Για κάθε μαμά που έχει γιο!

Αυτή είναι μια φωτογραφία του γιου μου από μια βόλτα.

Απλά ένα αγόρι με το μπαλόνι του, χωρίς ούτε μια έγνοια.

Δεν ξέρω αν μπορείτε να το δείτε, αλλά φοράει τα παπούτσια του αντίθετα. Επέμενε να τα φορέσει μόνος του. Τα μεγάλα αγόρια έτσι κάνουν…

Επίσης δεν φοράει ούτε πάνα, ούτε εσώρουχο κάτω από αυτό το μπλουζάκι. Πολύ μεγάλος για πάνα αλλά όχι μαθημένος να πηγαίνει μόνος του στην τουαλέτα ακόμη, για να φορέσει εσώρουχο για μεγάλα αγόρια. Οπότε αποφάσισε να βγει έτσι.

Το μικρό αυτό αγόρι στη φωτογραφία ξέρει όλα τα κουμπιά μου και υπό κανονικές συνθήκες δεν με ακούει με την πρώτη.

Συχνά με αναγκάζει να υψώσω τη φωνή μου, και χρησιμοποιώ το όνομα του περισσότερο από κάθε άλλη λέξη που υπάρχει στο λεξιλόγιο μου.

Αυτό το μικρό αγόρι και εγώ χορεύουμε γύρω γύρω από την κουζίνα κάθε βράδυ. Χωρίς να χρειάζεται να μιλάμε… Μου είπαν δεν θα μιλήσει ποτέ, αλλά ήξερα μέσα μου πως χρειάζεται το χρόνο του. Και έτσι έγινε.

Το μικρό αυτό αγόρι, μου έχει δείξει πόσο εύστροφος είναι και με κάθε του χαμόγελο πλημμυρίζει την καρδιά μου με αγάπη!

Αυτό το μικρό αγόρι χρειάζεται την μαμά του για να τον ντύσει, να τον αλλάξει, να τον ταΐσει και να τον βάλει για ύπνο.

Αυτό το αγόρι με χρειάζεται να τον φιλήσω εκεί που χτύπησε  και να είμαι δίπλα του συνέχεια.

Ας προχωρήσουμε 3 χρόνια μπροστά…

Δεν μου ζητάει πια να του κουμπώσω τα κουμπιά. Τα μικροσκοπικά του δάχτυλα μπορεί να δυσκολεύονται αλλά τα καταφέρνει χωρίς την βοήθεια μου.

Δεν χρειάζεται να τον μεταφέρω στο δωμάτιο του, αν και ήταν μια από τις αγαπημένες του συνήθειες.

Δεν χρειάζεται να τον σκουπίσω στην τουαλέτα, ή να του σηκώσω τα μανίκια για να πλύνει τα χέρια του.

Φοράει μόνος του τις κάλτσες του, τα παπούτσια του, το μπουφάν του.

Βουρτσίζει τα δόντια του και κάνει μόνος του μπάνιο.

Δεν με φωνάζει πια όταν χτυπάει, και ομολογεί πως ο μπαμπάς του είναι ο καλύτερός του φίλος.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε χορέψαμε τελευταία φορά στην κουζίνα, και ραγίζει η καρδιά μου.

Σήμερα είδα το αγόρι μου να παίζει με άλλα παιδιά και εγώ απλά τον χάζευα. Παρακολουθούσα τις αντιδράσεις, τις εκφράσεις του προσώπου του και τον τρόπο που κινείται. Και θυμήθηκα τότε που περπατούσε δίπλα μου και κρατούσε το μπαλόνι. Εκείνο το αγόρι με χρειαζόταν, όσο το χρειαζόμουν και εγώ.

Αλλά σήμερα δεν είδα αυτό το μικρό αγόρι, είδα ένα νέο άνδρα. Και η καρδιά μου σφίχτηκε στην ανάμνηση της μέρας που τον τοποθέτησαν πάνω στο στήθος μου…

Σήμερα συνειδητοποίησα ότι όσο περνάει ο χρόνος θα με χρειάζεται λιγότερο, ενώ εγώ θα τον χρειάζομαι περισσότερο.

Σήμερα το μικρό μου αγόρι, εξαφανίστηκε μπροστά από τα μάτια μου, μολονότι θα έδινα τα πάντα να χορεύαμε και πάλι γύρω από το τραπέζι…

Ο γιος μου θα σας πει πως δεν είναι μικρό αγόρι πια, αλλά σίγουρα είναι το αγόρι της μανούλας. Και εγώ πάντα θα θυμάμαι το γιο μου να είναι ένα μικρό αγόρι που περπατάει δίπλα μου και κρατάει ένα μπαλόνι, τα παπούτσια του θα τα φοράει ανάποδα, απλά γιατί δεν νοιάζεται και γιατί η μαμά ήταν δίπλα του και δεν μπορούσε να πάει τίποτα στραβά.