Μην αφήσεις τον ίδιο άνθρωπο να σε πληγώσει δεύτερη φορά

Κανείς δε σε πλήγωσε κατά λάθος, σταμάτα πια να τον δικαιολογείς, ναι, για εκείνον σου λέω. Για εκείνον τον άνθρωπο, που μια ζωή του συγχωρείς τα πάντα. Τις μaλακίες του, τα λάθη του, την ανευθυνότητά του. Με ένα χαμόγελο του, με ένα βλέμμα σαν εκείνο που σου έριχνε παλιά, με δυο βουρκωμένα μάτια, με ένα «σ’ αγαπώ», εσύ έχεις αυτομάτως ξεχάσει όλον εκείνον τον πόνο που τράβηξες.

Όπου φυσικά ο ίδιος απουσίαζε, έμαθε ποτέ τι τράβηξες για χάρη του ή τα άφησες εκείνα τα βράδια να πέσουν στη λήθη; Έπιασες πάτο, έκλαψες, πήγες τη ζωή σου τόσο πίσω, οι φίλοι έχουν βαρεθεί να ακούνε πια για εκείνον. Τσιγάρα, ποτά, ατελείωτες συζητήσεις μπας και καταλάβει κάποιος, μπας και βρει κανείς γιατί εκείνος συμπεριφέρθηκε έτσι. Σε τι οφείλονται αυτές οι αλλόκοτες συμπεριφορές του, μα ξεχνάς.

Ξεχνάς πως εσύ έζησες μαζί του, πως εσύ τον ξέρεις καλύτερα απ’ τον καθένα κι όχι οι φίλοι σου, που μάταια προσπαθούν να σου βάλουν μυαλό. Ξέρεις πρώτος από όλους τι πέρασες όταν έφυγε, μην κάνεις πως δε θυμάσαι.

Και να, τελικά, που αυτή η ρουφιάνα η ζωή τα έφερε έτσι που βρέθηκε πάλι στα λημέρια σου. Εσύ κι ο άνθρωπος της κάποτε ζωής σου, βρίσκεστε ξανά. Πόσες φορές είχες φανταστεί στο μυαλό σου, αυτή τη στιγμή, ε; Ήρθε λοιπόν κι εσύ πρέπει ή μάλλον οφείλεις να τη ζήσεις. Ξέρω πόσο θέλεις με έναν μαγικό τρόπο να γύριζε ο χρόνος πίσω και να μην είχαν συμβεί όλα αυτά. Τσακωμοί, καβγάδες για το τίποτα, υστερίες, ζήλιες, φωνές. Δε στα είπα, όμως, δε γυρίζει πίσω το ποτάμι.

Πώς θα τον συγχωρήσεις; Κι άντε, πες ό,τι για άλλη μια φορά θα τον δικαιολογήσεις, πώς θα ξεχάσεις, μου λες; Πώς να εμπιστευτείς ξανά κάποιον που σε πλήγωσε; Δεν ήξερε τότε τι έκανε, δεν είχε επίγνωση των πράξεών του; Μια χαρά είχε, μάτια μου, αλλά κοίταξε την παρτάρα του κι ούτε καν να ξηγηθεί σταράτα δεν μπόρεσε. Ξέρεις, δεν είναι όλοι σαν κι εσένα, κάποιοι είναι δειλοί και δε σου αξίζουν.

Νιώθεις πολλά, θυμάσαι, θυμώνεις, δεν ξέρεις τι να κάνεις. Ελπίζεις να γίνουν όλα όπως παλιά, σκέφτεσαι μήπως είναι εγωιστικό το να μην επιστρέψεις. Τι είναι λάθος και τι είναι σωστό και το «θέλω» να πάλλεται με το «πρέπει».

Για μία φορά, λοιπόν, προστάτεψε τον εαυτό σου, συγχώρεσέ το, όπως ακριβώς κάνεις και με όλους τους άλλους. Βάλε την καρδιά σου να συγχωρήσει το μυαλό σου. Τα λάθη μας είναι, υποτίθεται, επιμορφωτικά κι όχι επαναλήψιμα. Τι σε κάνει να πιστεύεις πως ακόμη κι αν τον ξαναβάλεις στη ζωή σου, δε θα σε ξαναπληγώσει; Το έκανε ήδη την πρώτη φορά, γιατί να μην το κάνει και τη δεύτερη;

«Άλλαξα», θα σου πει κι εσύ τότε να του πεις πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει παρά μόνο μαθαίνει κι αυτό πολύ δύσκολα. Και στην τελική, μια φορά σκάρτος, για πάντα σκάρτος. Η ιστορία δε μας έχει δείξει κάτι λιγότερο.

Ένα άγριο ζώο που κάποτε σε δάγκωσε βαθιά, που σε πόνεσε πολύ, που έτρεξε αίμα, που σου άφησε ψυχολογικό τραύμα και το σημάδι του το έχεις ακόμη, θα το χάιδευες ξανά; Όχι, ε; Τότε γιατί ακριβώς μιλάμε τόση ώρα;

Οι ξανά ζεσταμένες σούπες είναι για πέταμα και το μέλλον είναι μπροστά μας, όχι πίσω. Καταδικασμένοι εκείνοι που πάντα επιστρέφουν…