Κι όταν όλα θα έχουν τελειώσει, θα μείνουν οι φωτογραφίες

Όλα τελειώνουν. Ακόμη και το καλοκαίρι. Μόνο το Παιχνίδι δεν τελειώνει ποτέ.

Ο καινούργιος χρόνος δεν αρχίζει την πρώτη του Γενάρη. Αυτό είναι για το ημερολόγιο. Ο καινούργιος χρόνος αρχίζει όταν τελειώσει το καλοκαίρι. Και ολοκληρώνεται όταν αρχίσει το επόμενο καλοκαίρι. Είναι ο ήλιος. Το φως. Τότε μετράμε που βρισκόμαστε και τι κάνουμε. Ποια είναι η πορεία της ζωής μας. Το φως κάνει πιο φανερές τις αλήθειες μας. Και πιο δύσκολο να τις αποφύγουμε. Και μας οδηγεί στις αποφάσεις μας. Αφήνουμε πράγματα πίσω μας. Είναι ο φόρος που πληρώνουμε για αυτά που θέλουμε να έρθουν.

Και όταν όλα θα έχουν τελειώσει, θα  μείνουν οι φωτογραφίες.

Τι είναι αυτά που αφήνουμε πίσω; Τι γίνονται τα πρόσωπα της ζωής μας; Εικόνες. Φωτογραφίες. Η ζωή μας μένει εκεί. Αλλά αφήνει το αποτύπωμα της. Ποτέ δεν είμαστε οι ίδιοι. Οι άνθρωποι, γίνονται σκιές. Και εμείς γινόμαστε σκιές. Σε φωτογραφίες που κοιτάνε κάποιοι άλλοι. Έτσι είναι σωστό. Τίποτα δεν μένει και τίποτα δεν χάνεται. Είναι οι σύμβουλοι σου οι φωτογραφίες από το παρελθόν. Να σου θυμίζουν αυτά που είχες και αυτά που έφυγαν. Και είναι το κέρδος σου. Γιατί οδηγεί τα βήματα σου.

Κι εσύ; Τι έκανες εσύ;

Είχες τις απώλειες σου ε; Από εκείνες που δεν επανορθώνονται. Δεν επανορθώνονται. Αλλάζουν μορφή. Δεν χάθηκε. Θα είναι μαζί σου. Είναι εσύ πια. Θα θυμάσαι τι σου έλεγε. Και θα έχεις και τις φωτογραφίες. Σιγά -σιγα η μορφή θα ξεθωριάσει. Αλλά στις φωτογραφίες θα μείνει ίδια. Οι φωτογραφίες δεν αλλάζουν. Εμείς αλλάζουμε.

Κι εσύ;

Τι έγινε ο έpωτας της ζωής σου; Δεν ήταν αυτό το καλοκαίρι μαζί σου. Είναι αλλού. Κι εσύ είσαι αλλού. Δεν πειράζει. Είναι πια ο έpωτας της προηγούμενης ζωής σου. Θα βρεις τους έpωτες της επόμενης ζωής σου. Δεν αλλάζει τίποτα. Δεν υπάρχει το άλλο μας μισό. Μόνο τα σαμπουάν είναι δυο σε ένα. Εμείς είμαστε ολόκληροι. Και ολόκληροι συναντιόμαστε. Και ολόκληροι χωρίζουμε. Φεύγει κι ένα κομμάτι μας μαζί, όταν χωρίζουμε. Αλλά έχει αντικατασταθεί από το κομμάτι που άφησε ο άλλος. Και είναι και οι φωτογραφίες που ήσασταν μαζί. Πως πέρασε τόσος καιρός, τόσο γρήγορα;

ΚΙ εσύ;

Που κυνηγάς την ουρά σου και ποτέ δεν μπορείς να την προλάβεις. Δεν πρόκειται να την προλάβεις ποτέ έτσι. Αυτό που κυνηγάς, δεν είναι εκεί έξω. Δεν είναι ούτε στο Θιβέτ, ούτε στις παραλίες του καλοκαιριού, ούτε σ’ αυτά που βλέπουν τα μάτια σου. Αν θέλεις να βρεις αυτό που ψάχνεις κοίταξε τον καθρέφτη. Εσύ είσαι αυτό που ψάχνεις.

Κι εσυ; Α, εσύ !

