Ένα μεγάλο μπράβο σε κάθε γονιό που μεγαλώνει μόνος του το παιδί του

Στις ταινίες πολλές φορές βλέπουμε τις τέλειες οικογένειες, τις χαζεύουμε κι ίσως να λέμε μέσα μας «μια τέτοια οικογένεια θα ήθελα να δημιουργήσω». Το τέλειο, όμως, δεν υπάρχει, αντιθέτως υπάρχει το «πολύ δύσκολο», το οποίο με υπομονή και προσπάθεια γίνεται μοναδικό! Γιατί εκεί έξω υπάρχουν κάποιοι ήρωες, είτε γυναίκες είτε άντρες, που η μοίρα τους ανέθεσε μια δύσκολη αποστολή -να μεγαλώσουν μόνοι τους τα παιδιά τους, έναν αρκετά δύσκολο άθλο που ούτε ο Ηρακλής δε θα επέλεγε να πραγματοποιήσει.

Οι περισσότεροι δεν μπορούν να αντιληφθούν τις δυσκολίες, τις θυσίες, τα ξενύχτια, τις αγωνίες, τα άγχη που μπορεί να έχουν αυτοί οι γονείς, αυτοί που καλούνται να υποδυθούν δυο ρόλους στη ζωή των παιδιών τους και που δεν έχουν περιθώρια λάθους. Είσαι μόνος απέναντι σε παιδιά, σε παιδιά που πολλές φορές μπορεί να γίνουν σκληρά σαν πέτρα, να σου πουν πράγματα που θα πρέπει να τα καταπιείς και να τα καταλάβεις, χωρίς να ξεσπάσεις, γιατί είσαι εσύ κι αυτά, δε χωράνε περιθώρια για φιλονικίες, γιατί αυτό μπορεί να διαλύσει την οικογένεια.

Δεν υπάρχει ο άλλος γονιός να ισορροπήσει την κατάσταση, να σας πιάσει απ’ το χέρι για να μην πέσετε απ’ το σκοινί στο οποίο ακροβατείτε, να χαλαρώσει την κατάσταση. Αυτά πλέον τα κάνει ένας κι αυτός ο ένας οφείλει να ελέγχει σε υπερβολικό βαθμό τον εαυτό του, ώστε όλα να κυλήσουν όσο το δυνατόν ομαλότερα. Αλλά κι αυτός είναι άνθρωπος, έχει σκαμπανεβάσματα, έχει εντάσεις, ξεσπάσματα, έχει να μαζέψει τα κομμάτια του κι όπως είναι φυσικό ένα παιδί δεν μπορεί να τα κατανοήσει όλα αυτά, ειδικά σε μικρή ηλικία.

Ο καθένας από εμάς αργεί πολύ να καταλάβει ότι οι γονείς δεν είναι θεοί, είναι άνθρωποι, με τα ελαττώματά τους και τις παραξενιές τους, τα λάθη τους, τις κακές στιγμές τους και θέλουν κι αυτοί λίγο χώρο για να αναπνεύσουν, να ξεσπάσουν και μετά να παραδώσουν ξανά την ψυχή τους στο βωμό του μεγαλώματος των παιδιών. Όλο αυτό γίνεται ακόμη πιο επώδυνο όταν ο γονιός είναι ένας και δεν έχει βοήθεια από πουθενά.

Αδιαμφισβήτητα, όταν το ζευγάρι είναι διαζευγμένο και διατηρούν καλές σχέσεις δεν παρατηρούνται τόσο έντονα τέτοιες καταστάσεις, αλλά τι γίνεται όταν ο ένας γονιός έχει πεθάνει; Πόσα κότσια απαιτούνται ούτως ώστε να παραμερίσεις τη δική σου θλίψη και να σταθείς σαν βράχος δίπλα στο παιδί σου που σε έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ άλλοτε; Μια αρκετά σκληρή κατάσταση, που αναγκάζει τον γονιό να θάψει βαθιά μέσα του τις δικές του κραυγές απελπισίας και ταυτόχρονα εξαφανίσει κι αυτές του παιδιού του.

Θεωρούμε τους γονείς μας δεδομένους, μα δεν είναι. Ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε τι γίνεται όταν φεύγουμε απ’ το σπίτι μας, είτε για μια απλή βόλτα είτε για μια εκδρομή, δε σκεφτήκαμε πόσα δάκρυα αφέθηκαν ελεύθερα από τα μάτια αυτών των ανθρώπων, πόσα εγκλωβισμένα «κουράστηκα» βγήκαν απ’ το στόμα τους. Όχι γιατί δε μας αγαπούν, αλλά γιατί είναι άνθρωποι σαν εμάς που έχουν δικαίωμα να θέλουν να τα παρατήσουν όλα και να φύγουν μακριά, αλλά δε θα το έκαναν ποτέ.

Ίσως θα τους καταλάβουμε μόνο όταν κάνουμε τα δικά μας παιδιά, όταν χρειαστεί να ορίσουμε διαφορετικά τα όριά μας, όταν παραμερίσουμε τα δικά μας θέλω με σκοπό να είμαστε καλύτεροι γονείς. Μέχρι τότε, όμως, οφείλουμε να τους δείχνουμε πόσο τους αγαπάμε, τους σεβόμαστε και τους νοιαζόμαστε, ειδικά αν ο γονιός είναι μόνος του σε αυτό το δύσκολο μονοπάτι της ζωής.

Συντάκτης: Αθηνά Χρηστίδου Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη