Λίγη μοναξιά χρειάζεσαι για να βρεις τον χαμένο σου εαυτό.

Και τι κάνεις για να κατευνάσεις το θυμό σου;

Άμα σε πνίγει το δίκιο σου μαζί με το άδικο;

Η δύναμη αυτή που νοιώθεις να διακατέχει το μυαλό και το κορμί σου. Μια δύναμη που αναρωτιέσαι αν ποτέ ξεθωριάσει.

Παρορμητικές σκέψεις, παρορμητικές αποφάσεις κατακλύζουν τον ορίζοντά σου, και ορκίζεσαι πως νοιώθεις ότι δεν θα ξεθολώσεις ποτέ.

Τότε τι κάνεις; Ποιο είναι το ηρεμιστικό σου; Ένας άνθρωπος, ένα βιβλίο, μια ενέργεια; Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν αυτά τα μαγικά φίλτρα…

Μα είναι και κάτι στιγμές που ξέρεις πως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να δουλέψει, όσο καλά κι αν έχεις μάθει τον εαυτό σου. Είναι κάτι στιγμές πολύ δυνατές. Στιγμές που ξεπερνάνε μέχρι και τη λογική σου και σαστίζεις στο “μεγαλείο” του μυαλού σου.

Αλλά ξέρεις πως αν ελευθερώσεις αυτό το θηρίο που παλεύει να βγει από μέσα σου, θα κάνεις κακό. Κακό σε σένα και κακό στους άλλους. Όμως καμία φορά δε σου φτάνει.. Πληγώνεσαι όμως όταν βάζεις απέναντι ανθρώπους που είτε αγάπησες είτε ακόμη αγαπάς. Γιατί αυτό είναι το σκοτάδι σου, και η θέση του είναι εκεί βαθιά μέσα κρυμμένο. Δεν αξίζει σε κάποιον να το δει για να του κάνει κακό, άσχετα αν είσαι απελπισμένος να το φανερώσεις.

Γιατί στο τέλος ξέρεις πως εσένα και μόνο τρώνε-αυτές οι σκέψεις- Σε τρώνε από μέσα, και δε θα βρεις ποτέ την ησυχία που ψάχνεις απεγνωσμένα..

Γι’ αυτό επιλέγεις τη μοναξιά-τη μόνη σου ελπίδα. Να βρεις επιτέλους τον χαμένο σου εαυτό, την εσωτερική σου αγάπη και ίσως τον τρόπο να μάθεις να ξανά αγαπάς και να εμπιστεύεσαι….τον εαυτό σου και τους άλλους. Λένε πως μόνο όταν είσαι γεμάτος μπορείς να δώσεις. Γι’ αυτό μένεις και γεμίζεις. Και αυτό θέλει χρόνο, υπομονή και μοναξιά. Η μοναξιά μπορεί να σε κλειδώσει αλλά μπορεί και να σε πετάξει σε μέρη που δεν είχες φανταστεί. Πάντοτε ίσως ήξερες πως εκεί ανήκεις, στο “μόνος”.

Εκεί δημιουργείς, εκεί νοιώθεις και εκεί ξεκινάς από την αρχή.

Της Ζωής Γούσιου.