Να αισθάνεσαι τυχερός που έχεις αδέλφια!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μικρό πιτσιρίκι ήμουν, θυμάμαι να παρακαλάω για ένα αδελφάκι. Ένα μωρό παιδί να παίζω μαζί του, να κάνουμε παρέα. Να μοιραζόμαστε δωμάτιο, ρούχα, παιχνίδια, μα και μυστικά, εξόδους, ξενύχτια, ανησυχίες κι έρωτες. Όλα όσα μοιράζονται τα αδέλφια μεταξύ τους.

Και κάπου πάνω σ’ όλα αυτά μου τα παρακάλια, οι προσευχές μου εισακούστηκαν κι ήρθε κι άλλο μωρό στην οικογένεια να εκπληρώσει το όνειρό μου. Κανείς βέβαια δε με προειδοποίησε για τσακωμούς, φωνές, κλάματα και νεύρα. Γιατί όταν βάζεις δυο μικρά παιδιά στον ίδιο χώρο, αυτά πρέπει και να τα περιμένεις. Ξεσπάσματα χωρίς λόγο ήταν όμως βασικά. Τίποτα το σοβαρό ή το σπουδαίο.

Η αλήθεια είναι πως το αίμα νερό δε γίνεται, που λέει και η γιαγιά μου. Όσο και να μαλώσεις, να νευριάσεις ή και να κακιώσεις με τ’ αδέλφια σου, κάποιος θα υποχωρήσει. Κάπου θα σας βρουν μονοιασμένους κι αγκαλιασμένους να γελάτε μέχρι δακρύων, ενώ πριν δυο λεπτά το σπίτι είχε μετατραπεί σε πεδίο μάχης κι αλίμονο σε όποιον βρισκόταν μπροστά.

Κι όταν λίγο ο καιρός περνάει και μεγαλώνουμε παρέα, έρχονται και τα δύσκολα. Τα πραγματικά δύσκολα, όχι τ’ άλλα τα χαζά για περνάει η ώρα. Πλέον δε στεναχωριέσαι όταν σου παίρνει τα παιχνίδια, αλλά που φεύγει και δεν έχετε χρόνο μαζί. Που φεύγει να σπουδάσει σε άλλη πόλη κι ενώ περνούσατε κάθε λεπτό της μέρας μαζί, τώρα οι επισκέψεις περιορίζονται σε γιορτές και καλοκαίρια.

Τα «έλα μέσα να σου πω τι έγινε» γίνονται «Άντε, γιατί έκανες τόση ώρα ν’ απαντήσεις; Έχω να σου πω!». Γιατί στα αδέλφια σου δεν μπορείς να κρύψεις πράγμα. Εξάλλου, είναι από εκείνους τους λίγους που δε χρειάζεται να σε δουν ή ακόμα και για να σε ακούσουν για να καταλάβουν πώς είσαι. Αντίθετα, ένα περίεργο πράγμα, το διαισθάνονται, ένα ένστικτο που πηγάζει – θεωρώ – από το ίδιο αίμα που κυλάει στις φλέβες.

Κι αν έχουμε την τύχη να τους έχουμε κοντά μας, τότε αυτό είναι ευλογία. Το στήριγμά σου είναι εκεί για να σε σηκώνει όταν το χρειάζεσαι και να σε προσγειώνει για να μην πέσεις απότομα. Τα αδέλφια δεν είναι εκεί για να μας χαϊδεύουν τ’ αυτιά. Είναι για να μας λένε τα στραβά όταν εμείς δεν τα βλέπουμε. Είναι όμως και οι πρώτοι άνθρωποι που θα χαρούν με τη χαρά μας ίσως και περισσότερο από μας. Αυτή η ανιδιοτέλεια που χαρακτηρίζει την αδελφική αγάπη, είναι κι αυτό το κάτι που την κάνει μοναδική κι αναντικατάστατη.

Ευτυχώς, λοιπόν, που δεν είμαι μοναχοπαίδι. Που έχω την τύχη να μοιράζομαι τη ζωή μου με πλάσματα τόσο μοναδικά, τόσο ξεχωριστά, το καθένα για δικούς του λόγους. Που μπορώ μπροστά τους να είμαι ο εαυτός μου και να τους δείχνω ό,τι χειρότερο κι ό,τι καλύτερο έχω μέσα μου. Που μου επιτρέπουν να φανερώνω όλα όσα κρύβω από τους άλλους και να γκρεμίζω τους τοίχους μου.

Για όλα αυτά δε μετάνιωσα ποτέ, ούτε πήρα ποτέ πίσω τα παρακάλια μου. Τα αδέλφια σου αλλάζουν τη ζωή με τρόπο που δε φαντάζεσαι. Μια αγάπη βαθιά, ένα ενδιαφέρον γνήσιο και οι τσακωμοί δίχως τέλος είναι τα συστατικά αυτά που επικυρώνουν το δεσμό ανάμεσα σε αδέλφια. Όσα χιλιόμετρα κι αν τα χωρίζουν, όσες διαφορές κι αν υπάρξουν.