Μέσα από τα μάτια των μικρών μου αγγέλων…

Είναι φορές που αναρωτιέμαι πως ήταν η ζωή μου πριν γίνω μαμά. Σαν να πέρασε όχι μόνο στο επόμενο κεφάλαιο, αλλά άλλαξε ολόκληρο το βιβλίο. Σαν να άνοιξε μέσα μου μια πόρτα με πρωτόγνωρα, υπέροχα, μοναδικά, απερίγραπτα συναισθήματα που δε φανταζόμουν πως υπήρχαν. Σαν να έγινε η μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής μου!

Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή, όταν γίνεσαι γονιός, χάνεις για λίγο το βήμα σου. `Ενας νέος ρόλος ήρθε και κατακλύζεσαι από ένα συνονθύλευμα ευτυχίας μεν, ανασφάλειας, αδιάκοπης ανησυχίας κι απορρίας δε.

Κατά  τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, έλαβα πολλές συμβουλές για το πώς να λειτουργώ χωρίς ύπνο και να αντιμετωπίζω τα συνήθη θέματα που απασχολούν τα μωρά -θηλασμό, πάνες, κλάματα, δοντάκια, κλπ. Όταν ήρθε η ώρα η καλή κι επέστρεψα με το πρώτο μου μωρό στο σπίτι, συνειδητοποίησα πως στην περίπτωση αυτής της νέας ζωούλας δεν υπάρχουν “οδηγίες χρήσης” και πως μόνο η πρακτική στην καθημερινότητα, θα μου μάθαινε πώς να αντεπέξελθω στο νέο μου ρόλο.

Δε γεννιέσαι γονιός. Το μωρό σου που αναθρέφεις σε κάνει. Σου “μιλάει” με διάφορους ήχους, κινήσεις, εκφράσεις. Παρατηρώντας το, μαθαίνεις τη “γλώσσα”του κι έτσι επικοινωνείς καλύτερα μαζί του. Η ουσιαστική επικοινωνία επιτυγχάνεται όταν το “ακούς” όχι μόνο με τα  αυτιά και τα μάτια, αλλά και με την καρδιά σου.

Ζεις τη μαγεία του να μεγαλώνει ένα πλασματάκι που περιμένει από εσένα να του μάθεις τα βασικά, να του δείξεις τον κόσμο κρατώντας το από το χέρι. Δίπλα του σε κάθε του βήμα, δείχνοντάς του το δρόμο με προσοχή, να μη “στραβοπατήσει”, να τα καταφέρει να φτάσει εκεί που επιθυμεί.

Μπορεί να έχω περάσει αμέτρητα βράδια άυπνη νανουρίζοντας τα μωρά μου, παρηγορώντας τα για το δοντάκι που ετοιμάζεται να ξεπροβάλλει στα τρυφερά ουλάκια  – και πονάει τόσο πολύ- κοιτάζοντάς τα με αγωνία  για να δω αν έπεσε ο πυρετός ή να λερώνομαι στις αλλαγές πάνας την πιο ακατάλληλη στιγμή. Mπορεί να έχω μόλις μαζέψει τα παιχνίδια τους και -παρά τις συστάσεις μου για τακτοποιημένους χώρους-, “μικρά χεράκια” να σκορπίζουν στη στιγμή παντού δεκάδες κομματάκια lego, αυτοκινητάκια, κουζινικά, αρκουδάκια, ολόκληρη τη “fisher price”, μπισκοτάκια, φρυγανίτσες στο άλλοτε πεντακάθαρο πάτωμα… Τουτέστιν, η Οδύσσεια του μαζέματος! Μπορεί να με πιάνει απελπισία όταν λέω “τώρα θα απολαύσω το μπάνιο μου με ησυχία”και τότε είναι που η μικρή μου χάνει την πιπίλα της ή που ο μικρός μου ξυπνάει και με ψάχνει μες τα σκοτάδια φωνάζοντας “μαμααααααά” – και στο δευτερόλεπτο να αρχίσει να κλαίει …  Κι άλλα πολλά ακόμα “μπορεί” … Αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να φανταστεί το μυαλό μου, είναι τη ζωή μου χωρίς  να συμβαίνουν όλα αυτά.  Τα γλυκά τους φιλιά, οι τρυφερές τους αγκαλιές, το “μαμά μου σ`αγαπάω” είναι κάθε φορά η πιο πολύτιμη στιγμή.

`Ολοι μας αντιμετωπίζουμε δυσκολίες στην καθημερινότητά μας. Μπορώ να πω με σιγουριά πως η απόλυτη “ψυχοθεραπεία” βρίσκεται εκεί… στο παιδικό δωμάτιο… Κάθε βράδυ αφού έχουν “παραδοθεί” στην αγκαλιά του Μορφέα, η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται… Χαζεύω μισάνοιχτα φουσκωτά χειλάκια, άσπρα παχουλά μαγουλάκια, μακριές ανάκατες τουφίτσες που “αναστατώνουν” το μαξιλάρι τους, ξαφνικά γελάκια ενώ κοιμούνται… Κάπου εκεί, ο χρόνος σταματάει για εμένα και η ηρεμία της ψυχής μου δεν περιγράφεται με λόγια.

Αναμφίβολα, κάθε άνθρωπος έχεις τις δικές του εμπειρίες στη ζωή του. Νοιώθω πως ότι και να έχω ζήσει, ότι και να μου έχει συμβεί, μέσα από τα μάτια των δικών μου μικρών αγγέλων, μαθαίνω τη ζωή από την αρχή!