«Κάθε βράδυ φτάνω στα όριά μου»: Όταν η υπομονή των γονιών εξαντλείται

Ξυπνάς με την καλύτερη διάθεση, δίνεις αγώνα να ετοιμάσεις τα παιδιά για την ημέρα που ξεκινά, φεύγεις για την δουλειά ή καταπιάνεσαι με τις δουλειές του σπιτιού, τα παιδιά επιστρέφουν με αδιανόητη ενέργεια, ικανή να γκρεμίσει μια ολόκληρη πόλη.

Ταυτόχρονα, δεν θέλουν να φάνε, δεν θέλουν να κάνουν μπάνιο, δεν θέλουν τίποτα από όσα τους προτείνεις και νιώθουν ευτυχισμένα μόνο ουρλιάζοντας και τρέχοντας γύρω-γύρω σε όλο το σπίτι. Κάνεις υπομονή. Μαζεύεις το τραπέζι, σιδερώνεις, πηγαίνεις σούπερ μάρκετ, ο ήλιος πέφτει, το ηθικό των παιδιών ποτέ. Βραδιάζει. Πεινάς, διψάς, αρχίζεις να κουράζεσαι. Τα παιδιά συνεχίζουν να ουρλιάζουν, να τσακώνονται, να λένε σε όλα «όχι». Και κάποια στιγμή, η υπομονή σου αρχίζει να τελειώνει… Καταλαβαίνετε τι εννοούμε; Η μαμά παρακάτω το περιγράφει όπως ακριβώς το ζει κάθε γονιός.

« Κάθε βράδυ, λίγη ώρα μετά το φαγητό, αρχίζω να νιώθω ότι «το χάνω». Ένα κύμα εξάντλησης με πλημμυρίζει και με φτάνει στα όρια της υπομονής μου. Ήταν δύσκολη μέρα, καταλαβαίνετε. Όπως ήταν και η χθεσινή. Όπως θα είναι και αύριο.

Και αυτό είναι το όριό μου. Και κάθε βράδυ, σχεδόν το ξεπερνάω.

Κάποια στιγμή, μεταξύ του πρωινού ξυπνήματος στις 7.00 και της ώρας του ύπνου των παιδιών στις 21.00, ο ενθουσιασμός μου έχει πλέον εξαντληθεί.

Η μέρα ξεκινά με εμένα σαν την τρελή να προσπαθώ να ετοιμάσω τα παιδιά για το σχολείο.

Έχω κάνει πολλές δύσκολες δουλειές στην ζωή μου. Αλλά το να ετοιμάζεις κάθε πρωί τα παιδιά… οι γονείς που έχουν κάθε πρωί αυτόν τον αγώνα αξίζουν βραβείο!

Οι γονείς δουλεύουν. Είτε πρόκειται για δουλειά γραφείου, είτε για την φροντίδα των παιδιών από το πρωί μέχρι το βράδυ, οι γονείς τσακίζονται καθημερινά στην δουλειά.

Καταφέρνω να επιβιώνω επειδή φαντάζομαι ένα μικρό φωτάκι στο τέλος του τούνελ. Μισή ώρα, το βράδυ, που μπορώ να καθίσω στον καναπέ και να δω λίγη τηλεόραση πριν καταρρεύσω. Μερικές φορές στην φαντασίωσή μου «μπαίνει» και μία παγωμένη μπύρα. Γιατί μου αξίζει.

Αλλά τις περισσότερες φορές τα όριά μου εξαντλούνται πριν έρθει εκείνο το μισάωρο.

Γύρω στις 7.00 το απόγευμα αρχίζω να προετοιμάζομαι ψυχολογικά για τον τελευταίο γύρο της ημέρας, ετοιμάζοντας το μωρό για ύπνο, ενώ την ίδια ώρα ακούω τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου να τσακώνονται στο δωμάτιό τους για κάτι απίστευτα ανούσιο.

