Μη δίνεις υποσχέσεις που δε θα κρατήσεις

Ήταν μια φούσκα που έσπασε. Το βλέπω πλέον. Ένας φανταστικός κόσμος που πρώτη φορά έφτιαξα στη ζωή μου. Για μια στιγμή πίστεψα σε σένα, στα λόγια σου, σε αυτή την απερίγραπτη θέληση να δώσεις ένα τέλος σε ό,τι πονάει. Κι αφέθηκα. Αποδείχθηκε το μεγαλύτερό μου λάθος.

Έπρεπε να φανώ δυνατή, έπρεπε να φανώ σοφότερη, να μη σε αφήσω να δεις στην ψυχή μου. Αλλά δεν το έκανα. Με λύγισες με τη σταθερή σου φωνή, που από τότε έγινε η ανάσα μου στις κρίσεις, με τις σφιχτές σου αγκαλιές, που ακόμα και τώρα θα έδινα τα πάντα για μία ακόμη και μ’ αυτό το βλέμμα, που με κάρφωνε, λες κι έβλεπες μέσα μου, λες και καταλάβαινες τα πάντα. Μα δεν κατάλαβες ποτέ τίποτα.

Μιλούσες, έδινες υποσχέσεις, επέμενες, χωρίς να έχεις το πιο σημαντικό όπλο, τη συνείδηση. Πώς περίμενες να πολεμήσεις το σκοτάδι μαζί μου, χωρίς το όπλο σου; Δεν έχεις ιδέα τι προκάλεσες, το ξέρω. Αυτό είναι που με τρελαίνει περισσότερο, γιατί δε με αφήνει να σου θυμώσω, να σε κατηγορήσω. Όλα θα ήταν πολύ πιο απλά έτσι. Θα ξεσπούσα, όσες φορές χρειαζόταν, ναι, αλλά θα το άφηνα πίσω μου. Τώρα; Όλα κομμάτια, μα δε φταις. Γελοίο, αν το σκεφτείς. Υποσχέθηκες πως δε θα με πληγώσεις ποτέ, ήξερες πως δεν θα το άντεχα κι είσαι ο άνθρωπος που με πόνεσε όσο κανείς.

Δεν περίμενα να συμβεί αυτό. Είχα μάθει να ζω με ένα μοτίβο. Χαμόγελο στα χείλη κι όλα καλά. Κανένας δεν καταλάβαινε πως ήταν ψεύτικο. Όλοι με θεωρούσαν ευτυχισμένη, «ψυχή της παρέας», έτσι με ‘λεγαν συνέχεια. Κανένας δεν είδε πίσω απ’ αυτό. Κι έτσι ήμουν πάντα ασφαλής, δε χρειαζόταν να ανησυχώ. Μέχρι την ημέρα που γνωριστήκαμε λίγο καλύτερα. Με κοίταξες όπως οι υπόλοιποι, αλλά είδες πίσω απ’ τα χαμόγελα και τις μάσκες.

Προσπάθησα να σου κρυφτώ, μα ήταν αδύνατο. Κάτι με έκανε να νιώθω ότι έπρεπε να σε αφήσω να με γνωρίσεις πραγματικά, δεν ξέρω τι, ίσως ήταν διαίσθηση, ίσως ανάγκη, ίσως μια απερίγραπτη επιθυμία να αισθανθώ πώς είναι να μην είσαι μόνη. Ό,τι κι αν ήταν, το πολέμησα με όλες μου τις δυνάμεις στην αρχή, αφού υπερίσχυε ο φόβος ότι θα έφευγες και θα με πλήγωνες.

Τον σκότωσες γρήγορα αυτό τον φόβο, κάθε φορά που μου μιλούσες με τέτοια σιγουριά και με κοιτούσες με τόση ευαισθησία. Δεν άντεξα να πολεμάω, αφέθηκα. Για λίγες μέρες ήμουν τόσο ευτυχισμένη που το είχα κάνει. Σε εμπιστεύτηκα όπως κανέναν, με έλιωνε η τόση αγάπη. Και για λίγο ένιωσα γαλήνη, πως όλα θα έφτιαχναν σιγά σιγά, αφού σε είχα.

Μέχρι που άρχισες να φέρεσαι αλλόκοτα κι είδα την αλήθεια. Με άφησες μόνη. Είχες πει ότι δεν θα το έκανες ποτέ. Το έκανες, όμως.

Σε συγχωρώ, όχι επειδή είμαι υπεράνω, αλλά γιατί σ’ αγαπώ… Και γιατί ξέρω καλά πως δεν ήταν αυτή η πρόθεσή σου. Να προσέχεις, όμως, μη δίνεις υποσχέσεις στους ανθρώπους αν δεν είσαι σε θέση να τις κρατήσεις. Να σκέφτεσαι διπλά και τριπλά πριν μιλήσεις. Τα λόγια σου είναι χάδι, μα οι πράξεις σου τσακίζουν.

Μάθε κάτι που δεν ξέρεις. Δεν είσαι ο άνθρωπος που θα με τραβήξει, είσαι ο άνθρωπος που με βούλιαξε… Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό, με έκανες να καταλάβω πως δεν πρέπει να στηριζόμαστε σε ξένες πλάτες. Μόνο τα πόδια μας έχουμε, μόνο αυτά δε θα μας προδώσουν ποτέ.

Έκανα ένα λάθος, αλλά έμαθα απ’ αυτό, όσο κι αν πονάει. Σύντομα θα σηκωθώ και δε θα πιστεύεις στα μάτια σου. Για την ώρα, απλά δες το χαμόγελό μου. Αυτή τη φορά, την κρύβω καλά την ψευτιά του.

Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη