Μπορείς να ξενερώσεις για πολλούς και διαφορετικούς λόγους μ’ έναν άνθρωπο.

Μπορείς να ξενερώσεις για πολλούς και διαφορετικούς λόγους μ’ έναν άνθρωπο. Μπορεί να σου τη δίνει η ακαταστασία, να μην αντέχεις τις συνήθειές του ή ακόμα και να σου τη σπάει ο τόνος της φωνής του. Από παραξενιές άλλο τίποτα εμείς οι άνθρωποι, πάντα κάτι θα βρούμε. Όμως, το χειρότερο και πιο δυνατό ξενέρωμα έρχεται όταν ο άλλος μέσα από τις πράξεις και τα λόγια του πέφτει στα μάτια σου. Όταν δεν φταίει το δικό σου κεφάλι, αλλά το δικό του. Γιατί τότε είναι που ούτε το θες, ούτε το περιμένεις. Άλλο το ρίχνω κι άλλο το πέφτω. Μεγάλη η διαφορά. Το πρώτο το παρακινείς, το ζητάς, το δεύτερο απλώς συμβαίνει σε ανύποπτο χρόνο.

Εντάξει, την έκανε ο άλλος την μαλαkία του. Ξενέρωσες, πάει. Και παρά τα γεγονότα δεν είναι λίγες οι φορές που δίνεις και μια δεύτερη ευκαιρία, γιατί η πρώτη δε σου ‘φτάσε. Γιατί βρε πουλάκι μου να τυραννιέσαι έτσι, όταν ξέρεις πλέον πως ο άλλος όχι απλά δεν είναι αυτό που θες, αλλά και καμιά σχέση δεν έχει με αυτό. Από την στιγμή, που ο άλλος πήρε την κάτω βόλτα στην υπόληψή σου, η οθόνη έχει γράψει ένα τεράστιο game over και η ιστοριούλα σας θεωρείται λήξαν.

Γιατί εξαφανίστηκε ο θαυμασμός προς το άτομό του. Εκείνο τ’ όμορφο συναίσθημα που σ’ έκανε να τον γουστάρεις μέχρι αηδίας, γιατί κάποια χαρακτηριστικά πάνω του και μέσα του σ’ έκαναν να πιστεύεις πως είναι τα καλύτερα που περίμενες. Ο θαυμασμός σε μία σχέση είναι το αλάτι και το πιπέρι. Κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον σου για τον άλλον, σε κάνει να λυσσάς και να σκυλιάζεις προκειμένου να κατακτήσεις και να κατακτηθείς και δε σε αφήνει ούτε μια στιγμή να θεωρήσεις κάτι ως δεδομένο. Σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος γιατί πιστεύεις πως στον άλλον όχι απλά αξίζει αυτή σου η εκδοχή, αλλά του αρμόζει κιόλας.

Αφροδισιακό ανεκτίμητο, όχι μόνο πάνω στο kρεβάτι, αλλά στην αλληλεπίδρασή σου μ’ έναν άλλον άνθρωπο. Προσοχή, όμως, γιατί ο θαυμασμός ενέχει παγίδες. Συναίσθημα είναι κι αυτός κι όπως όλα τ’ άλλα τελειώνει. Και καθώς αυτός φεύγει μαζί του έρχεται και η ριμάδα η απομυθοποίηση να τα διαλύσει όλα. Η γλυκιά καψούρα που κάποτε ένιωθες πάει κι αυτή περίπατο και μαζί της φεύγει η επιμονή και το ενδιαφέρον σου για τον άνθρωπο αυτόν. Ο άλλος έπεσε στα μάτια σου κι όσες φορές και να τον συγχωρέσεις, όσες φορές και να προσπαθήσει να σηκωθεί, πάλι από χαμηλά θα σε κοιτάζει, όσο σκληρό κι αν ακούγεται. Όχι πλέον δε σου αρέσει ο τρόπος που γελάει, δε βρίσκεις αξιολάτρευτα τα ελαττώματά του.

Τώρα τα βρίσκεις όλα ενοχλητικά, γιατί δεν τα θαυμάζεις. Σου τη σπάνε οι συνήθειές του. Σου τη σπάει αυτός ο άνθρωπος. Γιατί ξενέρωσες. Γιατί τελείωσε. Κι όταν κάτι τελειώνει με τέτοιο τρόπο, ευγενικό από μέρους σου θα ήταν να το αφήσεις να πάει στην ευχή του θεού και να μη πιέζεις καταστάσεις που δεν γουστάρεις πια. Δεν υπάρχει ούτε λόγος, ούτε χώρος για τόση καταπίεση. Γιατί είναι και κάποια λάθη, που δε συμβαίνουν για να διορθωθούν. Ούτε έχουν εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Γίνονται μόνο για να μας κάνουν να βάλουμε ένα τέλος και να φύγουμε. Προσωπικά, πιστεύω πως μόνο ανθρώπους που θαυμάζει μπορεί να εpωτευτεί κανείς. Γιατί είναι εκείνοι που τραβάνε και σένα τον ίδιο προς τα πάνω. Γουστάρεις τόσο αυτούς όσο και το ποιος γίνεσαι εσύ μαζί τους. Αν δε σε θαυμάζω τι να σε κάνω, μάτια μου, αφού ούτε να σ’ εpωτευτώ δεν μπορώ!