Μήπως τελικά δε αγαπάς τον εαυτό σου όσο νομίζεις;

Της Στεύης Τσούτση.

Βγάλε όλα σου τα ρούχα. Μείνει γυμνός από όλα τα φτιασίδια που σου φόρτωσε, ήθελες δεν ήθελες η ζωή. Τράβα στον καθρέφτη και κοιτάξου. Μείνε εκεί για όση ώρα χρειαστεί. Μη ντραπείς τη γύμνια σου, δική σου είναι άλλωστε. Άσε το μυαλό ανοιχτό. Όμοια με αυτό και την καρδιά και την ψυχή σου. Μέτρα τα σημάδια που φαίνονται κι όλα εκείνα που είναι εκεί αν κι αόρατα. Λάθος αποφάσεις, απερισκεψίες, ανωριμότητες.

Όμοια με τον καθρέφτη που στέκεσαι και το σώμα σου γίνεται καθρέφτης. Το κορμί, το πρόσωπο, τα μαλλιά, τα νύχια. Όλα μαρτυρούν τις αποφάσεις σου, μικρές ή μεγάλες. Λάθος ή σωστές. Σοβαρές ή ασήμαντες. Δες τον εαυτό σου κι αναρωτήσου.Σε αγαπάς; Αυτο το σάρκινο κομμάτι που έχει το όνομά σου, που έχει τα χαρακτηριστικά και τη μυρωδιά σου, το αγαπάς; Το φροντίζεις όπως του πρέπει; Το προσέχεις; Ανοίγεις το στόμα να φωνάξεις την απάντηση κι ύστερα πάλι μετανιωμένα το κλείνεις. Θες να πεις ότι το αγαπάς αλλά το ειδωλό σου δε θα επικροτήσει την απάντηση. Κρεπάλες, καταχρήσεις, ασύνετες ελευθεριότητες του έχουν κοστίσει πολλά.Φαγητό, ποτό, τσιγάρο, ελεύθερο σεξ, ξενύχτια. Ξάφνου δε θέλεις και να το πολυβλέπεις. Νιώθεις να κουβαλάς πάνω σου δαχτυλιές. Κάθε μια σου θυμίζει και κάτι.

Κάθε μια σου ουρλιάζει και κάτι απερίσκεπτο. Όχι δε θα είσαι πάντα νέος. Όχι δε θα ζήσεις για πάντα. Θα μπορούσες όμως, αν φρόντιζες για σένα να ζήσεις καλά. Για πολύ ή λίγο κανείς δεν ξέρει. Αλλά καλά. Κάτι άκουσες στις ειδήσεις για την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS. Θυμάσαι εκείνες τις μεθυσμένες ή και ξεμέθυστες βραδιές που κυλίστηκες σε σεντόνια ελεύθερα. Δίχως προφυλάξεις, δίχως φόβο. Με συντρόφους που δεν καλοήξερες, δε σε καλοήξεραν… Ανατριχιάζεις κατόπιν εορτή στην ιδέα των κινδύνων που έθεσες τον εαυτό σου για ένα σεξ που μπορεί στην τελική να μην ήταν και τόσο καλό. Αλλάζεις τη σκέψη γρήγορα… Πας να κινηθείς και η μέση σα να σε πονάει λίγο. Όχι ότι την πρόσεξες και ποτέ έτσι που ανεβοκατέβαινες σε κιλά και ζυγαριές. Ωραίο το φαγητό κι εσύ ποτέ δεν το αρνήθηκες ότι σου άρεσε.

Η μέση όμως δε φτιάχτηκε για όσα ήθελες εσύ να της φορτώσεις.Αλλάζεις και πάλι σκέψη. Μα τι σε έπιασε και τα σκέφτεσαι;Ποιος δικηγόρος του Διαβόλου μπήκε στο κεφάλι σου και πάει να σου αποδείξει ότι δε σε αγαπάς; Θαθελες να τρέξεις. Γελάς μέσα σου γιατί ξέρεις ότι στα δέκα μέτρα θα σταματήσεις λαχανιασμένος από τα τσιγάρα… Ναρκωτικό ο καπνός κι εσύ τον έχεις ερωτευθεί από την εφηβεία σου. Τελικά η ερώτηση αν σε αγαπάς δεν έχει εύκολη απάντηση. Δεν έχει την προφανή απάντηση και το καταλαβαίνεις. Κι το μετανιώνεις. Το σώμα είναι το σπίτι μας λένε κι εσύ όφειλες κι ακόμη οφείλεις σεβασμό. Σύνεση και προσοχή για να το έχεις.

Για να έχεις και ζωή να ζεις. Ζωή σωστή, ζωή δίχως προβλήματα. Το κάνεις;Το αγαπάς; Αν ρωτήσεις εμένα θα σου πω ότι δεν το αγαπούσα πάντα. Δεν το σκέφτηκα σε κάθε απερίσκεπτη στιγμή μου. Πλέον φροντίζω να μην το ξεχνώ. Αποζητώ να μην καλύπτω τη γύμνια μου, να μη φορτώνομαι δικαιολογίες για τις αδυναμίες μου. Προσπαθώ απλά να μην τις χρειάζομαι.Προσπαθώ να ζω σωστά. Το ίδιο εύχομαι και σε σένα…