Κι αν σε αδίκησαν, αργά ή γρήγορα θα δικαιωθείς..

Σήμερα θα σου πω για την ικανοποίηση.

Θα σου μιλήσω για τη μοναδική εκείνη στιγμή στο χρόνο που αποκαθίσταται η ηθική τάξη και οι κατεργαραίοι μπαίνουν στον πάγκο τους.

Είναι η στιγμή που όλα όσα έχεις υποστεί από ψεύτες, κλέφτες και χαμερπή ανθρωπάκια, σβήνονται.

Ναι, γιατί σε κορόιδεψαν, σε πούλησαν, σε αδίκησαν. Ναι γιατί σε μίσησαν χωρίς να τους έχεις κάνει τίποτα άλλο πέρα από το να τους εμπιστευτείς. Αλλά έτσι είναι αυτοί. Βρίσκουν ανοιχτές τις πόρτες της καλοσύνης σου και μπαίνουν μέσα γεμάτοι λάσπες. Λάσπες που αμολούν παντού θέλοντας να σε βρωμίσουν.

Κι ύστερα φεύγουν. Κι εσύ απομένεις να μην ξέρεις από που να μαζέψεις τη βρώμα που σου άφησαν. Μένεις αδικημένος και με το παράπονο. Κι αναρωτιέσαι γιατί να πρέπει να κουβαλούν τόση κακία οι άνθρωποι. Γιατί να πρέπει να είναι ικανοί για το κακό όταν ο κόσμος μπορεί να γίνει τόσο όμορφος με την καλοσύνη. Αλλά με το σταυρό στο χέρι λένε πως κανείς δεν πρόκοψε.

Αλλά εσύ περιμένεις. Είπαν κάποτε πως η καλύτερη εκδίκηση είναι η αναμονή. Είναι η ώρα εκείνη που βλέπεις το πτώμα αυτού που ονομάστηκε από μόνος του κι αναίτια εχθρός σου να περνά το ποτάμι. Κι εσύ απομένεις να κοιτάς τα σκοτάδια να διαλύονται. Γιατί μαζί με αυτόν φεύγουν και οι σκιές. Μαζί με αυτόν φεύγει και το κακό κάρμα.

Κι όσο φεύγει η σκοτεινιά και η κακία του, τόσο εσύ νιώθεις το βάρος να φεύγει από τα στή8η σου. Και παίρνεις βαθιές Αναπνοές. Και όσο αναπνέεις νιώθεις τα πάντα να αλλάζουν.

Ηθική τάξη. Αποκατάσταση της αλήθειας.

Θεία Δίκη μπορείς να το πεις εξίσου. Κανείς δε θα σε κατηγορήσει.

Γιατί η αλήθεια και η καλοσύνη οφείλουν πάντα να νικούν. Ακόμη κι όταν τις ποδοπατούν, δεν είναι ποτέ για πολύ.

Πάντα θα βρουν το δρόμο τους για το φως. Γιατί έτσι κινείται ο κόσμος, γιατί έτσι υπάρχουμε ακόμη.

Όσο για εκείνους τους κακούς που κάποτε βρέθηκαν στο δρόμο σου, εκείνους που θέλησαν να σε ποδοπατήσουν χωρίς λόγο, μην τους σκέφτεσαι. Η τιμωρία του καθενός από αυτούς είναι να πρέπει να ανέχεται στο πετσί του την ήττα του κάθε βασανιστική στιγμή της μίζερης ζωής του. Να πρέπει να παραδεχτεί πως το καλό μπορεί και να νικήσει τις πλεκτάνες και τα ψέματά του. Να πρέπει να δεχτεί ότι η αδικία δε ζει πολύ.

Πολλά αυτά που πρέπει να μάθουν τελικά. Γι’αυτό και να τους λυπάσαι. Γιατί δε θα είναι καθόλου ευχάριστα αυτά που θα τους χτυπήσουν δίχως έλεος στα μούτρα. Αλλά εδώ που τα λέμε, ας πρόσεχαν…

Της Στεύης Τσούτση