Θυμίζω στον εαυτό μου να παίρνει βαθιές ανάσες, όμως ειλικρινά, είμαι διαλυμένη. Δεν με νοιάζει αν θέλετε να με κρίνετε, αλλά με το ζόρι κρατιέμαι να μην βγω από το σπίτι, να μπω στο αυτοκίνητο και να εξαφανιστώ. Να χαθώ από προσώπου γης.

Και αυτό συμβαίνει κάθε βράδυ, μην το ξεχνάτε.

Τα όριά μου. Τα όρια του να είσαι γονιός.

Η αγάπη μου για τα παιδιά μου, που στις 8 το πρωί είναι όλο χαρές και λουλούδια, το βράδυ μετατρέπεται σε απόγνωση και ένα αίσθημα αποστροφής για όλους και για όλα.

Πασχίζω να κρατηθώ από το να αρχίσω να κοπανάω το κεφάλι μου στον τοίχο.

Δεν αντέχω άλλο!

Είμαι κουρασμένη! Πεινάω! Διψάω! Ο άντρας μου είναι ακόμα στην δουλειά! Πρέπει να πληρώσω τους λογαριασμούς! Πρέπει να βγάλω τα ρούχα από τα πλυντήριο πριν μουχλιάσουν!

Ωχ, όχι Θεέ μου!

Το μωρό μόλις έκανε κακά του και κλαίει. Και μόλις το έκανα μπάνιο! Και η κόρη μου έρχεται γεμάτη παγωτό στο πρόσωπο και στα χέρια της και κρατάει και το λάπτοπ μου, που έχει γεμίσει και αυτό με παγωτά και… εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο γιος μου την τσιμπάει στον ποπό και εκείνη αρχίζει να ουρλιάζει και το λάπτοπ γλιστρά από τα χέρια της…

Κλείνω τα μάτια μου. Προσπαθώ να πάρω μια βαθιά ανάσα. Ξεφυσάω αργά και κατευθύνομαι στο μπάνιο με το μωρό. Προσπαθώ να επικεντρωθώ στη φαντασίωσή μου. Να πω στον εαυτό μου ότι πλησιάζει.

Μερικές φορές το κόλπο «πιάνει» και έρχεται εκείνο το μισάωρο χωρίς να χάσω το μυαλό μου, και είμαι τόσο περήφανη.

Αλλά βράδια, είμαστε περίπου εκεί μέχρι που βλέπω τα παιδιά να κλωτσάνε το ένα το άλλο καθώς προσπαθούν να βάλουν τις πυτζάμες τους στη μέση του δωματίου με ένα ρολό χαρτιού ολόκληρο ξετυλιγμένο ανάμεσά τους και… με πιάνει υστερία! Γίνομαι λύκος! Αρκούδα! Ελέφαντας που ουρλιάζει!

Κάποια βράδια φωνάζω.

Κάνω ό,τι μου βγαίνει φυσικά εκείνη την ώρα.

Αλλά κάποια στιγμή, φτάνουμε στον στόχο μας. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχω τρία κουρασμένα κεφαλάκια να κοιμούνται με ασφάλεια δίπλα μου ή πάνω μου, σε αυτό το τρελοκομείο που αποκαλούμε σπίτι μας. Και αυτό με κάνει χαρούμενη. Και περήφανη. Αλήθεια με κάνει. Τα καταφέραμε και σήμερα.

Πεινάω τόσο πολύ.

Σας παρακαλώ, αγάπες μου, παραμείνετε κοιμισμένα για τουλάχιστον μισή ώρα ακόμα. Την έχω ανάγκη. Χρειάζομαι μισή ώρα μπροστά στην τηλεόραση.

Μέχρι να ανασυνταχθούν τα όριά μου ως γονιός.

Είναι τόσο δύσκολο.

Αλλά, πιστεύω, δεν θα το άλλαζα με τίποτα…»