάνεις.
Τον αγαπάς όσο τον έχεις τον άλλο. Στο φευγιό του τον έχεις χάσει οριστικά. Δεν τον νοιάζει πια η αγάπη σου. Μπούχτισε και βαρέθηκε να περιμένει πότε θα βρεις χρόνο να δείξεις τον έpωτά σου. Πάντα κάτι έμπαινε στη μέση, πάντα κάτι γινόταν τελευταία στιγμή και το ανέβαλλες. Πότε η κούραση που σε είχε καταβάλει, πότε η γ@μάτη ταινία που δεν ήθελες να χάσεις. Κι ο άλλος πάντα δεύτερος και καταϊδρωμένος, επειδή ήξερες ότι θα δείξει κατανόηση.

Κανείς δεν αντιλέγει ότι είχες τις καλύτερες προθέσεις. Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που εκδηλώνεται με πράξεις, όμως, κι εκεί το έχασες το παιχνίδι. Δεν αρκεί μια μάνα να αγαπά το παιδί της αν δεν εκδηλώσει αυτή την αγάπη ταΐζοντάς το και φροντίζοντάς το. Ό,τι αγαπάς, το νοιάζεσαι και το προσέχεις, αλλιώς το χάνεις οριστικά. Τι να σε κάνει τώρα που τρέχεις πίσω του; Τις στιγμές που σπάραζε το μέσα του για ένα σου βλέμμα και μια τρυφερή αγκαλιά δεν μπόρεσες, δεν είχες χρόνο. Και ξαφνικά τώρα που τον χάνεις έχεις όλο τον χρόνο του κόσμου για να τον ξανακερδίσεις. Ξαφνικά βλέπεις όσα δεν είδες μέσα σε μήνες ή και χρόνια. Δεν είναι τυχερά λαχεία οι άνθρωποι για να τους κερδίσεις. Κι αν η ιστορία σας έχει τελειώσει μέσα τους, τότε και καντάδα κάτω απ’ το σπίτι τους να πας να κάνεις δεν υπάρχει επιστροφή. Μόνο το πούντιασμα κι η ντροπή θα σου μείνουν, άντε και μια ιστορία να έχεις να λες. Στην ουσία τι γίνεται είναι το θέμα. Έπεσες στην παγίδα και θεώρησες τον άνθρωπό σου δεδομένο κι ας ξέρεις καλά πως τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή. Ξεχάστηκες κι αφέθηκες να το ξεχάσεις. Κι όσο ξεχνούσες, τόσο τα τείχη μεταξύ σας μεγάλωναν με εσένα στην απ’ έξω. Τώρα ούτε με σχοινιά δεν μπορείς να περάσεις μέσα. Δεν είναι κυνηγητό ούτε και κρυφτό η αγάπη. Κι αν αποκαλείς το ταίρι σου «δικό σου», μην ξεχνάς ότι δικό σου είναι κατ’ επιλογή κι αυτό μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή.

Δεν είναι ιδιοκτησία σου να είσαι σίγουρος ότι θα τον έχεις για πάντα τον άλλο. Σου προσφέρει τον εαυτό του και την αγάπη του και περιμένει όχι μόνο να αποδεχτείς αυτή την προσφορά, αλλά και να την ανταποδόσεις. Δεν είναι μονόδρομος οι σχέσεις. Όσα παίρνεις πρέπει και να δίνεις. Από μονόπλευρες αγάπες κι έpωτες έχουμε χορτάσει. Και ξέρεις, πονάει πιο πολύ να νιώθεις μόνος κι αβοήθητος δίπλα σε έναν άνθρωπο που είναι θεωρητικά δικός σου, απ’ το να είσαι γενικά μόνος στη ζωή. Μην κρατάς τα όμορφα στιχάκια και τα ρομαντικά τετ-α-τετ για όταν σε χωρίσει. Όταν είστε μαζί μας τα θέλουμε αυτά. Όταν φύγουμε, το κεφάλαιο με το όνομά σας θα έχει κλείσει και καμιά κουβέντα, όσο όμορφη και δυνατή κι αν είναι δε θα μας κάνει να γυρίσουμε το κεφάλι. Εξ’ άλλου από λόγια χορτάσαμε. Πράξεις θέλαμε κι αυτές δεν ήρθαν ποτέ.