Κάτσε pε μάνα να σου γνωρίσω μια κοπέλα, την κόρη σου.

Γράφει η Ειρήνη Τσικρίκα

‘Ελα.
Κάθισε εδώ απέναντί μου.
Κλείσε κινητά, σταθερό, τηλεοράσεις, τάμπλετ και απλά έλα να κάτσουμε στο τραπέζι μαζί.

Οι δυο μας.
Θα σε κεράσω καφέ σήμερα.
Γιατί σήμερα, έχω να σου συστήσω κάποια πολύ σημαντική για εμένα.

Σήμερα, θα σου γνωρίσω ένα κοpίτσι.

Ένα κοpίτσι χαμογελαστό, με μεγάλα εκφραστικά μάτια.
Με αρμονικά στοιχεία, τόσο στο πρόσωπο της όσο και στον χαρακτήρα της.
Ένα κοpίτσι που όλοι αποκαλούν «αγγελούδι» και ας μην το αισθάνεται στιγμή η ίδια.
Ένα κοpίτσι που στο μυαλό και την ψυχή της προσπαθεί να βάζει φίλτρο.
Να βάζει φίλτρο σε αυτά που κουβαλάει.
Καθετί άσχημο.
Σε όλα αυτά που της βαραίνουν την ψυχή και τις σκέψεις.
Σε όλα αυτά λοιπόν, βάζει φίλτρο.
Ντύνεται με το ωραίο της χαμόγελο και τα λαμπερά της μάτια και δεν αφήνει κανέναν να διαπεράσει το τοίχος της.
Ή σχεδόν κανέναν…

Και ναι μαμά. Πουλάει λίγο θέατρο εξωτερικά για το φαίνεσθε.
Γιατί το δικό της είναι, δεν το αντέχουν όλοι.
Δεν είναι για όλους.

Αυτό το κοpίτσι αιμορραγεί εδώ και χρόνια.
Και μιλώ για εσωτερική αιμορραγία.
Αυτή που τα μάτια δε βλέπουν, τα αυτιά δεν ακούνε και τα χέρια δεν μπορούν να περιθάλψουν!
Ουρλιάζει μαμά.
Ουρλιάζει κάθε μέρα για να ακουστεί.

Αυτό το κοpίτσι είναι η κόρη σου μαμά.
Τη θυμάσαι;
Κάποτε σε κρατούσε από το χέρι και τώρα αυτό το χέρι μόνο να το τείνεις απειλητικά προς το μέρος της ξέρεις.
Ναι. Καλά άκουσες.
Η κόρη σου.

Η κόρη που έχεις μεγαλώσει μέσα σε μια γυάλα.
Με υποδείξεις.
Παρατηρήσεις.
Χλευασμούς.
Με βpισιές.
Με ανείπωτες πληγές.

Αυτή δεν έχει χαρεί πολλά μπράβο στη ζωή της και συγχαρητήρια.
Είχε και έχει μονίμως στόχο να γίνει αρεστή στα μάτια σου και τις αντιλήψεις σου.
Μια ζωή να προσπαθεί να μοιάσει στην κόρη της Λίτσας, της Κατερίνας ή της Φώφης.
Σαν να μην έχει δική της ταυτότητα!
Δικά της όνειρα για ζωή!
Να επικροτείς κάθε της βήμα.

Η κόρη σου μαμά, είναι δυστυχισμένη με τη ζωή της. Το ξέρεις;
Η κόρη σου μαμά, είναι μουγκή.
Μουγκή από τον πόνο και τη στεναχώρια.
Σου μιλάνε τα μάτια της μαμά, όμως εσύ δεν τα ακούς!
Σου μιλάει η ψυχή της μαμά, αλλά εσύ δεν έχεις εγχειρίδιο να τη διαβάσεις!

Και αν μια μέρα την χάσεις μαμά;
Αλήθεια… Τι θα έχεις να λες για εκείνην;
Ξέρεις ποιο είναι το αγαπημένο της χρώμα;
Ή ποιο είναι το αγαπημένο της βιβλίο;
Ξέρεις ποια είναι η προσευχή της πριν κοιμηθεί τα βράδια;
Το ξέρεις ότι φοβάται το σκοτάδι;
Και τέλος, αν αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα υγείας, θα το ήξερες;

Όχι ε;
Δε την κατηγορώ που είναι τόσο μυστικοπαθής.
Έτσι και αλλιώς, εσύ την βοήθησες να γίνει.
Καθημερινά.

Τη στήριξες σε κάτι;
Ναι;
Σε τι;
Στο γεγονός ότι αγαπάει έναν άνθρωπο υπερβολικά πολύ και εσυ την εuνουχίζεις με όλα τα αρνητικά δήθεν για καλό της;
Στο ότι νιώθει δούλα στο ίδιο της το σπίτι για να είναι συνεχώς όλα στην εντέλεια;
Στο ότι πνίγεται κάτω από την ίδια της τη στέγη;

Ξέρεις, κάποια πράγματα ο γονιός επιβάλλεται να τα κάνει όσον αφορά την ανατροφή του παιδιού του.
Επιβάλλεται να στείλεις το παιδί σου στο σχολείο για να μάθει!
Επιβάλλεται να του αγοράσεις τα σχολικά του και επιβάλλεται να το στείλεις φροντιστήριο ώστε να επιμορφωθεί!
Και οι ανάγκες του παιδιού σου και οι υλοποίηση τους είναι που σε κάνουν υπεύθυνο και αξιόλογο γονέα!
Αν νομίζεις ότι με τα υλικά αγαθά αποκαλείσαι σωστή γονέας, λυπάμαι μαμά.

Και θα μου πεις τώρα την κλασσική ατάκα.
«Για καλό σου, όλα.»

Το καλό μου θα ήταν η οικογένεια μου να με στηρίζει μαμά.
Και αν μη τι άλλο, περισσότερο από όλους εσύ!
Γυναίκα προς γυναίκα.
Να με αποδεχτείς έτσι όπως είμαι χωρίς σχόλια του τύπου «σταμάτα να τρώς δεν βλέπεις πως έχεις γίνει;»
Να μου δίνεις ανιδιοτελή αγάπη.
Να με κάνεις ευτυχισμένη.
Να μου δίνεις κουράγιο.
Να με καταλαβαίνεις γ@μώτο!

Περισσότερο από όλα όμως μαμά, θα ήθελα να βάλεις αυτόν τον καφέ και να συστηθούμε από την αρχή.