Εσύ το πήρες το μάθημα. Εν μέρει. Έπαθες, αλλά έμαθες. Αλλά όχι τελείως. Δεν μπορείς να μάθεις ακόμη τελείως. Δεν έχεις ακόμη την κατάλληλη ηλικία. Θα σε παρασύρει κάτι πάλι. Θα εpωτευτείς πάλι. Αλλά έχεις μάθει να μην απογοητεύεσαι πια εύκολα. Ούτε να αφήνεσαι. Τώρα που όσα συναντάς είναι μόνο για λίγο, είναι καιρός να μάθεις να τελειώνεις γρήγορα, ότι δεν χρειάζεται να σέρνεται. Μην αφήνεις τα πράγματα να σέρνονται. Κοίτα τις φωτογραφίες.

Κι εσύ;

Δεν πρόλαβες να ζήσεις και μπήκες γρήγορα στα τούνελ και τις υποχρεώσεις. Είναι και το παράδειγμα των γονιών. Αυτό που χαράζει τον δρόμο που θα ακολουθήσεις. Ήταν καλό και άριστο, δεν λέω. Αλλά δεν είσαι εσύ. Αυτοί ήταν οι γονείς σου. Εσύ είσαι εσύ. Είναι καλό το παράδειγμα τους. Αλλά η αγάπη των γονιών, είναι η αγάπη των γονιών. Οι έpωτες σου, αυτοί που ήρθαν κι έφυγαν και καλά έκαναν, δεν είναι το ίδιο. Οι έpωτες είναι τραχείς και βίαιοι. Μην περιμένεις να βρεις την αγάπη των γονιών σου στα πρόσωπα που συναντάς. Είναι ώρα να ζήσεις την δική σου ζωή. Είναι και ωραίο και δύσκολο. Και διδάσκει. Αυτά που σου δίδαξαν οι γονείς σου, είναι η κληρονομιά σου. Τώρα θα φτιάξεις την δική σου κληρονομιά. Αυτήν που βλέπουν και θα βλέπουν τα παιδιά σου. Που κι αυτά θα πρέπει κάποια στιγμή να σε ξεχάσουν. Να τα αγαπάς τόσο, που να τους κάνεις εύκολο, το να σε αφήσουν και να σε ξεχάσουν, όταν έρθει η ώρα. Θα έχουν τις φωτογραφίες.

Κι εσύ;

Εσύ έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Τώρα αρχίζεις. Είσαι καινούργιο είδος . Δεν μοιάζεις με τα προηγούμενα. Οι εμπειρίες. Ναι. Οι εμπειρίες. Χρήσιμες. Πολύ χρήσιμες. Αρκεί μαζί με το σώμα σου να δίνεις και να παίρνεις, και μυαλό και καρδιά και ψυχή. Δεν είμαστε ένα. Είμαστε τρισυπόστατοι. Μην το ξεχνάς. Αυτό που βλέπεις στις φωτογραφίες είναι μόνο το σώμα. Τα άλλα δεν φαίνονται. Φαίνονται όμως στο βλέμμα σου. Εκεί στο βλέμμα μαθαίνεις αν έκανες ένα βήμα μπροστά ή δυο βήματα πίσω. Κοίτα τους ανθρώπους στα μάτια. Εκεί θα δεις τι εννοούν. Τα μάτια δεν μπορούν να κρύψουν. Είναι όλα γραμμένα εκεί.

Κι εσύ;

Που πήγες εσύ; Που να είσαι τώρα; Ζήσαμε έναν μεγάλο έpωτα ε; Καλά δεν ήταν;. Ναι καλά ήταν. Σε αγάπησα, αν και δεν το πίστευες πάντα. Κι εσύ μάλλον. Δεν ξέρω, εσύ ξέρεις. Αλλά τέλειωσε κι αυτό. Είμαστε μεγάλοι. Δεν πληγωνόμαστε εύκολα. Ξεχαστήκαμε σιγά –σιγά. Αραίωσαν οι κουβέντες μεσ’ την νύχτα. Μερικές φορές μέχρι να ξημερώσει. Τέλειωσε. Αλλά δεν πειράζει. Είμαστε μεγάλοι. Δεν πληγωνόμαστε πια. Πρέπει να φας πολύ ξύλο για να μάθεις να μην πονάς πια. Δεν γίνεται αλλιώς. Είναι το κέρδος που αφήνει το παρελθόν. Τίποτα δεν πονάει πια.

Θα κοιτάζεις καμιά φορά τις φωτογραφίες μου.

Κι εγώ τις δικές σου.

Από τον Άρη Τερζόπουλο