Λόγια χελιδόνια που πετάξατε, που είναι η ευτυχία που μου τάξατε;

Της Στεύης Τσούτση.

Από μικρή σου έμαθαν να πιστεύεις στις πράξεις.

Σου δίδαξαν πως τα λόγια έχουν φτερά και πετούν, ενώ οι ενέργειες των ανθρώπων μένουν.

Κι άδικο δεν είχαν.

Όλα τα χρόνια που υπάρχεις πάνω σε τούτο τον κόσμο, το έμαθες αυτό καλά.

Έμαθες πως συχνά οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη γλώσσα τους για να πετύχουν τους σκοπούς τους. Πως πλάθουν κόσμους ολόκληρους από λέξεις, που αρκεί μια κίνηση για να γκρεμιστούν στα

πόδια σου.

Γιατί οι λέξεις είναι αέρας που γεμίζουν τα κενά σου. Κι έρχονται στοχευμένα να βρουν ό,τι σου λείπει για να στο δώσουν. Ή καλύτερα να νομίζεις ότι σου το έδωσαν.

Οι λέξεις έχουν δύναμη που δε φαντάζεσαι. Ρίχνουν βάλσαμο στις πληγές, φτιάχνουν νέα όνειρα, αναζωπυρώνουν τις ελπίδες.

Μόνο που έρχονται οι πράξεις κι αλλάζει το ιδανικό τοπίο.

Κι εκείνος ο Παράδεισος που έφτιαξαν οι λέξεις απειλείται να γίνει στάχτη.

Κι εσύ απομένεις να στέκεις πάνω από τις στάχτες των λόγων που έφτιαξαν τον Παράδεισο σου, να μυρίζεις ολόκληρη καμμένα όνειρα και να μην ξέρεις τι να κάνεις.

Όχι πια λόγια, λες. Μόνο πράξεις.

Κι έτσι πορεύεσαι…Στις φιλίες, τις γνωριμίες, τις συνεργασίες.

Σε οικείους και ξένους που θα θελήσουν να σε προσεγγίσουν.

Και θέλεις να το εφαρμόσεις και στον έρωτα.

Γιατί αυτός είναι που μπορεί να σου φορτώσει τις πιο βαθιές χαρακιές. Αυτός να σε απογειώσει και την αμέσως επόμενη στιγμή να σε γκρεμίσει στην άβυσσο.

Μα δε γίνεται… Δεν υπάρχουν οι άμυνες που θα καταφέρουν κάτι τέτοιο…

Πως να γδύσεις τον έρωτα από λόγια; Πως να απαρνηθείς όλα εκείνα τα γλυκόλογα, τους αναστεναγμούς, τα όνειρα, τα σχέδια;

Πως να τον απογυμνώσεις από τη μαγεία των λόγων;

Δε γίνεται…Κι ας πληγώθηκες, ας υποσχέθηκες πως δε θα το ξανακάνεις.

Πως πρώτα θα βλέπεις κι ύστερα θα αφήνεσαι. Πως δε θα ακούς. Ή κι αν ακούς δε θα αφήνεις να σε επηρεάζει…

Δε γίνεται, μάτια μου, μη γελιέσαι.

Τα λόγια ντύνουν τον έρωτα από καταβολής χρόνου. Τον κάνουν μοναδικό κι ακαταμάχητο.

Είναι οι τρυφερότητες εκείνες που κάνουν την καρδιά να πεταρίζει, που σου κόβουν τα πόδια, σου αναστατώνουν την ύπαρξη…

Από τα μάτια πιάνεται, στα χείλη κατεβαίνει κι από τα χείλη στην καρδιά ριζώνει και δε βγαίνει, λέει ο σοφός λαός. Κι έχει τόσο δίκιο.

Μην απαρνηθείς τις λέξεις του έρωτα.

Μη γυρίσεις την πλάτη σε όλα εκείνα που θα σε εκτοξεύσουν στον έβδομο ουρανό.

Μόνο πρόσεχε…

Οι λέξεις πρέπει να ακολουθούνται από πράξεις. Πράξεις που δεν αργούν να έρθουν.

Πράξεις που θα επιβεβαιώσουν τα λεγόμενα. Θα τα ριζώσουν στη ζωή σου και θα σου δώσουν την ασφάλεια πως έχεις ακριβώς αυτό που πιστεύεις. Τίποτα λιγότερο… Ίσως, μάλιστα και κάτιπερισσότερο…

Λέξεις που μένουν δίχως αντίκρυσμα, αφήνουν υπόνοιες για αισθήματα δίχως βάση. Για ανθρώπους που ξέρουν να μιλούν μα όχι να κάνουν πράξη τα λεγόμενα τους.

Κι αυτούς τους ανθρώπους δεν τους θέλεις στη ζωή σου.

Και μην πεις πως τους ερωτεύεσαι. Μην αρχίζεις να αραδιάζεις τις ατέλειωτες δικαιολογίες που μόνο ένα ερωτευμένο μυαλό μπορεί να εφεύρει.

Δες καθαρά τι έχεις και τι περιμένεις.

Κι αν όλο αυτό το οικοδόμημα του έρωτα που νιώθεις περιουσία σου, χτίστηκε μόνο από λέξεις, τότε ρίξε μια κλωτσιά και γκρέμισε το.

Άστο να γίνει κομμάτια και προχώρα παρακάτω.

Γιατί θεμέλια στον έρωτα βάζουν οι πράξεις. Κι αυτή, σ’αρέσει δε σ’αρέσει είναι απαραβίαστη αλήθεια…

Χώνεψε την και πορεύσου…