Να λες αντίο στους χειριστικούς ανθρώπους της ζωής σου.

Είναι εκείνο το τελευταίο αντίο που μερικοί δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να πουν. Εκείνο που είπε ο Αντώνιος στην Αλεξάνδρειά του. Όμως το αντίο της ζωής μας δεν είναι πάντοτε το τελευταίο. Είναι το πιο δύσκολο, το πιο επώδυνο και χρονοβόρο αντίο που θα πούμε ποτέ. Αυτό που βρίσκεται στο μεταίχμιο της αλλαγής και όχι του τέλους.

Εξαρτήσεις. Δεν είναι μόνο τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και το τσιγάρο. Μπορεί να είναι άνθρωποι, μια κατάσταση, ένας τόπος. Οποιαδήποτε επαναλαμβανόμενη συνήθεια που δεν μπορούμε να αποχωριστούμε, όχι επειδή δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτή, αλλά επειδή ο σωματικός και ψυχικός πόνος θα είναι αβάσταχτος. Σαν μια εκδίκηση του μυαλού μας.

Όταν οι εξαρτήσεις μας καταστρέφουν σιγά σιγά, δυσκολεύουν την καθημερινότητά μας, μας στερούν πράγματα και μας σπρώχνουν στον γκρεμό, τότε ήρθε η ώρα να τους πούμε αντίο. Οι πιο ύπουλες είναι εκείνες που δεν έχουν να κάνουν με ουσίες, αλλά με ανθρώπους. Εξάλλου δεν υπάρχει κέντρο απεξάρτησης ανθρώπων.

Είναι εκείνη η αγκίστρωση σε τοξικούς φίλους, συγγενείς και επικίνδυνους εραστές. Να σε καταστρέφουν σιγά σιγά, μέσα από σχέσεις εξουσίας και παιχνίδια μυαλού. Κι εσύ γίνεσαι υποχείριο αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι ορίζουν την αυτοεκτίμηση και τις επιλογές σου.

Το αντίο στους ανθρώπους που βαφτίζουν τον έλεγχο αγάπη είναι το σημαντικότερο αντίο της ζωής μας. ‘Η τουλάχιστον όσο σημαντικό θα ήταν το αντίο στην ηρωίνη και την κόκα. Αποχαιρέτησε λοιπόν όσους σε πικάρουν, πριν έρθει το τελευταίο αντίο.